#تفکر و #تذکر : در #قرآن دو مطلب نزديك به يكديگر ذكر شده است: يكى تفكر و ديگر تذكر. تفكر يعنى كشف چيزى كه نمى‏دانيم، انديشيدن براى به دست آوردن آنچه كه نمى‏دانيم. قرآن دعوت به تفكر هم مى‏كند. و اما تذكر يعنى يادآورى. تَذكار يعنى به ياد آوردن. خيلى مسائل در #فطرت انسان و حتى گاهى در تعليم انسان وجود دارد ولى انسان از آنها غافل است؛ احتياج به تنبّه و بيدارى دارد، احتياج به تذكر و يادآورى دارد. به عبارت ديگر بشر دو حالت مختلف دارد: يكى حالت جهل و ديگر حالت خواب. گاهى ما از اطراف خودمان بى‏خبريم به دليل اينكه نمى‏دانيم؛ بيداريم ولى چون نمى‏دانيم بى‏خبريم. و گاهى از اطراف خود بى‏خبريم نه به دليل اينكه نمى‏دانيم؛ مى‏دانيم ولى فعلًا خوابيم. آدم خواب، عالم است ولى حالتى بر او استيلا پيدا كرده است كه از دانسته‏هاى خود استفاده نمى‏كند. اين، در خواب ظاهرى. بشر يك خواب ديگرى هم دارد كه اسم آن را «خواب غفلت‏» يا «غفلت‏» مى‏گذارند. اى پيغمبر! تو خيال نكن كه فقط با جاهل روبرو هستى، با غافل هم روبرو هستى. جاهل را به تفكر وادار و غافل را به تذكر، و مردم بيش از آن اندازه كه جاهل باشند غافل و خوابند؛ خوابها را بيدار كن و غافلها را متنبّه. وقتى خواب را بيدار كردى او خودش دنبال كار مى‏رود. يك آدم اگر خواب باشد و خطرى متوجه او باشد (مثلًا قافله حركت كرده و او خواب مانده است) تو او را بيدار كن. وقتى بيدار كردى، ديگر لازم نيست به او بگويى خطر! بلكه همينكه بيدار بشود خودش مى‏بيند خطر است. به عبارت ديگر وقتى كه بيدار شد لازم نيست به او بگويى برو، بلكه وقتى بيدار شد و ديد قافله حركت كرده خودش دنبال قافله راه مى‏افتد. اين‏ است كه [قرآن خطاب به پيغمبر اكرم مى‏فرمايد] آن احساسهايى كه در مردم وجود دارد [و از آنها غافل‏اند]، احساسهاى خفته را بيدار كن. قسمتى از ايمان، بيدارى احساسهاى خفته است. ( شهید مطهری ، مجموعه آثار ج 16 ، ص165 ) https://eitaa.com/MohammadGelayeri