در ملت هايى كه روح ماديت در آن‌ها غلبه دارد، روز به روز انتحار و خودكشى زيادتر مى‌شود و كسانى كه همه دلبستگى‌شان به اسباب و علل حسى است، با كوچك‌ترين اوضاع نامساعد از سعادت خود نوميد شده، به زندگى خود خاتمه مى‌دهد. ولى كسانى كه از نعمت خداشناسى برخوردار هستند، هنگامى كه خود را در كام مرگ هم مشاهده مى‌كنند، نوميدى به خود راه نمى‌دهند و به اين كه خداى توانا و بينايى دارند، دلگرم و اميدوار مى‌باشند. حضرت امام حسين عليه السلام در آخرين ساعات زندگى خود كه از هر سو هدف تير و شمشير دشمن بود، مى‌فرمود: تنها چيزى كه اين مصيبت ناگوار را بر من آسان مى‌سازد، آن است كه خدا را پيوسته ناظر اعمال خويش مى‌بينم. قرآن شريف در طى آياتى چند به اين حقيقت تصريح دارد: «إِنَّ الَّذِينَ قالُوا رَبُّنَا اللَّهُ ثُمَّ اسْتَقامُوا فَلا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنُونَ»؛ آنان كه خداوند جهان را آفريننده خود بدانند و به ربوبيتش اعتراف كنند و بر گفته خويش پايدار و ثابت باشند هرگز دچار هراس و اندوه نمى‌شوند. و: «الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَطْمَئِنُّ قُلُوبُهُمْ بِذِكْرِ اللَّهِ أَلا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ»؛ آنان كه ايمان دارند در نتيجه «ياد خدا» قلبى آرام دارند. آگاه باشيد كه تنها «ياد خدا» وسيله آرامش دل‌هاى مردم است. 📓#تعاليم_اسلام، ص۶۸