#بخش_دوم حضرت سلیمان علیه‌السلام فرمود: "من هر دو زندگی را تجربه کردم، ولی شیرینی را فقط در سادگی یافتم." هرچه ساده‌تر باشی، شیرین‌تری. و هرچه شرایط را سخت‌تر بگیری، اضطرابت بیشتر می‌شود. یک آقا می‌گفت: ما یک گلیم داشتیم، زندگی‌مان ساده ولی شاد بود. بعد گفتیم این گلیم را تبدیل کنیم به فرش. بعد پرده‌اش را عوض کردیم، بعد تکیه‌ها را، بعد پتوها را... و زندگی‌مان تبدیل شد به حرص، بدهی، فشار. یک فرش، ما را به دام اضطراب انداخت. گاهی انسان دنبال چیزهایی می‌رود که اضطرابش از شادی‌اش بیشتر است. دائم در حال تعمیر، نگهداری، مقایسه، و حسرت است. خدمتکار بدن و دنیا شده‌ایم. حالا که بیشتر داریم، آیا آرام‌تریم؟ آیا راضی‌تریم؟ نه. پس باز هم تأکید می‌کنیم: دو پایه‌ی اساسی شادی و آرامش را بالا ببریم: ۱. ایمان و یقین ۲. رضایت از خدا و خود و از دو دشمن دور شویم: ۱. شک و تردید ۲. نارضایتی و نق زدن در مباحث غم و شادی و رشد در سایه‌ی سختی‌ها، مفصل توضیح داده‌ام که چگونه می‌توان سختی‌ها را به شادی تبدیل کرد. چگونه می‌توان از بیماری، فقر، و مشکلات لذت برد و آن‌ها را به آرامش و رشد بدل کرد. چگونه یقین را بالا ببریم؟ از طریق علم، تجربه، و ایمان. مباحث آن را می‌توانید در جای دیگر دنبال کنید. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم انسان مال خداست. فرزند محمد و آل‌محمد است. اگر این را باور کند، غیب را هم باور می‌کند، اهل بیت را هم باور می‌کند. وقتی این تعلق را شناخت، دلبستگی‌اش به وطن اصلی و خانواده آسمانی‌اش واقعی می‌شود. تعلقات دنیوی را وسیله می‌بیند، نه هدف. آن‌وقت اگر سختی هم بکشد – چه از شوهر، چه از زن، چه از بچه – می‌داند این‌ها همه در مسیر انسان‌سازی اوست. خداوند فرموده است سختی‌هایی که انسان تحمل می‌کند، کفاره گناهانش می‌شود، موجب آرامش و درجات آخرتی می‌شود. مثلاً زنی که سه‌قلو دارد، سختی می‌کشد، اما ثواب عظیمی دارد. داستان خانمی را گفتیم که فقط یک بچه داشت. به شوهرش گفتیم بیاید مشاوره، گفت "نه، نمی‌خوام!" بعد از مدتی برگشت و گفت "استاد! سه‌قلو دارم!" اما حالا که بچه‌ها بزرگ شده‌اند، گاهی شوخی می‌کند: «دیگه دعا نکنید، بسه!» هر تلاشی که مرد یا زن برای خانواده، رزق، عبادت، یا تربیت می‌کشد، پیش خداوند پاداش دارد، به شرطی که بخش فطری‌اش بیدار و فعال باشد. کسی که بداند کیست، برای چه خلق شده، دچار تردید نمی‌شود. سبک زندگی‌اش معنادار می‌شود، و زندگی‌اش با خدا، با غیب، با اهل بیت، آرامش‌آور خواهد بود. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم وقتی می‌گویی: "خوشم نمی‌آید" باید دید این "من" کیست. گاهی این "منِ حیوانی" است، نه "منِ انسانی". انسان واقعی از هیچ حکم الهی بدش نمی‌آید. اگر می‌خواهی بدانی کجای وجودت مقاومت می‌کند، باید ببینی کدام بخش از وجودت فعال‌تر است. اگر بخش انسانی‌ات فعال باشد، از ترک حرام و انجام واجب لذت می‌بری. اگر حیوانی‌ات قوی‌تر باشد، مقاومت