#قسمت_پنجم #عنایت_حضرت_زهرا_سلام_الله_علیها داد و ستان به گریه افتاد، دستور داد فعلاً حکم اعدام ملغا بشود حکم لغو شد بعد دختر رو آوردند، بازجویی جدید شیک گرفت پرونده عوض شد دوباره بازجویی از خودش و از اون دختر و کیفیت داستان به عمل آمد دادستان گفت فاطمه زهرا درست فرمودند، این جوان در دفاع از نوامیس اون دو نفر را کشته، باید آزادش کنید این جرم های دیگه ای هم که شاکی خصوصی ندارد به شفاعت فاطمه زهرا سلام الله علیها می بخشیم، پرونده رو فرستادند دیوان عالی کشور سه روز بعد از تهران دستور آمد به سرعت آزادش کنید وقتی توی زندان بهش خبر دادند، که به شفاعت حضرت زهرا سلام الله علیها آزاد شدید جلوی همه زندانی‌ها صورتش را گذاشت روی خاک و هی میگفت به اسمت قسم فاطمه جان به چادر خاکیت قسم زهرا جان، دیگر گناه نمیکنم دزدی نمیکنم، حتی یک نگاه به نامحرم نمی اندازم، قاضی مشهدی می گفت توی یک مجلسی جمعی از تجار مشهد بودند من قصه این جوان را گفتم، یکی بلند شد گفت این جوان کجاست؟ من یک مغازه که سندش را هم به نامش میزنم بهش بدم، یکی دیگه گفت من سرمایه بهش میدم، و یکی دیگه گفت بیاید از دخترم خواستگاری کنه اگر هر دو راضی باشند همدیگر را بپسندند من دخترم رو بهش میدم، #پایان گر نگاهی به ما کند زهرا 🌸 جمله دردها دوا کند زهرا🌸 🌷❤️🌷❤️🌷❤️🌷❤️🌷❤️🌷❤️

#داستانڪ🚫 قسمت سیزدهم *مجازی* اخرین بازدید کل پیام‌رسان‌هام رو مخفی کردم. میخواستم همه چی رو تغییر بدم. میخواستم اخرتمو بسازم... من اخرتو فراموش کرده بودم... شایدم فراموش نکردم. ولی نمیخواستم قبول کنم که قراره بخاطر تک تک گناهام مجازات بشم... مثل خیلی از شماها که مثل من درگیر شده بودین و درگیر هستین و نمیخوایین قبول کنین. نمیخوایین قبول کنین که اون دنیا همین کسی که دارین چت میکنین و نامحرمین حاضر نمیشه که گناهای شما رو به دوش بکشه... میگن اون دنیا مادر هم حاضر نمیشه گناهای بچه‌ش رو بگیره.... دیگه اینا که سهلن! امیر هم هر چی پیام داد که دلم تنگ شده دیگه جواب ندادم... قید همه چی رو زدم... میخواستم بشم اون نگین پاکی که بودم. نه این نگینی که...💔 گذشت گذشت و باز امیر پیام میداد و من سین نمیکردم. دیگه نداد... بعد یه مدت شمارشو بلاک کردم... میخواستم خودم باشم و یه نگین جدیده پر تجربه رو بسازم🙂 من درگیر شدم... تویی که داری میخونی درگیر نشو... من تا تهشو رفتم... فکر نکن اینایی که گفتم اسون بودن... نه! چهار سال درگیر بودن کم چیزی نیست. خیلی از اتفاق‌ها رو نگفتم تا خلاصه بشه... من خیلییییی بیشتر از این حرفا تو مجازی گند زده بودم اینا یه جزوش بود... من واقعا تا تهش رو رفتم... به عبارتی مثل یه صفحه از کتاب مجازی من بود... مجازی هیچی تهش نیست... درگیرش نشو تو درگیرش نشو تو دلتو نده تو اشتباه نکن تو عوض نشو... من خسارت‌های بدی دیدم... که حتی الان هم قابل جبران نیست... چیزایی دیدم که فراموش کردنش سخته... تو اینجوری نکن. فقط متعلق به همسرت باش... مجازی روزی تموم میشه... تو نکن که مثل من پشیمون نشی... تو داخل مجازی متفاوت باش...🙂 این داستان بر اساس واقعیت بود...! #پایان! #کانال_شهدایی [@Martyrs16]

