#سجاد_صفار_هرندی #امیرحسین_ثابتی ۱- عادل #فردوسی‌پور، چهار و نیم سال قبل، در پردیس فارابی #دانشگاه_تهران، واقع در قم، از تز دکتری «مدیریت رسانه»اش دفاع کرد امّا از دهه‌ی هشتاد و با مدرک کارشناسی ارشد مهندسی صنایع در دانشگاه صنعتی شریف، زبان انگلیسی تدریس می‌کرد، امّا اصلاح‌طلبان، شبه‌براندازان و حامیان #اغتشاشات۱۴۰۱، هرگز معترض این مسأله نبوده‌اند. بماند که حتّی دکتری مدیریت رسانه هم ربطی به زبان انگلیسی ندارد و بسیاری از فارغ التّحصیلان دکتری ادبیات انگلیسی، مترجمی انگلیسی و آموزش انگلیسی، شایسته‌ترند از فردوسی‌پور. ۲- امروز بعد از انتشار اسامی محمدسجّاد صفّار هرندی و امیرحسین ثابتی به عنوان اساتید مدعو دانشگاه #صنعتی_شریف، اغتشاش‌گران مجازی، هیاهو کردند که «چرا علی #شریفی_زارچی، از شریف اخراج شده؟»؛ در حالی که دانشگاه شریف، مختار بوده که با «درخواست تمدید قرارداد و یا تبدیل وضعیّت» این استادیار پیمانی -که هنوز رسماً به عنوان هیأت علمی رسمی و تمام‌وقت دانشگاه شریف جذب‌نشده- موافقت کند یا مخالفت. ۳- صفار و ثابتی را از ۱۳۸۸ مبسوط و بی‌واسطه می‌شناسم؛ بی‌اغراق، از باسوادترین و سالم‌ترین حزب اللهی‌های دهه‌ی شصتی هستند. سجاد صفار، از همان ۸۸ -که دانشجوی ارشد بود- در دفتر بسیج دانشکده‌ی ما، تبارشناسی احزاب تدریس می‌کرد و دانشجویان علوم سیاسی و حقوق، بسیار مشتاق و راضی بودند از دانش و روایت منصفانه، مستدل و مستندش. ۴- تدریس صفار و ثابتی، آن هم در عنوان درسی «انقلاب اسلامی ایران» در مقطع کارشناسی، از بهترین انتخاب‌هایی است که هر دانشگاهی، می‌تواند داشته باشد؛ سجّاد ۴۰ ساله و امیرحسین، ۳۵ ساله، از بسیاری از اساتیدی که ما در دوران کارشناسی در دانشگاه تهران و حتّی دیگران در مقطع ارشد، داشتیم و داشتند، باتجربه‌ترند و سن بیشتری دارند. تدریس این‌دو، سال‌ها پس از دریافت مدرک دکتری و برای دروس مرتبط با مدارک تحصیلی‌شان، نه تنها اقدامی منطقی و مطابق با قوانین متعارف و همیشگی وزارت علوم بلکه نیاز مبرم این روزهای دانشگاه‌ها به‌ویژه دانشگاه شریف است؛ دانشگاه‌ها، نباید توسّط اساتیدی غصب شوند که مایلند دانشجویان، دچار بی‌ثمری، بی‌اخلاقی، خودویران‌گری، دگرویران‌گری، غرب‌زدگی و یأس شوند. #مدیریت_آموزشی #حکمرانی_آموزشی #مدیریت_فرهنگی #حکمرانی_یکپارچه_فرهنگی