‌پاییز امسالم مث هرسال اومدو رفت.. دقیقن مثل یه چشم بهم زدن

مثل همون زندگیه ک هرکی هر تایمی رو ازش گذرونده میگه مث یه چشم بهم زدن میگذره و ما اینجورییم که، وا چیمیگی خیلی دیرو سخت میگذره درصورتی که وقتی که گذشت و تموم شد تازه متوجه میشیم که عه؛ همش تموم شد رفت که؟!

پاییز پیش از آن‌که برود لیوانِ نیمه‌مانده‌ی چای را بر لبه‌ی عصر جا می‌گذارد، و پنجره‌ای را که هرگز کامل بسته نشد. هوای سرد آهسته از لای درزِ پنجره می‌لغزد، نه با قصدِ یورش با نیتِ یادآوری. انگار پاییز می‌خواست نبودنش یک‌باره بر تنِ خانه فرو نریزد. او بلد بود دوست‌داشتن را تا کجا ادامه دهد. می‌دانست بعضی ماندن‌ها چای را تلخ می‌کنند و بعضی رفتن‌ها طعمِ آخر را در حافظه نگه می‌دارند. آخر پاییز مکثی‌ست میان دست و استکان، میان نگاه و پنجره؛ جایی که دل هنوز گرم است اما هوا راهِ خودش را پیدا کرده. پاییز می‌رود بی‌هیاهو، بی‌آن‌که چیزی را بشکند. او از خود پنجره‌ای نیمه‌باز، لیوانی نصفه و سکوتی می‌گذارد که زمستان هرگز نمی‌تواند تمامش کند.

-

امشب یه دقیقه بیشتر احمقم و حماقت میکنم .

توانم تمومشد، دارم رادیکال میشم.

وای چقد بامزم

ما دلقک به دنیا اومدیم🚬

عه این.

اگه تو هم دیگه ظرفیت و توان دانش اموز بودن رو نداری این پست رو فوروارد کن

دلم میخاد اینقد اینو فور بزنم تا بمیرم.