⭕️ امضای بیش از 15 هزار نفر برای منع واکسیناسیون اجباری در فارس من عزیزان بیشتر تبلیغ کنند تا اینکه تعداد امضاها به 50 هزار برسد که در صحن علنی مجلس مطرح و ممنوعیت اجباری شدن واکسن تصویب شود ، جهت امضا 👇 https://www.farsnews.ir/my/c/64957

🔴 امید ..... معروف به سردار رسانه 1⃣ زمانی ضد انقلاب بود و در فتنه ۸۸ مشارکت داشت به قصد براندازی 2⃣ محکوم شد ممنوع الخروج بود که فرار کرد 3⃣ رفت مدتی طرفدار پهلوی بود 4⃣ بعد یهو پشیمان شد و شد انقلابی تر از انقلابی ها 5⃣ الان شده طرفدار ۴ آتیشه سعید محمد که این حمایت مشکوکه 6⃣ خیلی ها به همین دلیل شدن طرفدارش و حامی ش ⚠️ برخی دوستان بهش میگن سردار رسانه ❌ اما این سردار رسانه الان میگه اگه سعید محمد تایید شد که شد اگه نشد رای نمیدیم یعنی تحریم انتخابات ‼️‼️ تحریم انتخابات همان حرفی هست که همه شبکه نفاق و ضد انقلاب و دشمن دارن ماه ها پمپاژ میکنن ✅ همان طور که شیطان در لباس های مختلف برای گمراه کردن سراغ ما میاد ، دشمن هم برای ضربه زدن به انقلاب و تحریم انتخابات اشکال مختلف به خودش میگیره 👈 حتی به اسم انقلابی و انقلابی گری سراغ شما میاد که به انقلاب ضربه بزنید ✍ #امین_مهدوی_پور ‌❣ @Mattla_eshgh

توئیت امیددانا👆 و تحلیل توئیت

چرا امیددانا مورد تایید نیست☝

دوستان عزیزی که اعتراض دارین به پستهایی که از امیددانا منتشر کردم لطفا با حوصله و بدون تعصب ، مطالبی که ریپلای زدم رو بخونین ممنون😊

