#فوری قسمت #دوم مستند فاخر "ایستگاه پایانی دروغ" امشب: شبکه خبر: بعد از خبر 23 حتما ببینید

💕 آقایان توی خونه حرف بزنید سکوت نکنید زن دوست داره شوهرش بهش ابراز علاقه کنه و بگه و به زبان بیاره بعضی مواقع این ابراز علاقه دوست دارم نیست، هااا نه بعضی مواقع زن دوست داره شوهرش باهاش حرف بزنه #حرف بخدا به زنت بگی #دوستت_دارم زشت نیست بخدا به زنت بگی #نوکرتم زشت نیست بخدا..... بابا دور بندازید این افکار غلط و زشت رو اما چی بگیم مهمه، که الان میگم بهتون و ثوابشم هدیه به حضرت زهرا سلام الله علیها و امیرالمومنین علیه السلام که واقعا بعضی ها نخواستند جلوه عاشقانه زندگی آنها را ماها بدانیم #اول: کلماتی رو بگید که مفهوم #عشق را به همسرتون هدیه میده #دوم: حرف هایی که مفهوم #زیبایی رو هدیه میده #اما کلماتی که مفهوم #عشق را هدیه میدهد: کلماتی مثل #عزیزم #دوستت_دارم #میخوامت #فدات_بشم #نفسی_هوای_منی و........ #اقایان_بدانند ❣ @Mattla_eshgh

🕊 قسمت #دوم دور چشمان نحسش سیاه شده. به سختی سر تکان می‌دهد. دستم را برمی‌دارم و چنگ می‌اندازم میان موهای ژولیده‌اش. سرش را کمی بالا می‌آورم و می‌پرسم: -«ناعمه» کجاست؟ چشمانش ترسیده‌تر می‌شود؛ حالا دیگر مستی کاملا از سرش پریده است: -ن...نمی‌دونم... تکانی به سرش می‌دهم و موهایش را بیشتر می‌کشم: -غلط کردی! خودت می‌دونی وقتی وسط اردوگاه‌تون اومدم سراغت و اینطوری خفتت کردم، یعنی می‌تونم ناعمه رو هم دیر یا زود گیر بیارم. بهتره یه حرف به درد بخور بزنی تا من کم‌تر وقتم گرفته بشه و ناعمه هم زودتر بیاد پیشت توی جهنم. درحالی که دارم با صدای آرام و خشن، این‌ها را در گوشش زمزمه می‌کنم، هربار نگاهی به در هم می‌اندازم تا مطمئن شوم مشکلی نیست. تندتند نفس می‌کشد ، و صورتش از درد ریشه موهایش جمع شده. بریده‌بریده و با ته‌لهجه عربی می‌گوید: -دستت به ناعمه نمی‌رسه! پوزخند می‌زنم و اسلحه را بیشتر روی سرش فشار می‌دهم: -چطور؟ به زور می‌خندد و دندان‌های زرد و حال به هم زنش پیدا می‌شوند: -چون اون نه عراقه، نه سوریه! و بعد، طوری که انگار به رویایی شیرین فکر می‌کند می‌گوید: -حبیبتی تنتظرني في إسرائيل! صدای هشدار در مغزم می‌پیچد. ابرو در هم می‌کشم: -کجا؟! -اسرائیل! -من چنین کشوری سراغ ندارم! حالا بماند... معشوقه معلونه تو، توی فلسطین اشغالی چه غلطی می‌کنه؟ انگار دارد برای خودش شعر می‌گوید: -حبیبتی ابنۀ ارض الزيتون! حبیبتی ناعمه...حبیبتی الجمیله... خاک بر سرش که شهوت، حتی در یک قدمی مرگ هم دست از سرش برنمی‌دارد؛ همه‌شان همین‌قدر بوالهوس‌اند. وقتی می‌گوید ناعمه فرزند سرزمین زیتون است، شاخک‌هایم حساس‌تر می‌شوند. حدس‌هایی زده بودم مبنی بر این که ناعمه مامور موساد باشد؛ اما مدرکی نداشتم. می‌گویم: -باشه، اشکال نداره! وقتی تو رو گیر آوردم، گیر آوردن ناعمه هم کاری نداره. موهایش را رها می‌کنم. دستش را می‌گذارد روی سرش و فشار می‌دهد. انقدر کرخت و بی‌حال است که حتی برای مبارزه هم تلاشی نمی‌کند. تخت را دور می‌زنم و روبه‌رویش می‌ایستم. لوله اسلحه را میان ابروهایش می‌گذارم و درحالی که یک چشمم به در است می‌گویم: -می‌تونستم همون وقت که پشت سرت بودم این تیر رو حرومت کنم؛ ولی ما مثل شماها نامرد نیستیم که از پشت بزنیم و دربریم! دست‌هایش را می‌برد بالا و به فارسی و عربی التماس می‌کند: -تو رو خدا...ارحمنی...غلط کردم... انگشت اشاره‌ام را روی بینی‌ام می‌گذارم: -هیس! گوش کن، باهات یکم حرف دارم...