می‌کنی. برای درمان این تردیدها، مثل یک بیمار باید به پزشک متخصص مراجعه کرد. فهرست شبهاتت مثل لیست بیماری است. نمی‌توانی آن را به هر کسی نشان بدهی. باید ببری پیش کسی که توان علمی و پاسخ‌گویی داشته باشد. الان ابزارهای دیجیتال هم در اختیارمان است. دو نرم‌افزار «پاسخ» و «پرسمان» بیش از بیست‌هزار سؤال و جواب دارند، از ساده‌ترین تا عمیق‌ترین شبهات. می‌توانی خیلی از سؤالاتت را همان‌جا مطرح و جواب‌ها را دریافت کنی. لازم نیست با خجالت یا پنهان‌کاری زندگی کنی. اگر چیزی به ذهنت رسید که "این حرف کفرآمیزه"، نترس. مطرحش کن. تا وقتی درونت مانده، مثل ویروسی در حال گسترشه. وقتی بیرونش آوردی و جوابش را گرفتی، دیگه آرام می‌شی. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم هر چی از دست رفته، توی بهشت منتظرته. پول، عزیزی، فرزند، حتی دعاهات. خدا می‌گه اگه دعا کردی و اجابت نشد، یا بهترش رو بهت می‌دم یا ذخیره‌ی آخرتت می‌کنم. هیچ چیز هدر نرفته. یادت باشه: حتی گناهت هم اگه واقعا توبه کنی، پاک می‌شه. امام سجاد به یزید گفت: «اگر توبه کنی، خدا می‌پذیره.» شیطان می‌گه: «تو آدم نمی‌شی. به درگاه خدا نمی‌خوری.» دروغه! اگه واقعا برگردی، خدا می‌پذیره.🥲 جبران کن.👌 حق‌الناس، نماز، گناه‌ها... همه رو جبران کن. فقط ناامید نشو.💪 هیچ چیز در زندگی ما واقعاً از بین نرفته. هر چی رفته، یه جور دیگه به دست میاد. کسی که این‌جوری زندگی می‌کنه، آرامشه. نه تپش قلب، نه پیری زودرس. چون غصه نمی‌خوره. خدا که چیزی به ضرر ما نمی‌فرسته. تهش یا جهنم خاموش می‌شه، یا بهشت ساخته می‌شه. پس افسوس و حسرت معنا نداره. سخت نگیرید. قانون زیاد تو زندگی نذارید. خونه‌هاتون رو مثل پادگان نکنید. وسواس نداشته باشید. وسواس زندگی رو به هم می‌ریزه. نماز، عبادت، واجبات هم باید با عشق و محبت باشه، نه با زور. حتی برای نماز صبح بیدار کردنِ همسر یا فرزند، باید با مهربونی باشه، نه با پرخاش. در آخر، بدونید: اگر چیزی از دست رفت، حتماً به شکلی بهتر جاش براتون گذاشته شده. به خدا اعتماد داشته باشید. خودش فرموده که هیچ‌وقت به ضررتون کاری نمی‌کنه. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم قرآن دوباره تأکید می‌کند: «لِکَیْلَا تَأْسَوْا عَلَىٰ مَا فَاتَکُمْ وَلَا تَفْرَحُوا بِمَا آتَاکُمْ» یعنی اگر چیزی از دستت رفت، غصه نخور، چون از دست رفتنش به معنای ذخیره شدن برای آخرت است. و اگر چیزی به دست آوردی، مغرور نشو، چون ممکن است امتحانی باشد و حتی مایه بدبختی شود. همان نعمتی که زمانی برایش نذر و نیاز می‌کردی، ممکن است روزی تبدیل به رنج و عذاب تو شود. همان فرزند، مقام یا ثروت. چرا؟ چون هر چه سطح آسایش بالا برود، سطح آرامش لزوماً بالا نمی‌رود؛ گاه حتی کاهش می‌یابد. پیامبر فرمود: «شیرینی دنیا، تلخی آخرت را دارد و تلخی دنیا، شیرینی آخرت را.» برای انسان مؤمن، دنیا باید گذرگاه باشد، نه هدف. اگر چیزی از تو گرفته شد، مطمئن باش ذخیره آخرتت شده است. زیان در دنیا، به‌معنای پس‌انداز در آخرت است. پس: چه چیزی برای حسرت خوردن داری؟ با که می‌خواهی رقابت کنی؟ مگر سهم تو نزد خدا محفوظ نیست؟ اگر الان سختی می‌کشی، یعنی در حال خرج کردن سهم سختی‌های دنیایی‌ات هستی؛ و آن‌که اکنون راحت است، سهم سختی‌اش در جای دیگری منتظر اوست... @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم اگر خدا به تو اجازه داده با او حرف بزنی، این یعنی او تو را پذیرفته. این از هر افتخار دیگری بالاتر است. عکس با رئیس‌جمهور یا مدرک دکترا افتخار نیست. آن‌که می‌گوید: من با امام زمانم در ارتباطم، من اهل قرآنم، من فهم قرآن دارم—این شخص واقعاً شرافت دارد. پیامبر فرمود: "فَضلُ القُرآنِ عَلی سائِرِ الکَلامِ، کَفَضلِ اللهِ عَلی خَلقِهِ." برتری قرآن بر سخنان دیگر، مثل برتری خدا بر خلقش است. پس کسی که انس با قرآن دارد، شرافت دارد. کسی که فرصت فهم قرآن را دارد، نیاز ندارد به مدرک دکترا پُز بدهد. این آدم، انسان حقیقی است و انسان حقیقی غم ندارد. پیامبر فرمود: "مَن بَکی عَلَی الدُنیا فَهُوَ مِن أَهلِ النار." کسی که به خاطر دنیا گریه کند، اهل جهنم است. قیمت هر انسان، غم و شادی اوست. به خاطر چه چیزی غصه می‌خوری؟ به خاطر چه چیزی شاد می‌شوی؟ آن‌ها قیمت تو را نشان می‌دهند. اگر به خاطر چیزی کوچک غصه می‌خوری، یعنی خودت را کوچک کرده‌ای. یادمان نرود که خدا فرمود: "خَلَقَ لَکُم ما فِی الأرضِ جَمیعًا." هر چه در زمین هست، برای تو خلق شده؛ پس قیمت تو بالاتر از همه آن‌هاست. برای چیزی کمتر از خودت غصه نخورد. در ایران و دنیا چیزی نیست که قیمت تو باشد. قیمت تو، خانواده آسمانی‌ات است، اصل و ریشه‌ات است، بهشت است. تازه خود بهشت، مزد بدن توست نه خودت. مقام تو از بهشت هم بالاتر است. پس برای رحم دوم (دنیا)، غصه خوردن ندارد. دنیا تنگ، محدود و تاریک است. رحمی دیگر است برای عبور. آسایش یعنی دل ندادن به امور پایین‌تر. «دل به این و آن مده ای دل‌هوس، دل به آن ده کان دلت داد است و بس». فحشا یعنی فروختن روح به چیزهای پست. فکر نکن فحشا فقط جسم‌فروشی است؛ روح‌فروشی از آن بدتر است. و کسی که دلش با خداست، اهل پیوند با الله است، از هر آسیبی در امان است. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم زیاده‌روی نکن. خدا می‌گوید کسی که سر سفره است، غذای زیادی نخورد؛ چون این زیاده‌روی باعث می‌شود بخش شکمی و شهوات قوی شود و به بخش‌های دیگر آسیب برسد؛ نماز، عقل، قلب. زیاده‌روی نکنید؛ نه در لباس، نه در غذا، نه در خرید. زیاده‌روی باعث می‌شود چیزی از تو در نهان گرفته شود؛ یعنی هر چه بیشتر به دنیا دل ببندی، آخرتت را بیشتر از دست می‌دهی. امروزه خیلی‌ها غرق در خرید و بازی با لباس، کفش، موبایل و غیره شده‌اند و آرامش واقعی را از دست داده‌اند. ما باید قدر داشته‌هایمان را بدانیم و از زیبایی‌های زندگی لذت ببریم، نه اینکه هر چیزی را رها کنیم و دنبال چیز تازه برویم. امام حسین(ع) می‌فرماید: حتی اشیاء هم شعور دارند؛ پس باید به آن‌ها احترام بگذاریم. لباس و اشیاء را محترمانه نگهداریم. پیامبر(ص) هم به اشیاء احترام می‌گذاشتند؛ عصا، مرکب، شتر، اسب همه برایشان شخصیت داشتند. انسان نباید دلش هرز و بی‌ثبات باشد. