از صبح فرداش دیگه همه چیز داشت میفتاد رویِ روال، اصلا اون جاهارو یادم نیست که چطوری همه چیز جور شد، تنها چیزایی که یادمه، شبِ حرکت بود که مداحی عراقی گذاشته بودم تو خونه کوله میبستیم.

چقدر برام روز اول به اندازه‌یِ همین لحظه قابلِ لمسه.

چقدر قدم زدنم اون هفته تویِ خیابونای متنهی به حرم امام کاظم و امام جواد بهم نزدیکه‌.

چقدر من با گذشت فقط چند روز دلتنگشم:)))))

الان دقیقا یادم نیست چند روز پیش چه اتفاقی افتاده بود که اینو گفتم، ولی گفتم من واقعا خیلی دیوونم اگر سال بعد بازم بخوام بیام. الان هنوز تویِ عراقم دل تنگ شدم.

اینجا وسط این حسینیه من الان تنهایِ تنهام، این حجم از گریه ای که تو این تنهاییه دارم میکنم رو هیچوقت نتونستم تویِ حرمایِ مدنظرم بکنم.

من حتی دلم برای موکبایی که مداحی مورد علاقمو پخش میکردنم تنگ میشه.

یه سال باید دوباره برای همه چیز صبر کرد، برای همه چیز.

مجانینه

آهنگ تیتراژ پایانی عشق کوفی››››

بچه ها، خیلی خوبه که هستین، اینجا هست من گاهی بیام افکارمو بگم برم. شبتون بخیر.

یه چیزی از بین در و دیوار این خرابه هایِ بین راه داره به قلب من چنگ میزنه. میگه: ترو خدا بمون، من میدونم دلت اینجاست، اینجا رو دوست داری، نرو آقا. نمیدونم بهش بگم من فقط وقتی اربعینه، وقتی مردم بدون در نظر گرفتنِ تفاوت های فرهنگی و شخصیتی به هم عشق میورزن اینجارو دوست دارم یا نه، واقعا دوست دارم اینجارو! من هیجای دیگه ای سفر خارج از ایران نرفتم ولی این همه حسِ وطن بودنِ این مملکت طبیعی نیست. این دلگیری امروز منم طبیعی نیست.