📝 نه خود خورد نه کس دهد، گنده کند به سگ دهد| #سید_حسین_فخرالدین 🔻حکایت فاجعه بار و انتقال آب از سرشاخه دز به قم و شهرهای مرکزی ایران را در ایران پست بخوانید و با بخشی از اقدامات و سیاست‌هایی که موجب خشک شدن دشت های جنوبی ایران شد، آشنا شوید: 🔹اوایل دهه 80 یه پروژه ای رو وزارت نیرو به صورت آزمایشی تو قم اجرا کرد با هدف رفع مشکل آب آشامیدنی. قرار شد سازمان آب یه شبکه مجزا از شبکه اصلی ایجاد کنه تا آب آشامیدنی رو از طریق اون به مردم برسونه. آب آشامیدنی هم قرار شد با تصفیه منابع آب شور تولید بشه. 🔸برای ایجاد این شبکه قرار شد 200 کلیومتر لوله گذاری در تمام سطح شهر انجام بشه. ولی متأسفانه طبق روال همیشگی پروژه میوفته تو زدوبند و پیمانکار یه شبکه‌ی خیلی ضعیف درست میکنه. یه بخشی رو از شبکه های قدیمی که از مدار خارج شده بودن استفاده میکنه و بخش دیگه رو هم از لوله های بی کیفیت. 🔹خلاصه به هر ترتیبی که بود شبکه تو سال 82 احداث میشه و یه پیمانکار دیگه هم مسئول تولید و توزیع آب شیرین میشه. اون زمان پایانه هایی تو شهر نصب میکنن که اپراتور داشته و مردم آب رو از اینا میخریدن. یه تعدادی هم انشعاب به اماکن مهم مثل حرم و بعضی ارگان ها داده میشه. 🔸از سال 85 پیمانکار تولید و توزیع عوض میشه و شرکت جدید میتونه پروژه رو خوب گسترش بده. مثلا یکسری پایانه های اتوماتیک تو شهر نصب میکنن که با کارت اعتباری میشد ازشون آب برداشت یا تعداد انشعاب هارو زیاد کرد، اون زمان خیلی معروف شده بود که قمیا با کارت آب میخرن و تبدیل به جک شده بود. 🔹ولی جالبه که همین طرح تو زمینه مدیریت منابع آب جایزه یونسکو گرفت! ژاپنی ها هم ازش تقلید کردن و پایانه های فروش آب درست کردن. البته با این تفاوت که اونا شبکه نداشتن و خود اون دستگاه ها آب رو شیرین میکردن این پروژه تو قم خیلی موفق بود. واقعا کار مردم رو راحت کرده بود 🔸تاجایی که وزارت نیرو گفت باید مثل این پروژه تو تمام شهرها وجود داشته باشه. وجود شبکه آب آشامیدنی دوتا فایده بزرگ داره. اول اینکه لازم نیست تمام آب شهر رو شیرین کنی و دوم اینکه اگر شبکه اول به مشکل بر بخوره، شبکه دوم پشتیبانی میکنه. این یعنی مزیت استراتژیک تو پدافند غیرعامل. 🔹همه چیز خوب پیش میرفت تا اینکه لابیِ قدرت تونست طرح انتقال آب شیرین از سرشاخه های دز به قم رو عملی کنه، از اون زمان سازمان آب کلا تمرکزش رو گذاشت روی شیرین کردن آب شبکه اصلی و پروژه توزیع آب آشامیدنی رفت تو حاشیه. 🔸قرار شد سالی 281 میلیون مترمکعب آب شیرین از سرشاخه های دز رو به سمت شهر های مرکزی بیارن. قم و ساوه و محلات و خوانسار و چنتا شهر کوچیکِ دیگه از این 280 میلیون، 140 میلیون مترمکعب هم سهم قم شد و قرارشد باهاش آب شهر رو شیرین کنن. البته تقریبا نصف این 140 میلیون مترمکعب تو شهر مصرف میشه و نصف دیگه‌ش تو صنایع و کشاورزی مصرف میشه. 🔹این شد که میلیارد ها تومن هزینه کردن تا این آب با ارزش زو تو فاضلاب های شهر و زمین های شوره زارِ قم رها کنن. 🔸البته امسال از شروع گرما به خاطر وضعیت بحرانی آب دیگه نتونستن آب شبکه رو شیرین نگه دارن و دوباره آب شور شد و مردم به همون شبکه آب آشامیدنی هجوم آوردن 🔹با این سرعت رشد جمعیت قم و باتوجه به اینکه شهرهای زیادی دارن از طرح انتقال آب، ادعای حق آبه میکنن و به زودی سهم قم کمتر میشه؛ احتمالا تا 4، 5 سال دیگه خبری از آب شیرین نیست و دوباره آب شهر کاملا شور میشه یعنی حتی این طرح هم اصلا پایداری نداره برای قم و فقط مقطعی مشکل رو حل کرده 🔸حرفم اینه، بجای اینهمه هزینه برای خودنمایی که نتیجه ای جز به هم زدن تعادل طبیعت و ضایع شدن حقوق دیگران نداره؛ بهتر بود روی همین پروژه‌ی تولید و توزیع آب آشامیدنی تمرکز میکردن. 🔹با یک دهم هزینه ای که برای انتقال آب به قم کردن میتونستن کل خونه های شهر رو مجهز به انشعاب آب شیرین کنن. 🔸اینطوری هم آب شیرین تو فاضلاب نمیرفت هم اینهمه هزینه برای انتقال نمیدادن هم یک منبع پایدار آب ایجاد میشد که همیشه میشه توسعه‌ش داد و کل نیاز شهر رو تامین کرد. 🔹الان شبکه آب شیرین حدود 1600 تا انشعاب خصوصی، نزدیک به 300 تا پاینه فروش با کارت اعتباری و 4 تا هم علمدوش برای تانکر هاداره که به طور متوسط روزی 2 میلیون لیتر آب شیرین به مصرف کننده ها تحویل میده. 🔸آبی با استاندارد های بالا و کیفیت عالی که اگر مسئولین درست فکر میکردن الان تو تمام خونه های قم در دسترس بود.