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم آرامش و آسایش فقط برای اهل بهشت است، و آن هم در بهشت آفریده شده است. نگاه کنید امام صادق (ع) می‌فرماید: راه رسیدن به آسایش، کنترل هوس‌هاست. وقتی جلوی هوس‌ها را می‌گیری، آرامش پیدا می‌کنی. بدترین جای بدن که ناشکرترین بخش وجود انسان است، چشم‌هاست. چون هرچه بخواهی، بیشتر می‌خواهی و هوس می‌کنی. لذا جلوی چشمت را بگیر و نگذار هر چیزی را نگاه کند. اگر جلوی حواس و هوس‌های خود را بگیری، آرامش پیدا می‌کنی. وقتی آرامش پیدا کردی، متوجه می‌شوی چه راحتی است. در روایت آمده است که وقتی کسی وارد بهشت می‌شود، خدا را شکر می‌کند و می‌گوید: «الحمدلله الذی هدانا لهذا و ما کنا لنهتدی لولا ان هدانا الله» یعنی سپاس خدا را که ما را هدایت کرد. اولین قدم بهشت، آرامشی بی‌نظیر است. کسی که در دنیا اهل حسادت، بدبینی و گناه بوده، در جهنم می‌ماند، اما کسانی که همسنخ جهنم نیستند، وقتی از جهنم رد می‌شوند، آسیبی نمی‌بینند و راحت وارد بهشت می‌شوند. خدا شکر که دیگر غم و غصه نیست و پروردگار بسیار بخشنده و شکرگزار است. پس کسی که گول چند روز دنیا را بخورد و فقط دنبال کمالات دنیوی باشد، همیشه در اضطراب و ناراحتی است. اگر آرامش می‌خواهی.. برو مسجد، روی سجاده بنشین، ذکر بگو، با خدا انس بگیر، قرآن بخوان، حکمت یاد بگیر و با معارف الهی آشنا شو. همین الان بهشت را شروع کن. حافظ می‌گوید: «من که امروزم بهشت نقد حاصل می‌شود، وعده فردای زاهد را چرا باور کنم؟» یعنی من امروز بهشتم، همین الان است. امام سجاد (ع) چقدر زیبا می‌گوید: «یا جنتی و نعیمی، یا دنیای و آخرتی» ای بهشت من، ای نعمت من، ای دنیای من، ای آخرت من، خدا همه چیز من است. زیباترین لحظه انسان زمانی است که خدا به او گفته: «همه چیز را ول کن و بیا تو آغوش من.» در این هم‌آغوشی، لحظه‌ای که سر بر پای خدا می‌گذاری، آرامش پیدا می‌کنی. امام صادق (ع) می‌فرماید وقتی انسان سجده می‌کند و سرش را روی پای خدا می‌گذارد، آرامش عمیقی پیدا می‌کند. پس بروید سجده کنید، حتی بدون نماز، فقط سر را روی پای خدا بگذارید و ببینید چقدر آرامش می‌یابید. وقتی وضو می‌گیری و می‌روی مسجد، شاد می‌شوی، توی جماعت بودن بهتر از تنها خواندن است. این‌جا بهشت است، همین‌جا شروع می‌شود داستان. