🔲 پایانِ دورانِ «انسان ۲۵۰ ساله» 📚 گزیده‌هایی از کتاب #همرزمان_حسین (علیهم‌السلام) به مناسبت سالروز شهادت امام حسن عسکری (ع) 🔹 ما وقتی که میخواهیم زندگی ائمه (علیهم‌السلام) را در نظر بگیریم و رویش مطالعه کنیم، ۱۲ امام را تک‌تک و جدا مورد بحث قرار نمیدهیم؛ بلکه یک نفر را فرض میکنیم که در روز رحلت پیغمبر (ص) ولادت یافت و در سال ۲۶۰ -سال رحلت امام حسن عسگری علیه‌السلام- از دنیا رفت. 🔸 از سال دهم هجرت که طلیعه‌ی فصلی تازه در تاریخ اسلام است -یعنی آغاز دوران امامت- تا روزی که دوران امامت در ظاهر به پایان رسیده و مردم با کسی به نام امام روبرو نبودند -یعنی تا شروع دوره غیبت صغرا- در حدود ۲۵۰ سال است. ما این دوران را یک دوران واحدی به شمار می‌آوریم که در این خلال ۱۲ نفر زندگی کردند. 🔹 ائمه‌ی ما از آغاز تاریخ امامت -جز یک استثناء کوچک- تا روزگار شهادت امام عسکری (صلوات‌الله‌علیه) در این مدتِ تقریباً ۲۵۰ سال، زندگیشان زندگی مبارزه و جهاد است. 🔸 [همچنانکه به طور خاص] از امام سجاد (علیه‌السلام) تا امام یازدهم امام عسکری (علیه‌السلام) یک خط واحد وجود دارد. یک رشته‌ی ممتدّی که سرتاسر تلاش است و پیکار است و مبارزه است و جبهه‌گیری در مقابلِ قدرت زمان است و جبهه‌گیری در مقابل وابستگان و قدرت زمان است و علمای وابسته به شعرای وابسته و غیرذلک... 🔹 یک انسان ۲۵۰ ساله را در نظر می‌آوریم؛ این انسان در زندگی خود فراز و نشیب‌هایی داشته است؛ ممکن است در نظر ما یک جاهایی ضدّونقیض بیاید؛ اما چون می‌دانیم که اولاً یک انسان است و ثانیاً حرکت او و زندگی او یک جهت داشته و از یک جا الهامی گرفته است [....] و برای یک هدف کار می‌کرده است -یعنی برای خدا و برای تعالیِ انسانیت و ایجاد جامعه‌ی اسلامیِ کامل- چون این وحدت وجود دارد، لذا باید دقّت کنیم و این تناقض را رفع کنیم و اتفاقاً هرجا دقت می‌کنیم تناقض به خودی خود رفع میشود... 📖 منبع: صفحات: ۵۴، ۶۱، ۹۶ و ۳۳۳ 🏴🏴🏴🏴🏴🏴