#دالان_بهشت #قسمت چهارم 🍃من هم به اصرار زری که خانه ی ما بود، دنبال محترم خانم و آقاجون رفتم، ولی از صدای فریاد حاج آقا چنان ترسیدم که توی هشتی پشت در حیاط لرزان ایستادم و همراه زری از ترس صدایمان در نیامد. بعد که محترم خانم یاد ما افتاده بود، محمد را فرستاده بود ببیند ما کجاییم. محمد که دید هر دوی ما از سرما می لرزیم با تندی به زری گفت: «اینجا جای وایسادنه، توی این سرما؟!» و وقتی زری گفت: «تقصیره اینه از صدای دادِ آقاجون ترسید نیامد تو» محمد چه مهربان لبخند زد و گفت: «یعنی شنیدن دادِ بابای من از قندیل بستن تو این هوا سخت تره؟!» من چقدر از این حرف خندیده بودم. همیشه توی حرکات محمد، یک جور آرامش و تسلط خاص بود. حرف زدن، خندیدن و حتی محبت کردنش شیرین، آرام، سنجیده و دوست داشتنی بود. از یاد آوری گذشته ها و دقت در آن ها چه حس شیرینی به من دست داده بود. چرا تا حالا آن قدر دقیق نشده بودم؟! شاید چون به محمد به چشم برادرِ زری نگاه می کردم نه شوهر خودم!!!! چقدر یک شبه پررو شده ام؟! شوهر خودم!، حتی توی ذهنم هم این معنی برایم سنگین بود. یکدفعه چشمم به دیوار روبرو افتاد. سایه ی شاخه های درخت های حیاط روی دیوار اتاق، مثل انبوهی دست بود که با هم تکان می خوردند. مثل آدمی که از خواب پریده، تازه یادم افتاد نیمه شب است و همه خوابند و من چقدر از تنهایی و تاریکی می ترسیدم. همیشه توی تاریکی احساس می کردم کسی دنبالم می کند، یک موجود ترسناک که از تصورش نفسم بند می آمد. الان دوباره دستخوش آن وحشت عمیق شده بودم. حتی جرئت نمی کردم دست و پایم را تکان بدهم. شب های دیگر همیشه زودتر از همه می خوابیدم و برای نماز صبح آن قدر دیر بیدار می شدم که تقریباً هوا تاریک و روشن بود. سابقه نداشت تا این موقع شب بیدار باشم. داشتم از ترس خفه می شدم. می خواستم بدوم توی اتاق خانم جون، قدرت نداشتم. دلم می خواست فریاد بزنم، نمی شد. می خواستم لااقل بلند شوم کلید برق را بزنم، غیر ممکن بود. خدایا چه کار کنم؟ چراغ راهرو روشن شد و من مثل فنر از جا پریدم توی راهرو و محکم برخوردم به امیر خواب آلود که یکه خورد و هراسان پرسید: «چیه؟ چی شده؟!» - هیچی تاریک بود می ترسیدم، توروخدا صبر کن برم توی اتاق خانم جون بعد چراغ رو خاموش کن، خُب؟! امیر لحظه ای با نگاهی عاقل اندر سفیه خواب آلود و غرغرکنان نگاهم کرد و گفت: «توروخدا ببین چه کسی رو می خوان شوهر بدن.» ولی من خوشحال از این که نجات پیدا کرده ام با عجله بالش و پتویم را برداشتم و پاورچین رفتم توی اتاق خانم جون که همیشه بوی گلاب می داد و هروقت پا توی اتاقش می گذاشتم بوی تسبیح تربت خانم جون و چادر نماز سفید گلدارش توی مشامم می پیچید. در حالی که تازه از حرف امیر خنده ام گرفته بود خوابیدم. راست می گفت، مرا چه به شوهر کردن؟! با صدای خانم جون که می گفت «خدا مرگم بده، تو کی اومدی اینجا؟! نگاش کن روی زمین که استخون هات خورد شد!» چشم هایم را نیمه باز کردم. خانم جون که برای نماز بیدار شده بود گفت: «پاشو مادر، حالا که بیداری پاشو نمازت رو بخون، دارن اذون می گن. واسه چی اومدی اینجا؟!» خندیدم و دوباره چشم هایم را بستم. ولی خانم جون دست بردار نبود.

🍃پاشو حتماً که نبایس آفتاب که زد نماز بخونی! یک بارم سروقت نماز بخون، گناهش گردن من!! دِ پاشو دیگه. می دانستم دیگر فایده ندارد. حالا که چشم هایم را باز کرده بودم، دیگر خانم جون دست بردار نبود. به ناچار نشستم و سلام کردم. خانم جون گفت: - سلام به روی ماهت، قراره عروس بشی سحر خیزم شدی؟! دوباره یادم افتاد. انگار خواب کاملاً از سرم پرید. یاد دیشب و محمد افتادم. در عرض چند ساعت زندگی آدم چقدر می تواند تغییر کند. تا همین دیروز صبح با اینکه از سر شب می خوابیدم، به هزار زور برای نماز بلند می شدم و فقط فکر این بودم نماز را که خواندم، بپرم توی تخت و دوباره خواب. نه فکری، نه خیالی، ولی حالا؟!.... آب که به صورتم زدم چه حس خوبی داشتم. نسیم خنک صبح، صدای خروس ها، صدای اذان که از مسجد دور می آمد. بوی یاس ها که هنوز از توی حیاط می آمد و چشم های من که امروز همه چیز را طوری دیگر می دید. یادش بخیر. هیچ حسی توی این دنیا قشنگتر از این نیست که بدانی به کسی تعلق داری و برای کسی عزیزی. این که آدم بداند یک نفر به او فکر می کند، یک نفر دوستش دارد، انگار وجود آدم را برای خودش هم عزیز و دوست داشتنی می کند و من آن روز این حالت را داشتم. برای اولین بار این حس شیرین را تجربه می کردم، حس این که برای یک نفر عزیزم: محمد دوستم دارد. شاید او هم دیشب به من فکر می کرده و حالا که برای نماز بیدار شده؟.... یعنی الان او هم بیدار است؟ 🍃آن روز پنج شنبه بود و ما کلاس خیاطی نداشتیم. دلم می خواست زری بیاید و بفهمم توی خانه ی آن ها چه خبر است. یا لااقل محترم خانم بیاید. ولی هیچ خبری نبود. کاش لااقل مریم بود. دلم می خواست با یکی حرف بزنم. حالا چه موقع مسافرت رفتن بود؟! یکدفعه از بی معرفتی خودم خنده ام گرفت. الان یک هفته بود مریم مسافرت بود، ولی چون زری پیشم بود، اصلاً یاد مریم نیفتاده بودم، اما حالا که تنها شده بودم!..... راستی که عجب دوست با معرفتی بودم! 🍃مریم دوست مشترک من و زری بود که چهار سالی می شد با هم دوست بودیم. خانه شان نسبتاً دور بود. منتها چون مسیرمان یکی بود، اول توی مدرسه و بعد در راه رفت و برگشت بیشتر آشنا شدیم و یک بار که مادر سفره ی نذری داشت مریم و خانواده اش را هم دعوت کردم و باب آشنایی خانوادگی باز شد و یواش یواش مریم دوست صمیمی من و زری و مادرش اکرم خانم دوست و در عین حال خیاط مادرم و محترم خانم شد. با صدای زنگ از جا پریدم. حتماً زری بود. علی که سلام کرد، مطمئن بودم زری جواب می دهد، ولی اشتباه کرده بود. خاله ام بود.