#رمان #مبارزه_با_دشمنان_خدا #پارت_بیست_و_هفتم (پایانی) مغزم هنگ کرده بود. اصلا نمی فهمیدم چی میگه. کدوم جلسه؟ من که تمام امروز داشتم توی خیابون ها گیج می خوردم،گفتم: _ برادر قطعا بنده رو اشتباه گرفتید. و اومدم برم که گفت: _مگه شما آقای ... نیستید که چند روز پیش توی گوش اون مبلغ زدید؟ من، امروز چند قدمی جایگاه شما، نشسته بودم، اجازه می دید شاگرد شما بشم؟؟ ** وقتی رسیدم خونه دیدم یه عده ای دم در اجتماع کرده بودن، تا منو دیدن با اشتیاق اومدن سمتم،یه عده خم می شدن دستم رو ببوسن،یه عده هم شونه ام رو می بوسیدن، هنوز گیج بودم: _ خدایا! اینجا چه خبره؟؟ به هر زحمتی بود رفتم داخل،کل خانواده اومده بودن، پدرم هم یه گوشه نشسته بود با چشم های پر اشک، سرش رو پایین انداخته بود، تا چشم خواهرزاده ام بهم افتاد؛ با ذوق صدا کرد: _ دایی جون اومد، دایی جون اومد. حالت همه عجیب بود،پدرم از جا بلند شد و در حالی که دونه های اشک یکی پس از دیگری از چشم هاش جاری بود و الحمدلله می گفت؛ اومد سمتم و پیشونیم رو بوسید . مادرم و بقیه هم هر کدوم یه طور عجیبی بودن تا اینکه برادرم سکوت رو شکست: _ از بس نگرانت بودم نتونستم نیام، یواشکی اومدم داخل جلسه و رفتم یه گوشه، فقط خدا می دونه چه حالی داشتم تا اینکه از دور دیدمت وارد شدی، وقتی هم که رفتی پشت بلندگو داشتم سکته می کردم. تا اینکه سوال و جواب ها شروع شد، اصلا باورم نمی شد چنین عالم بزرگی شده باشی. بعد هم رو به بقیه ادامه داد: _خدا شاهده چنان جواب اونها رو محکم و قوی می داد که زبان شون بند اومده بود، چنان با قرآن و حدیث، حرف می زد که نتیجه هم این شد که حکم عدم کفایت اون مبلغ وهابی رو اعلام کردن. برادرم پشت سر هم تعریف می کرد و من فقط به زحمت خودم رو کنترل می کردم، از جمع عذرخواهی کردم. خستگی رو بهانه کردم و رفتم توی اتاق، هنوز گیج و مبهوت بودم و درک شرایط برام سخت بود. اشک مثل سیلابی از چشمم پایین می اومد و مدام این آیه قرآن در سرم تکرار می شد. «شما در راه خدا حرکت کنید، ما از فضل خود شما را حمایت می کنیم.» اللهم لک الحمد و الحمدلله رب العالمین. #پایان 🔴 #این‌رمان‌واقعی‌‌است

🌷🕊️شهیدمحمدغفاری🌷🕊️ #پایان

❂◆◈○•-------------------- ﴾﷽﴿ ❂○° #پلاک_پنهان °○❂ 🔻 قسمت #صد_پنجاه_سه قسمت #آخر_پایانی سر از مهر برداشتن ،وقتی نگاهشان به حرم امام حسین افتاد،لبخندی بر لبان هر دو نشست،نور گنبد ،چشمان سمانه را تر کرد،با احساس گرمای دستی که قطره اشکش را پاک کرد،سرش را چرخاند،که نگاهش در چشمان کمیل گره خورد. کربلا،بین الحرمین و این زیارت عاشورای دو نفره بعد از آن همه مشکلاتی که در این چند سال کشیدند،لازم بود. سمانه به کمیل خیره شد،این موهای سفید که میان موهایش خودنمایی میکردند،نشانه ی صبر و بزرگی این مرد را می رساند،در این ۳سال که زیر یک سقف رفته بودند،مشکلات زیادی برایش