🍃 قسمت #یازدهم صدای در زدن🚪 اومد... _کیه باباجون در بازه😊👴🏻 من رفتم اتاق پشتی که با کسی رخ به رخ نشم -یا الله... _بفرما باباجون -سلام حاج مرتضی .... بابام گفته تشریف بیارین شورا یه جلسه گذاشتن _جلسه چی باباجون من که الان مسجد پیش بابات بودم....خیره انشاءالله!! -نمیدونم حتما مشکلی پیش اومده که گفته.... خداحافظ من برم به «مش عیسی» هم بگم بیاد +مش عیسی..؟ مش عیسی که خیلی سرحال نیست اونو دیگه چرا؟😧👴🏻 پسره قد کوتاه مو مشکی که از پشت پنجره دبیرستانی به نظر میومد.. منتظر صحبت های بابامرتضی نشد و دوان دوان از تو حیاط رفت به سمت راست کوچه دیروز از دم در اونطرف رو برنداز کرده بودم.. چند قدمیِ خونه بابامرتضی یه مغازه بود بدم نمیومد برم یه چیپس تند بگیرم اما نمیخواستم خیلی آفتابی بشم😕برا همین هم پول دادم به یه بچه و ازش خواستم برام بگیره.... 💭نکنه بچه از قیافم ترسیده بوده چیزی نگفته؟؟ چرا من حواسم نبود جلوی بچه خودم رو نشون ندم؟؟ اما... اما اونکه سریع چیپس رو آورد... چرا بهش گفتم وایسا با هم بخوریم بدون صحبتی بدو بدو رفت.؟..😞😣 صبر کن ببینم.... جلسه مهم...‼️ نکنه دیروز باعث دردسر برا بابامرتضی شدم...؟😨 +باباجون... ارشیا...پسر گلم....ارشیا.. بابا...کجایی ؟👴🏻 -بله...بله بابا مرتضی صدای بابامرتضی که از تو حیاط داشت به سمت در میرفت رشته افکارم رو پاره کرد... +باباجون من یه سر میرم شورا زود میام تو استراحت کن بعدش اگه دوست داشتی میریم یه گشتی میزنیم😊👴🏻 -بابامرتضی برو مشکلی نیست.. اما تو دلم یکی میگفت: انگارمشکلیه😟 همینطور که بابامرتضی در رو میبست منم چشمام رو بستم.. 😔 کاش مامانم اینجا بود... اخه هر وقت خرابکاری میکردم مامانم یه طوری جمع و جورش میکرد.. 😞... خیلی دلم هواشو کرد بی اختیار رفتم سراغ گوشی تلفن☎️ -....بوق...بوق....بوق... 😞ای بابا این ساعت روز که مامان خونه نیست. کاش بی عقلی نمیکردم گوشی موبایلم رو میاوردم...اَه... دارم دیوونه میشم😣 شماره موبایلش رو نصفه نیمه حفظ بودم -....بوق....بوق...بوق... سسلام معذرت میخوام الآن نمیتونم پاسخ بدم بعدا باهاتون تماس میگیرم... همیشه تا این پیام صوتی🔉 گوشی مامانم رو میشنیدم سریع قطعش میکردم اما ... بزار یه بار دیگه صداشو بشنوم... -...بوق...بوق...بوق... + سلام معذرت میخوام الآن.... حواسم رفت به عکس خانوادگی که خیلی قدیمی بود.. گوشی رو گذاشتم و رفتم سمت عکس. -یعنی اینا کیان؟؟❗️ -نکنه بچگی های بابام و عمو و عمه باشن؟..❗️ -پس این خانمه کیه؟؟؟❓😟

قسمت #یازدهم _مشکلات شما ربطی به من نداره.. من اولين اسم ذخيره هام. يه نفر نيومده و نوبت منه كه جاي اونو بگيرم. هيچ پارتي بازي و آشنايي هم توي كت من يكي نمي ره. مشكل شما هم ربطي به من نداره! احساس بدي پيدا كردم. ثريا، دختري كه به اون مديون بودم، با آن صورت آرايش كرده و بوي عطرش، رقيب من شده بود. حالا تازه مي‌فهميدم كه علت حمايت سميه از من فقط مخالفت با حضور ثريا بود. معلوم بود كه دختري با حجاب و اخلاق او، نمي تواند اخلاق و رفتار كسي مثل ثريا را تحمل كند. امان از آن روزي كه دعوا كردن ثريا را هم ببيند!! فكر كردم پس در اين جا هم كسي مرا نمي خواهد. معطل چه هستند؟ با لگد بيرونم كنند!! « پدرت را تنها گذاشته اي، كه اين طور كنفتت كنند؟! به خاطر اين كه عزا بگيرند چگونه تو را دك كنند! پس چرا معطلي، برگرد پيش بابايت، دست كم او تو را از خانه بيرون نمي كند. » ساك را برداشتم و برگشتم. از پله‌ها كه مي‌آمدم پايين، صداي فاطمه را شنيدم. انگار به سميه مي‌گفت كه برويم بيرون. توجهي نكردم و رفتم. صداي فاطمه را شنيدم كه از سميه مي‌خواست در اين كار دخالت نكند. حتي برنگشتم نگاهي بكنم، صداي سميه مي‌آمد كه مي‌گفت: « خودت ازم خواستي كمكت كنم ». و ديگر صدايي نيامد! چند لحظه بعد كسي از چند قدمي صدايم زد. - خانم عطوفت! خواستم توجهي نكنم و بروم. پاهايم ياري نكرد، ايستاد. صدا نزديك شد و رسيد به من. فاطمه بود. - كجا خانم عطوفت؟ به همين زودي از ما خسته شدين هنوز تا آخر اردو خيلي مونده. چيزي نگفتم. فقط نگاه. صورتش سرخ شده بود. شايد چون دويده بود. شايد هم از روي شرمندگي بود. - مثل اينكه قسمت شده شما هم با ما همسفر باشين. يه صندلي ديگه جور شده. باور نكردم. او راه افتاد. يك قدم هم رفت. - پس نمي آين؟ هنوز مردد بودم. دستي آمد و بازويم را گرفت. فشاري داد و كشيد: - بدو ديگه! اتوبوس راه افتاد. و من كشيده شدم. دويدم. رديف چهارم، كنار عاطفه يك صندلي خالي بود. فاطمه آن صندلي را نشانم داد. هنوز هم باور نمي كردم، هر چه سعي كردم بخندم، نشد. هنوز كمي از دست فاطمه دلگير بودم. #فصل_سوم اصلا متوجه نشدم كي از تهران خارج شديم. موقعي كه به خودم آمدم، ديدم همه بچه‌ها آيه الكرسي مي‌خوانند. فاطمه در ميان اتوبوس، بين صندلي‌ها ايستاده بود. تا مدتي بعد هم متوجه غير معمول بودن اين وضع نشدم. اولين چيزي كه باعث شد به اين وضعيت، مشكوك شوم، حرف عاطفه بود. - خاله جون! چرا شما ايستادين! بذارين من بايستم، شما بشينين!! فاطمه دست گذاشت روي شانه عاطفه واورابه زور نشاند. - خاله جان! نكنه براي شما بليط نخريدن؟! - خريدن! ولي دوباره باطلش كردن! عاطفه دوباره بلند شد وايستاد: - پس بفرمايين. افتخار بدين جاي ما بشينين تا من به جاي شما طول اتوبوس رو اندازه گيري كنم. فاطمه لبش را گزيد و دوباره عاطفه را نشانيد. - كاش براي چند لحظه آرام مي‌نشستي! عاطفه نشست و فاطمه رد شد و رفت. جمله آشنايي در ذهنم جرقه زد. "مثل اينكه قسمت شده شما هم باما همسفر باشين! يه صندلي ديگه جور شده! " از فكرم گذشت كه اين صندلي تازه از كجا پيدايش شد؟ مگر صندلي اتوبوس هم آب نبات چوبي است كه از گوشه جيب در بيايد واخم‌هاي دختري اخمو و غرغرو را باز كند. دوباره برگشتم و فاطمه را نگاه كردم كه در عقب اتوبوس كنار چند نفر ديگر ايستاده بود و با آنها صحبت مي‌كرد. "يعني جايي براي نشستن نداره! پس....!! فاطمه دوباره به سمت ما برگشت. به سرعت رويم را برگرداندم و عرقم را پاك كردم. عاطفه در حاليكه با چشم‌هاي شيطنت آميزش و با تعجب مرا مي‌پاييد، گفت: - الان چه وقت عرق كردنه؟ خردادماهه تازه؟! - كاري به گرما نداره. علتش حال خودمه. حالم خوب نيست! - چته مگه؟ چرا لب هات رو مي‌جوي؟! ول كن معامله هم نبود! - چيزي نيست! وقتي عصبي شم. عرق مي‌كنم و لب هام رو مي‌جوم. - نكنه به خاطر اين كه من كنارت نشستم، عصبي شدي؟ خب اينو زودتر مي‌گفتي. اين ادا و اطوارها چيه از خودت درمي آري؟! از جاش بلند شد و برگشت طرف فاطمه. - فاطمه من مي‌خوام جايم رو عوض كنم. اين صندلي ارزوني خودت، من مي‌رم پيش سميه جون خودم. ديگر معطل نكرد و رفت كنار رديف پهلويي ما. صندلي اول سميه نشسته بود. عاطفه سميه را كمي هل داد سمت نفر پهلوييش. - يه خوده مهربان تر بشين ببينم آبجي! بروآبجي! - من كه همون اول گفتم بيا سه تايي بنشينيم. فاطمه نشست كنار من! - باشه! من فعلا مي‌شينم هروقت پشيمون شدي، بيا صندليت را پس بگير! من كمي خودم را جمع كردم و گفتم: - من.... من! به خدا كاريش نداشتم، نمي دونم چرا ناراحت شد و رفت.