🍃 قسمت #دوم دیگه حالم داشت بهم میخورد... خواستم جلو برم که سرفه های خواهرم😯 مانع از حرکتم شد... همون پسری که سیگار🚬 رو تعارف کرده بود دستش رو روی شونه خواهرم گذاشت.👉😳 طاقتم تاب شده بود پریدم جلو و داد زدم: _آهاااای!تو داری چه غلطی میکنی.😡🗣 همه صورتشون رو به سمت من برگردوندند و چند لحظه ای فقط نگاهم کردند.👀👀👀 خواهرم که صورتش گر گرفته بود با عصبانیت به سمت من نگاه کرد _چی شده ارشیا خان! آخوند منکراتی شدی؟😠 اون پسر روش رو به طرف خواهرم کرد و گفت: _کیه نازنین! طرف از این بسیجی هاست؟😏 و روش رو به من کرد و با خنده گفت: _پس چرا ریش نداری؟"😂😏 خواهرم هم همانطور که میخندید گفت: _نه 🔥کامبیز🔥 جون... هنوز در این حد نیست."😂 کامبیز بلند بلند خندید و با دست به کمر خواهرم زد...😡 ... تمام بدنم داغ شده بود با سرعت به سمتش حمله کردم😡🏃 و هلش دادم. _اُوی جوجه تیغی! حدِّ خودتو نگه دار😡✋ کامبیز که جا خورده بود... با قیافه مغرور و حق بجانب درحالی که با دستاش موهاش رو برنداز میکرد با کمی ترس تو صداش گفت: _چه....چه غلطای اضافه...بچه ها... این فسقلی رو باید ادب کنیم.😡🏃🏃 خواهرم که فهمیده بود قضیه از حد شوخی گذشته جلوی کامبیز رو گرفت... -ارشیا... دیوونه....چیکار میکنی....😨به تو مربوط نیست...برو خونه....خواهش میکنم برو خونه...😱 اما کامبیز با وقاحت تمام😡 خواهرم رو به کناری هل داد و کاری کرد که زمین بخوره. -کامبیز لعنتی.... گم شو...چِت شده دیوونه😰😲 من که دیگه قاطی کرده بودم بی معطلی یک مشت محکم😡👊 به چونه اش زدم...... همه چیز سریع اتفاق افتاد،... کامبیز یه کم عقب رفت و من فکر کردم میخواد فرار کنه اما یه دفعه دستش رو تو جیبش کرد، یک نارنجک سیاه که ظاهرا برای چهارشنبه سوری بود رو در آورد و با قدرت به سمت #صورتم پرت کرد. تا اومدم جاخالی بدم نارنجک به کتفم خورد... صدای انفجارش 💥بسیار زیاد بود.... ... از اون لحظه فقط دود🌫 و آتش🔥 و جیغ های پشت سرهم یادم میاد...😱😵و ... و گُر گرفتنِ بدنم... صورتم میسوخت...😖 چشم هایم را باز کردم ولی چیزی نمیدیدم. 😨 وحشت وجودم رو فراگرفت...😰

قسمت #دوم منتظر جواب من بود. پس با ترديد و من من كنان گفتم: -فيلمي رو مي‌گي كه دارن ميسازن؟ از اشتباه من، لبخند كمرنگي روي لبهايش رنگ گرفت و گفت: -نه! فيلم رو كه نمي گم. هنر پيشه اولش رو مي‌گم. مستانه مظفري! كمي صبر كردم و بعد پرسيدم: -ميشناسيش؟ رويش را به سمت جايي كه مادر نشسته بود، برگرداند و باغرور خاصي پاسخ داد: -معلومه كه مي‌شناسمش. عشقمه! اميدمه! سالهاست كه باهاش آشنام. اصلا مگه كسي هم هست كه اونو نشناسه! ياد حرف پدر افتادم كه مي‌گفت: " مدتهاست ديگه مادر رو نمي شناسه" اما تعجبم بيشتر از ادعاي دختري بود كه مي‌گفت سالهاست با مادر آشناست، اما من نمي شناختمش. گفتم: -چطوري باهاش آشنا شدي؟ با تعجب از اينكه جواب سوال به اين سادگي را نمي دانستم، دوباره رويش را به سوي من برگرداند و جواب داد: -معلومه ديگه! از طريق فيلمهاش. همه شون رو ديدم. ديدن كه نه، بلعيدم! هر كدوم رو چند بار. بعضي از ديالوگ هاش رو هم حفظم. البته بعضي از فيلم هاش رو هم فقط يه بار ديدم. كنجكاوي و حساسيتم هر لحظه بيشتر ميشد. دلم مي‌خواست بفهمم اينها چرا اينقدر عاشق مادرند؟ -فكر مي‌كني كافيه؟ -اينكه بعضي از فيلم هاش رو فقط يه بار ديده باشم؟! خوب گفتم كه به خود فيلم بستگي داره... با شتابزدگي جمله اش را قطع كردم. -نه فيلم هاش رو نمي گم. منظورم به اون نوع آشناييه كه فقط از طريق فيلمهاست! فكر مي‌كني همين يه وسيله براي شناخت دقيق يه فرد كافيه. -چرا نباشه؟! تازه فقط فيلم‌ها هم كه نبودن. من تمام مصاحبه هاش رو خوندم ...