اتفاق افتاد و کمیل چه مردانه پای همه ی دردهایش و مشکلاتش ایستاد. مریضی اش که او را از پا انداخته بود و دکترها امیدی به خوب شدنش نداشته اند،و درخواست طلاقی که خودش برای او اقدام کرده بود،حالش را روز به زود بدتر کرده بود،اما کمیل مردانه پای همسرش ایستاد،زندگی اش را به خدا و بعد امام حسین سپرد،و به هیچ کدام از حرف های پزشکان اعتنایی نکرد،وقتی درخواست طلاق را دید ،سمانه را به آشپزخانه کشاند و جلوی چشمانش آن را آتش زد،و در گوشش غرید که "هیچوقت به جدایی از من حتی برای یه لحظه فکر نکن"،با درد سمانه درد میکشید،شبایی که سمانه از درد در خود مچاله می شد و گریه می کرد او را در آغوش می گرفت و پا به پای او اشک می ریخت ،اما هیچوقت نا امید نمی شد. در برابر فریادهای سمانه،و بی محلی هایش که سعی در نا امید کردن کمیل از او بود،صبر کرد،آنقدر در کنار این زن مردانگی خرج کرد که خود سمانه دیگر دست از مبارزه کشید. خوب شدن سمانه و به دنیا آمدن حسین،زندگی را دوباره به آن ها بخشید. ــ چیه مرد به جذابیه من ندیدی اینجوری خیره شدی به من! سمانه خندیدو پرویی گفت! حسین که مشغول شیطونی بود را در آغوش گرفت و او را تکان داد و غر زد: ــ یکم آروم بگیر خب،مردم میان بین الحرمین آرامش بگیرن من باید با تو اینجا کشتی بگیرم کمیل حسین را از او گرفت و به شانه اش اشاره کرد: ــ شما چشماتونو ببندید به آرامشتون برسید،من با پسر بابا کنار میام سمانه لبخندی زد و سرش را روی شانه ی کمیل گذاشت و چشمانش را بست،آرامش خاصی داشت این مکان. کم کم خواب بر او غلبه کرد و تنها چیزی که می شنید صدای بازی کمیل و حسین بود.... #پایان🌹 ○⭕️ ✍🏻 #نویسنده: فاطمه امیری ○⭕️ --------------------•○◈

✿❀❀✿✿❀ ﴾﷽﴿ ❀✿✿❀❀✿ 🇮🇷رمان عاشقانه، جذاب و شهدایی #لیلا 🌷قسمت ۸۱ و ۸۲ (قسمت آخر) چشم  از عکس مادر برميگيرد دست بر حلقه‌ی ازدواج ميلغزاند با حسين نجوا ميكند، بغض آلود: «حسين ! حسين ! كجايي !  به امين چي بگم ... چه جوري جاي خالي تو رو براش پُر كنم ...» * اصلان وارد اتاق ميشود دست دور شانه‌ی ليلا حلقه ميكند و همسو با ليلا برعكس حوراء نگاه ميريزد از بهر دلداري  ليلا ميگويد: - دادم تابلوي حسين رو بكشن ، ميخوام  عكسش بزرگ شده تو مغازم باشه ليلا باخوشحالي به پدر نگاه ميكند. اصلان به رويش لبخند ميزند، به طرف پنجره  ميرود. ليلا نيز او را همراهي ميكند صداي خنده‌ی امين كه با سهراب و سپهر بازي  ميكرد، نگاه مشتاق آن دو را به خود جلب ميكند اصلان نفسي به راحتي كشيده و بی‌آنكه به  ليلا نگاه كند با آرامشي كه در سخن گفتنش  حاكم است ميگويد: - ليلا! اونا منتظر جوابن ... تا كِي ميخواي  دستشونو تو حنا نگه داري ؟ صدايي در گوش جان ليلا ميپيچد: - ليلاجون ! من آفتاب لب بومم ... آفتاب لب  بوم ... به خاطر امين ... به خاطرفرهاد... سر بر چهارچوب پنجره  تكيه ميدهد، چشم‌ها نگران به افق خيره ميماند. * مهرماه سال ۱۳۶۶ آرام از كنار قبرها ميگذرد. امين نيز همراه  اوست.