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم هر چقدر با آسمان، با آخرت، با خانواده آسمانی‌ات انس بگیری، هیچ اشکالی ندارد و روز به روز به سطح شادی و آرامشت افزوده می‌شود. در روایت آمده که یا داوود من پنج چیز را در پنج چیز قرار دادم، در حالی که مردم در جای دیگری دنبال آن‌ها می‌گردند. وقتی که مردم به جای اینکه در جایی که خداوند قرار داده بگردند، دنبال آن در جای دیگر می‌روند، عمر و وقتشان تلف می‌شود، سرگشتگی و خستگی بیشتر می‌شود. مثلاً کسی دنبال چیزی در کرج است، اما در تهران می‌گردد؛ گشتن او فقط اتلاف وقت، انرژی، غم و سرگشتگی است. آن پنج چیز را الان لازم نیست اینجا ذکر کنیم، مهم این است که آسایش و راحتی در بهشت آفریده شده است و مردم در دنیا دنبال آن می‌گردند و نمی‌یابند، چون ساختار انسان‌شناسی این‌گونه است که انسان نفس بی‌نهایت‌طلب دارد. دنیا محدود است و هر چقدر در دنیا بگردی، بی‌نهایتی را پیدا نمی‌کنی مگر در حب دنیا مصداق آن را پیدا کنی. اگر کسی خدا را پیدا کرد و با خانواده آسمانیش دوست شد، که از جنس دنیا نیستند، همان‌جا شاد و آرام است. مومن نشاطش دائمی است، چون همیشه مطلوب‌ها و معشوق‌ها و خانواده آسمانی‌اش کنار او هستند. اما به محض قطع رابطه با خانواده‌اش و اصل خودش، باید با چیزهای غریبه و ناسازگار زندگی کند و بعد از مدتی احساس تنهایی، بی‌کسی، سرگشتگی، خفگی و ناراحتی می‌کند. ما از جنس دنیا نیستیم و به دنیا تعلق نداریم. آن بخش دنیایی ما بخش جسمی، گیاهی و حیوانی ماست، اما بخش‌های اصلی ما از دنیا نیامده‌اند. ما پیش از این که به دنیا بیاییم از خدا آمده‌ایم و به سوی او باز می‌گردیم. اگر از آنجا نیامده بودیم، معاد و بازگشت معنا نداشت. یکی از اصول عقایدمان همین بازگشت است به جایی که از آن آمده‌ایم. بنابراین عزیزان باید آن خودی که از جنس دنیا نیست را پیدا کرده و با آن انس بگیرند. تا نتوانی بخش زنانه و مردانه وجودت را از بخش فطری و انسانی که از جنس خداست جدا کنی، همیشه فکر می‌کنی فقط زن یا مرد هستی و این اشتباه باعث می‌شود حتی در دین هم با گوش جنسی و طبیعی خود گوش بدهی نه با گوش انسانی‌ات. مثلاً وقتی در کلاسی هستی که درباره ابدیت و آخرت سخن می‌گویند، اگر با گوش جنسی و حیوانی گوش بدهی، شاید برایت جذاب نباشد و حوصله‌ات سر برود و احساس تغییر و رشد نکنی. اما اگر بخش انسانی‌ات فعال باشد، از قرآن، حکمت، سخنان اهل بیت، دعا، زیارت، مناجات، عبادت و صحبت درباره خانواده آسمانیت لذت می‌بری. وقتی این بخش از وجودت فعال باشد و می‌روی سر کلاس درباره حضرت فاطمه زهرا صحبت می‌کنند، برایت از هر معشوقی زیباتر است. زیرا عضو خانواده آن‌ها هستی و برایت مهم است بدانی که مثلاً پدرت امام حسین است، یا امام زمان است، و سبک زندگی‌شان چگونه بوده است، چون قرار است به زودی به آن‌ها ملحق شوی و با آن‌ها زندگی کنی. اگر این بخش از وجودت که هم‌جنس فاطمه زهرا و اهل بیت است را در خودت به رسمیت نشناسی و قبول نکنی، نمی‌توانی با آن انس بگیری؛ مثل کسی که یک بچه غریبه را به خانه آورده‌اند و می‌گویند این بچه توست، اما او نمی‌تواند به آن بچه عشق بورزد و از خودش نداند. