آیت الله مصباح یزدی(رضوان الله تعالی علیه): ((در #مناجات_شعبانيه تعبير بسيار آموزنده‌اى در اين باره وجود دارد كه حضرت چنين مى‌فرمايند:اِلَهى لَمُ يَكُنْ لِى حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ اِلاَّ فِى وَقْت اَيْقَظْتَنِى لَِمحَبَّتِك؛خداى من! نيرويى در من نبوده است تا بتوانم به وسيله آن از نافرمانى تو دست بردارم مگر در آن هنگام كه تو مرا براى دوستى و محبت خود بيدار كردى. در اين تعبير، دو نيروى متعارض در وجود انسان به تصوير كشيده شده كه يكى در جهت معصيت و حركت به سمت پايين و ديگرى رو به كمال و پاكى است. حال حضرت امير(عليه السلام) در اين مناجات در مورد اين تعارض مى‌فرمايند: خدايا من توان فرار از معصيت تو را ندارم و گرفتار گناه هستم و نمى‌توانم از آن دست بشويم؛ مگر اين‌كه به نيروى محبت خود مرا از اين هلاكت نجات بخشى... اين گزيده #مناجات_شعبانيه، #محبت_خداوند را بزرگ‌ترين نيرويى مى‌داند كه انسان را از شيطان و هواى نفس دور مى‌سازد و به سوى خداوند سوق مى‌دهد. اگر اين عامل در انسان تقويت گردد به راحتى او را از چنگ نيروهاى غير الهى نجات مى‌بخشد.)) منبع: پند جاوید،جلد دوم،درس چهل و یکم