مثل هميشه . امين هم براي پدر حرف‌هايي دارد، ميخواهد از اولين روز مدرسه‌اش با پدر سخن بگويد. از اولين روز مهر. امين نزديك مزار پدر از مادر جدا شده ، شتابان به آن سو ميدود.‌ كنار عكسی می‌ايستد  و با دست‌های كوچكش آن را نوازش ميكند و مرتب ميبوسد ليلا بر سر مزار ايستاده است فاتحه و اخلاصي ميخواند براي او كه سنگ  صبور غصه‌هايش بود، قطرات اشك بر گونه هايش آرام آرام ميغلتد.. دست بر سنگ قبر ميكشد. سرش به نرمی تكان ميخورد. صداي لرزانش درگلو خفه مانده است : «حسين ! ميبيني ... امين بزرگ شده ... ميره مدرسه ... جات خالي بود... نبودی كه مدرسه رفتن پسرتو ببيني و مثل  من آن قدر ذوق زده بشي كه اشكت دربياد.» قطرات گرم اشک همچنان برصورت منجمدش  سرازير است و سخنانش دربغض گلوگيرش ، خفه ، سوزناك ، آه برآورده باشدت بيشتري  گريه سر ميدهد امين چادر از صورت مادر كنار ميكشد نگاه معصومش از چشم‌های باران زده‌ی ليلا روی گردان نيست ليلا با اشتياق فراوان او را در آغوش ميكشد و محكم به سينه ميفشرد، پلک ميگشايد و دوباره به عكس نگاه ميكند، احساسي لطيف نرم نرمك در وجود متلاطمش  رخنه ميكند، احساسي آشنا وناآشنا كه چون  سايه ، بر سرتاسر وجودش چتر ميگستراند، آوای درون را ميشنود كه بر ذهنش انگشت ميزند: «تا شقايق هست ... زندگي بايد كرد...» 🍃🇮🇷‌ #پایان 🍃نویسنده رمان ؛ مرضیه شهلایی 🌷تقدیم به خانواده شهدای کشور عزیزمون بخصوص همسران🌷 ✿❀❀✿✿❀❀✿

💠 ❁﷽❁ 💠 💠رمـــــان #جانم_میرود 💠 قسمت ۱۹۲ (قسمت آخر) مهیا نگاهی به پا و دست شهاب انداخت و خوشحال لبخندی زد،شهاب کنجکاو پرسید: ــ به چی فکر میکنی که چشمات اینطور برق میزنن؟؟ مهیا دستی به گچ پای شهاب کشید و گفت: ــ حالا که اینطور درب و داغون شده دیگه نمیری درست میگم؟ شهاب بلند خندید و گفت: ــ اولا درب و داغون خودتی ،خجالت نمیکشی اینطور به شوهرت میگی و با شوخی ادامه داد: _دوما ،این همه فرماندهی عملیات به عهده ی من بود و با موفقیت انجام شده،انتظار نداری که منو خونه نشین کنن تا مهیا می خواست حرفی بزند شهاب گفت : ــ چیه باز میخوای بگی،خب چیکارت کنم مدال بندازم گردنت مهیا با تعجب به شهاب خیره شد این حرف را به شهاب در دیدار اولشان گفته بود شروع کرد به خندیدند ! شهاب از خنده ی مهیا لبخند عمیقی بر لبانش نقش بست؛ ــ هنوز یادته؟؟ ــ مگه میشه یادم بره ،نمیرفتم که منو همونجا یه کتک مفصل مهمونم میکردی مهیا دوباره خندید سرش را به شانه ی شهاب تکیه داد و زیر لب زمزمه کرد: ــ خدایا شکرت و در دل ادامه داد... "خدایا شکرت به خاطر این آرامش،شکرت به خاطر بودنت ،شکرت به خاطر بودن این مرد در زندگیم" با شنیدن صدای ذوق زده ی مریم که به طرف اتاق می آمد از شهاب جدا شد ،به اندازه ی کافی کنار شهاب بود ، الان باید کمی به خانواده ی شهاب هم اجازه میداد که کنارش باشند،... با حال شهاب کمِ کمِ یک ماه خانه نشین شده ،و فرصت زیادی برای نشستن و حرف زدن و کمی غر زدن به جان شهاب را داشت... #پایان🌹 💞🍃🍃🌷🍃🍃💞 🍃ادامہ دارد.... ೋღ #نـویسـنده_فـاطمہ_امـیرے ღೋ ೋღ 💞🍃🍃🌷🍃🍃💞