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم قرآن هم گوش را اول می‌آورد: إن السمع والبصر والفؤاد... بشنو. سخنرانی گوش کن. کلاس برو. مطالعه کن. ولی فقط دانستن نیست، عمل هم مهم است. شنیدنِ مداوم، خودبه‌خود قدرت عمل می‌آورد. گاهی می‌گویند: «من نمی‌توانم شاد باشم، عصبی نباشم، حسود نباشم...» می‌گویم: بشنو! معجزه در شنیدن است. ادامه بده. خواهی دید توانایی به‌دست آمده، بدون اینکه زور بزنی. نه قرص، نه روانپزشک—شنیدن، غذای روح است. شنیدن نباید مزاحم داشته باشد. چون آرامش و لذت، مخصوص بخش فوق عقل است، نه بخش عقلی. بخش عقل فقط مقدمه است. هرچه بیشتر آن بخش را تغذیه کنی، انسان از زندگی بیشتر لذت می‌برد. شاکرتر می‌شود، صبورتر، عمیق‌تر. از همسرش، غذا، شنیدن، فرزند، پدر و مادر، از دنیا و حتی از مشکلاتش لذت بیشتری می‌برد. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم وقتی به کانون آرامش وصل شدی، حتی در سخت‌ترین شرایط هم شادی خواهی داشت؛ چون چیزی برای از دست دادن نداری. سرمایه‌ات سودده است، مثل مهندس بازیافت که آشغال‌ها را به ثروت تبدیل می‌کند. مثال واقعی هم دیدم؛ یک خانواده ثروتمند که همه چیزشان را از دست دادند، اما همچنان شاد و آرام بودند. این یعنی مومن واقعی، که همیشه نشاط دارد؛ چون چیزی برای از دست دادن ندارد و می‌داند چگونه از دارایی‌هایش استفاده کند. این است راز آرامش حقیقی و شادی پایدار. حضرت به ما می‌آموزد که در دنیا چیزی به نام آسایش واقعی وجود ندارد؛ چون اینجا جای تمرین است. حتی قلب هم همیشه در حال حرکت است، آرامش حقیقی لحظه‌ای است و برای حرکت بیشتر ایجاد شده. پس دنبال آسایش نباش، بلکه وصل به کانون آرامش باش. کسی که وصل نباشد، هر چه دارایی بیشتر داشته باشد، ناآرام‌تر و مضطرب‌تر می‌شود. راه‌حل‌ها مثل دارو، ورزش، تفریح فقط تسکین موقت هستند. @Mehrvarzan_group

#بخش_دوم پیامبر اکرم (ص) فرمودند که از نشانه‌های انسانیت این است که هرچه ایمان انسان بیشتر شود، عشقش به همسر، پدر، مادر و خواهر و برادر نیز افزایش می‌یابد. ثروت اگر برای معشوق‌های دنیایی خرج شود، صرف آن معشوق‌ها می‌شود و اگر معشوق اصلی خدا و خانواده آسمانی باشد، ثروت نیز برای آن‌ها صرف خواهد شد. یک مثال واقعی: مردی داشت که چندین خانه اضافه داشت و نمی‌دانست چگونه تقسیم کند و با خانواده‌اش دچار اختلاف شده بود. وقتی به او گفتم که اول به فکر آخرت خودت باش، گفت بچه‌ها همه ثروتمندند و نیازی به پول من ندارند، اما همین پول باعث دعوا و اختلاف در بین آن‌ها شده است. انسان باید مدیریت عشق داشته باشد و اصل خود و معشوق‌هایش را درست بشناسد. وقتی این سه معشوق را درست چید، هرچقدر هم پول داشته باشد، دیگر مشکلی ایجاد نمی‌کند. در تربیت فرزندان نیز باید مراقب باشیم که محبت بیش از حد و فراهم کردن همه چیز برای آن‌ها، باعث فساد و ضعف شخصیت‌شان نشود. فرزندسالاری آسیب بزرگی است که در جامعه ما رایج شده و باعث شده فرزندان ناشکر، بی‌ادب و بی‌احترام شوند. مومن واقعی کسی است که معشوق‌هایش را درست چیده باشد و این سه معشوق را مدیریت کند. این باعث می‌شود که در برابر مشکلات قوی، شاد و آرام باشد. @Mehrvarzan_group