ما هیچوقت نمی‌تونیم طمع پاییز رو خوب بچشیم چون همیشه طعم گندِ مدرسه ام باهاش قاطی می‌شه .

خونه‌ی ذهنم آبیِ آبیه. پره دغدغه و فکر. واسه ایران خانومِ قشنگم. واسه ایرانِ امام حسین. واسه پیشرفتش تا زمانی که برسه به نوک قله.

دلم یه هیجان می‌خواد. یه هیجان مثل فرار از دست ساواکیا.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

گل می‌گیرم درِ هر سازمانیُ که در تصمیم گیری برای کنکور نقش داره.

-

اینکه هنوزم این فرد رو به عنوان لیدر دنبال میکنن برام جالبه🤣

امروز خیلی یه جوریه، من هیچکاری نمیتانم بکنم واقعا عذاب اوره.

بعد از اربعین، از مرزِ عراق که رد شدیم، اذان ظهر رو گفته بودن. همون دقیقا نقطه صفر مرزی، وسط عراق و ایران وایسادیم یه جا نماز بخونیم، وضو خونه و نماز خونه و اینا داشت. من نشسته بودم تا مامانم اینا بیان. یهو دیدم یه تیکه کاغذ دست داداشمه داره با لبخند میخونتش. ازش گرفتم. از "طرفِ اسرا به امام حسین(ع)". از امام حسین به سلامت رفتن و برگشتنِ باباش رو، و یه داداش کوجولو خواسته بود. ولی این بخشِ نامش واقعا از اون جمله هایی بود که نیاز داشت برم اسرا رو ببینم و بهش بگم: منم همینطور اسرا جونم منم همینطور. اون روز خیلی اوضاع روحیم داغون بود نیم ساعت با این نامه ای که احتمالا بابایِ اسرا بین مرز رها کرده بود و رفته بود گریه کردم.