🍃بالاخره ظهر شد و مطمئن شدم نه محترم خانم خیال آمدن دارد، نه زری. توی دلم هی به زری بد و بیراه می گفتم که هر روز تا این موقع لا اقل دوبار به من سر می زد و امروز که آمدنش این قدر مهم است معلوم نیست چه غلطی می کند! مدام گوشم به در بود ببینم این زنگ لعنتی کی به صدا در می آید. و از حرصم مرتب به علی که با حامد پسر خاله ام حیاط را روی سرشان گذاشته بودم تشر می زدم و مادرم با چشم غره به من می فهماند که «ممکنه خاله بهش بر بخوره.» نخیر،خبری نبود. راه افتادم تا همراه مادر وسایل ناهار را آماده کنم که زنگ زدند. خودش بود، محترم خانم. صدای ضربان قلبم دوباره مثل طبل شده بود. محترم خانم آمد و به هوای خاله نشست و سرشان به حرفهای معمولی گرم شد و مادر صدا زد: «مهناز، مادر، یک لیوان شربت برای محترم خانم بیاور.» باز صورتم گُر گرفت و داغ شد. اصلاً معلوم نیست از دیشب تا حالا چه مرگم شده؟! با خودم گفتم من که روزی دو سه بار محترم خانم را می دیدم، حالا از چی خجالت می کشم؟! راستی سر و وضعم مرتب است؟ تند تند موهایم را مرتب کردم و با سینی شربت رفتم توی اتاق. - سلام محترم خانم - سلام خانم، دیگه حالِ ما هیچی، حال زری رو هم نمی پرسی؟! خندیدم و گفتم: - داشتم سجاف یقه رو درست می کردم بیام با زری جا دکمه بزنم. خانم جون گفت: - این سجاف هم که ماشاالله الان دو روزه درست نمی شه. محترم خانم با خنده گفت: - زری هم آخر لج کرد، گذاشت کنار. خانم جون گفت: - لابد سجاف یقه ی اونم بر نمی گرده تو؟ محترم خانم جواب داد: - چرا برگشته، لایی رو اشتباه چسبونده خراب شده. خاله گفت: - حالا اولشه، آدم یه شبه که خیاط نمی شه. ادامه دارد ... ‌❣ @Mattla_eshgh