🌟قسمت #دوم: به روایت حسن -کی گفته لعن نکنیم؟ باید روشنگری بشه! باید همه بدونن این عمر و ابوبکر ملعون چه کردند با دختر پیامبر؟ وحدت کجا بود؟ باید با دشمن امیرالمومنین وحدت داشته باشیم؟ سرتون رو شیره نمالن با این حرفا... دلم در سالن کنفرانس است ، و فکرم در روضه دیروز. خیره‌ام به مصطفیِ بالای سن اما اصلا نمیفهمم چه جوابی به اساتیدش می‌دهد. صدای سخنران دیروز در ذهنم می‌پیچد. روحانی سید و مسنی که همه مریدش بودند و التماس دعایش می‌گفتند. برایشان مثل خود امام بود، انگار! هر بار هم بین حرف‌هایش صدای لعن بر خلفا بلند می‌شد. وقتی همه صلوات می‌فرستند، به خودم می‌آیم و می‌فهمم جلسه دفاع تمام شده. همه از جا بلند می‌شوند جز من. سرم هنوز درد می‌کند. بس که ریتم مداحی دیروز تند بود! انقدر تند که نفهمیدم مداح چه می‌گوید. اما یک قسمت از شعر را که شنیدم، کلا دست احمد را گرفتم و زدم بیرون. آن‌جا که مداح خواند: -خدایی دارم و نامش حسین است. (نعوذ بالله) از دیروز تا الان، اعصاب برایم نمانده است. قرار بود مصطفی برود ولی درگیر پایان نامه و دفاعش بود. نمی‌دانم چرا اصلا به این هیئت دل خوشی ندارم. یک لحظه با خودم می‌گویم شاید حسادت باشد؛ شاید حسودی‌ام شده که هیئت‌شان امکانات خوبی دارد! خداراشکر فعلا کسی با من کاری ندارد و همه دنبال آقای مهندس مصطفی هستند. انقدر در خودم فرو رفته‌ام که نمی‌فهمم کی دفاع سیدمصطفی تمام شد و نمره نوزده را گرفت و راه افتادیم که برویم رستوران تا شیرینی بدهد. انقدر حواسم پرت است که همه می‌فهمند ذهنم درگیر است و چندبار سربه سرم می‌گذارند؛ اما باید با مصطفی حرف بزنم تا به نتیجه برسم. آخر سر موقع ناهار، مصطفی میزند پشتم و می‌گوید: -چیه تو انقدر سیب زمینی شدی؟ چته تو؟ شدی عین برجِ... مریم نمی‌گذارد ادامه دهد: -عه! داداش! خب ذهنش درگیره... دیروز رفته بودیم این هیئته که یکی از نوجوونای مسجد گفته بود... سخنرانش کلا وحدت بین مسلمین و اینا رو برد زیر سوال! خنده بر لبان مصطفی می‌خشکد و جدی می‌شود: -چی؟ فرصت را مناسب می‌بینم و مهر سکوتم را می‌شکنم: -به اسم روشنگری هرچی دلش خواست به خلفا و عایشه گفت! کلا حرفاش بودار بود. مداحشونم که... چهره مصطفی درهم می‌رود: -حسن! نکنه... به ثانیه نکشیده منظورش را می‌گیرم. دلشوره عجیبی به جانم می‌افتد. مصطفی قاشق را در بشقاب می‌گذارد و آرنجش را بر میز تکیه می‌دهد. زمزمه‌اش را که می‌شنوم، دلهره‌ام بیشتر می‌شود. با خروج کلمه «شیرازی‌ها (منظور پیروان فرقه شیرازی ست)»، نه فقط من، که مریم و الهام هم نگران شده‌اند.