دچارِ یک یاس فلسفی شدم به قولِ زهرا. هر شب از ساعت دو به بعد تصمیم میگیرم فعال ترین دختر زمین باشم و دهنِ هر کی که بهم باور نداره رو سرویس کنم، ولی فردا صبحش اون انگیزهه نمیدونم کدوم قبرستونیه.

واقعا وضعیت داره برام ترسناک میشه. یه هیولایِ بزرگ به اسم کنکور روبه روم دارم، کربلا رفتن کنسل شد، غصه عالم تو دلمه، پروژه هام جلو نمیره، لاغر نمیشم، فشار روانیم خیلی زیاده، روانم بهم ریخته و نمیدونم بدون پرخاش با اطرافیانم صحبت کنم حتی، شوهر میخوام، نمیتونم درس بخونم. اینقدر 🤏🏻 مونده تا همه چیز و با یه "به درکِ اسفل" رها کنم .

باشه باشه حالِ بد منتقل نمیکنیم. بیاید حرفای خوب بزنیم.

-

احتمالا از این به بعد همینطوری خواهد بود. فعالیت اینجا کمتر میشه، شاید فقط نوشته های بلند، نقاشیا و بعضی عکسا رو بزارم. شنبه ها میرم ولی خب پنجشنبه ها میام، و احتمالا تا سال بعد همین موقع ها، این وضعیت ادامه پیدا بکنه. اره دیگه همین.

خودمم دوست ندارم اینطوری باشه و اینطوری باشم، خیلی با خودم کلنجار رفتم. حتی فکر به اینکه مجبورم از تمام لذت هام یک سال صرف نظر کنم باعث میشه حمله عصبی بهم دست بده، ولی خب چاره چیه؟

ولی خب یه چند وقتیم هست داره فکر میکنم یک پیج اینستا بزنم، و هیچکس رو فالو نکنم و فقط پست بزارم، همین. فکر بهش گلیلیلیلم میکنه.

میدونی خب بلاخره دارم به این فکر میکنم که سالِ دیگه مردم میخوان بدونن رتبه‌یِ یک کنکور هنر کیه! برای همین دنبال پیجش و اینا ممکنه بگردن، از این جهت خیلی بیشتر جدی شدم رویِ زدنِ پیج که بلاخره مردم تویِ گمراهی نمونن از وجودم بهره مند شن. [دارم آدامس میجوعم و دستامم شبیه قورباغه گرفتم بالا] اره دیگه👄💘.

به‌وقتِ‌بیستم‌مرداد‌هزارسی‌صدو خورده‌ای‌‌حوالیِ‌ساعتِ‌بیست‌و‌دو؛ به‌رسم‌عادت‌،تولدم‌مبارک :)!

شِشمین #ولاگِ کاکائو؛ خاطراتِ مشهدِ امسال، هزار و چهارصد و دو.