🍃خلاصه بحث درباره ی خیاطی بالا گرفت. حالا چه موقع این جور بحث ها بود؟! این هم شانس من است. یکدفعه خودم به خودم تشر زدم. «خجالت بکش چرا این قدر هولی؟!» هول نبودم، دلم می خواست بدانم آخرش چه می شود؟ این بی صبری و عجولی هم یک جور مرض است که از بچگی گرفتارش بودم. 🍃بالاخره محترم خانم بلند شد و گفت: «دبر شده، پنج شنبه س، حاج آقا این ها زود می آن. برم ناهارو آماده کنم.» از خاله و خانم جون خداحافظی کرد و من و مادر تا دم در برای بدرقه رفتیم که محترم خانم نگاهی با محبت به من کرد و گفت: - ملیحه خانم، بالاخره ما بیاییم سراغ عروسمون یا نه؟! سرم را زیر انداختم، ولی نتوانستم جلوی لبخند زدنم را بگیرم و می دانستم صورتم هم باز قرمز شده. مادر جواب داد: - قدمتون روی چشم. عباس آقا گفت، کی از حاج آقا این ها بهتر؟ اجازه ما هم دست شماست. مهنازم انگار زری جون، محمد آقام انگار امیر خودمون. - پس اگه عیبی نداره امشب سر شب مزاحم بشیم، هم شب جمعه س شگون داره، هم کار خیره نباید تاخیر کرد. بعد صورتم را بوسید و خداحافظی کرد و رفت. چقدر سعی کردم جلوی دیگران نشان ندهم که خوشحالم و ذوق زده. خاله وقتی شنید کلی ذوق زده شد و شلوغ کرد، مدام می گفت: «الحمدالله قدمم خوب بود.» و من خنده ام می گرفت، محترم خانم دیشب آمده بود خواستگاری، چه کار به قدم خاله داشت؟ به هر حال سیل نصیحت های خاله و خانم جون به سوی من روانه شد، بیچاره ها نمی دانستند که من اصلاً حواسم به حرف های آن ها نیست و توی عالم خودمم. نزدیک غروب بود که زری آمد، هول و دستپاچه. تازه فهمیدم چرا از دیشب تا حالا پیدایش نشده. با تعجب و بهت گفت: - مهناز، می دونی مامانم این ها امشب می خوان بیان خواستگاریت؟! خندیدم. - زهر مار، خاک بر سر چرا به من نگفتی؟ - من به تو بگم؟ مثل اینکه برادر توست ها - من الان فهمیدم که مامان داشت به محمد می گفت امشب می آن خونه تون. می دونی در جواب من که چرا بهم نگفتین چی می گه؟! گفتیم تا خبری نشده بچه ها نفهمن بهتره! زری حرص می خورد و من از خنده ریسه می رفتم. - کوفت، باید هم بخندی. حالا دیگه تو بزرگ شدی و من بچه ام، آره؟! ادامه دارد .. ‌❣ @Mattla_eshgh

پستهای روز چهارشنبه(خانواده وازدواج)👆 روز پنجشنبه( #حجاب_و_عفاف )👇

#پروفایل #حجاب ‌❣ @Mattla_eshgh

#افزایش_ظرفیت_روحی 74 ☢️ کلا سعی کنید خودتون رو برای هر امتحانی آماده کنید. در روایت هست که مومن باید "کالمیت بین یدی الغسال" باشه! یعنی مثل مرده ای که زیر دست غسال هست و هیچ اراده ای مقابل غسال نداره، آدم باید در امتحانات الهی اینطوری باشه. ✅ یعنی همیشه هر اتفاقی براش افتاد به خدا بگه: خدایا هر جوری که تو بخوای من ازت راضی هستم... 😌 من میدونم تو به ضرر من کار نمیکنی. این منم که مدام با تصمیماتم دارم به خودم ضربه میزنم... از تو هر چیزی که به من برسه حتما در نهایت به نفعم خواهد بود.... 🔶 من نمیدونم شما بعد از هر نمازی که میخونید چطوری با خدا مناجات میکنید ولی حتما توی مناجات هاتون یه بخشی رو "برای اعلام رضایت از خداوند متعال" قرار بدید. هی بگو خدایا من کااااملا راضی هستم از شرایطی که برای من طراحی کردی...💕😊😌 ‌❣ @Mattla_eshgh