من شبیه یک بچهیِ پنج ساله میتونم چهل دقیقه حداقل با خوراکی ساکت شم، مخصوصا سیب زمینی سرخ کرده. بی آزار یه جا میشینم، نه حرف میزنم، نه گوشی دست میگیرم، نه چیزی میخوام، نه کاری میکنم همینقدر گوگولیم من.
ببست دقیقه تو چشمایِ زن پسر دایی بزرگم نگاه کردم و دونه دونه سیب زمینیا رو خوردم و حتی یه دونشم تعارف نکردم. همینه والا، چه توقعی دارید؟ من اصلا شوخی ندارم سرِ خوردنی. اونم چی؟ سیب زمینی سرخ کرده! برو عامو.
خبری که برای چند وقت پیش بود خوندین؟ خنثی کردنِ چندین عملیاتِ تروریستیِ بزرگی که قرار بود تو یه روز اتفاق بیفته؟ نشد. نذاشتن. همونایی که حاج قاسم و دوستاش و شاگرداش تربیت کردن. اصلا تربیتشون کرد که نذارن، یه لحظه نذارن غم بیاد رو صورت ما. چی میشه که یهویی از دستشون در میره همچین غمی جا میکنه خودشو تو تمامِ چین و چروکایِ صورت و قلبِ ما؟ نمیدونم. ولی یه چیزی میدونم، میدونم وقتی یه عدهی نفهم از وسطِ همین مملکت، همینجایی که بزرگترین قدرتِ منطقهست، همینجایی که دریاهاش بزرگترین بندرای ترانزیتی رو داره و تنگه اش ارزشگند ترین تنگهیِ استراتژیکه، همینجایی که کلیِ منابعِ طبیعی داره، نفت داره، نیرویِ انسانی ای داره که برای پول جون کفِ دست نمیگیره، با عشق جونشونو میدن برا وطنشون، همینجایی که تحریمش میکنن، که این تحریما بشه طنابِ دورش که نره که نخواد که بشینه که نا امید بشه، ولی نمیشه؛ همینجایی که بخاطر این چیزا میخوان نیست و نابودش کنن و سر به تنِ هیچکدومِ مردمش نذارن؛ از وسطِ یه همچین جایی وقتی داد میزنن که فلان روز و بهمان روز حکومت رو سرنگون میکنیم، وقتی خودِ مردمش امنیتش رو به سخره بگیرن تو مجازی، و با لحن مضحک بگن " اینم امنیتشون، عرضه ندارن، این بود امنیت داریم امنیت داریم؟ ممنونیم جمهوری اسلامی" و کلیِ ایموجی خنده و مسخره بازی وسطِ غم این مردم نشر بدن. زمانی که مردم همینجا، برایِ اعدامِ قاتل ها و متوحشین داعشیِ شاهچراغ هشتگ اعدام نکنید راه میندازن، و با جملهیِ کارِ خودشونه قدرت فکر خودشون و شعورِ بقیه رو زیر سوال میبرن، یه بی پدر مادریم مثلِ داعش یادش میاد که، عه؟ مردمِ خودِ ایران اونایی که براشون جون میدن رو به مسخره میگیرن، من چرا بترسم؟ وقتی مردمش خودشون کمر بستن به نابودی؟
یا مثلا میدونم همیشه خدا نمیذاره یادمون بره سرِ خون هایی که دادیم و داغ هایی که دیدیمه، اینکه راحتیم. اینکه فکر میکنیم شیر های آب رو باز بذاریم تا جمهوری اسلامی سرنگون بشه، در این حد بی دغدغه ایم. بارمون روی شونه هامون و خونمونِ یه تپه خاک نیست. نمیذاره یادمون بره اگر شبیه عراق و افغانستان و سوریه این همه درگیر جنگ نبودیم بخاطر همین ایران بودنه. بخاطر همه چیز هاییه که نمیبینمیش، گاهی اینطوری میکنه که ماها چشمامونو باز کنیم. این وسط چند تا از سوگولیاشم میبره پیش خودش، خوش به حالشون. یادمه وقتی دهه اول تویِ حسینیه معلی حرفای اون خانم چادری سوریه ای رو میدیدم، چقدر غصه خوردم که چرا ما نمیبینیم؟ چرا اصلا چشاشونو با پارچه میبندن که نبینن؟ چه چیز سختیه باور اینکه ما در یکی از دقیق ترین و عجیب ترین و سخت ترین و فجیع ترین و مهم ترین کشور های جهان و شرایطِ تا به امروز جهان داریم زندگی میکنیم؟ بابا یه حکمتی داره بفهم چرا اینجاییم. بفهم یه بار وایسیم ریشهیِ این داعشی و امثالشون در کلِ جهان هستی رو بکنیم تموم شه بره. این حرفایِ امشبم ذره ای احساسی نیست. واقعا میگم. بشینید امشب غصه بخوریم و فکر کنیم. همین.
#آرمان