#تبصره: آیه ی شریفه‌ی ۷۷قصص دستور اخلاقى است براى عموم به پنج کلمه جامعه: 1- نهى از فرح و بطر و انهماک در تلذذ به حطام دنیا به حدى که غافل سازد شخص را از تهیه زاد و توشه آخرت به اعمال صالحه. 2- صرف مال در خیرات و مبرات و موجبات سعادت و رضایت حضرت سبحان. 3- امر به طلب کردن حظّ نفس که نصیب انسانى است از دنیا براى عقبى که از جوانى قبل از پیرى، و از صحت قبل از ناخوشى، و از قوت قبل از ناتوانى، و از فراغت قبل از گرفتارى، و از حیات قبل از موت. 4- امر به مطلق احسان که داخل است در آن اعانت به مال و جاه و دست و زبان و طلاقت وجه و حسن لقا و بشاشت وجه و تلطف و ترحم. 5- نهى از فساد در زمین به اتیان محرمات و ارتکاب معاصى از ظلم و فسق، زیرا هر معصیتى اثر وضعى دارد در عالم و شآمت آن رخنه در نظام اتمّ، و موجب افساد خواهد بود؛ چنانچه فرمایشات ائمه هدى و عالمان به حقایق اشیاء این مطلب را واضح و مبرهن سازد. از جمله ابن بابویه (رحمه اللّه) به اسناد خود روایت‌نموده از حضرت صادق علیه السّلام که فرمود: إنّ سلیمان بن داود خرج ذات یوم مع اصحابه لیستسقى فوجد نملة قد رفعت قائمة من قوائمها الى السّماء و هى تقول: اللّهمّ انّا خلق من خلقک لا غنا بنا عن رزقک فلا تهلکنا بذنوب بنى ادم. فقال سلیمان لأصحابه ارجعوا فقد سقیتم بغیرکم. ✍🏻بدرستى که حضرت سلیمان بن داود بیرون رفت روزى با اصحاب خود براى طلب باران، پس یافت مورچه‌اى را که بتحقیق بلند نموده قائمه‌اى از قوائم خود را به آسمان و گوید: بار خدایا ما مخلوقى هستیم از مخلوقات تو، بى‌نیاز نیستیم ما از روزى تو، پس هلاک مکن ما را به گناه بنى آدم؛ پس سلیمان فرمود: برگردید که به تحقیق سیراب شدید به غیر خود! @mah_daviat313