من امروز یه تصمیم بزرگ گرفتم، میدونی اونقدراهم بزرگ نبود، به اندازه چیزایی که این روز ها دارم بهش حسودی میکنم واقعا بزرگ نبود، چون شاید من قد و قواره‌یِ گرفتن اونطور تصمیمات نیستم، اره. اما واقعا میدونم که تصمیم درستی گرفتم، حتی اگر قلبم رو مچاله کنه و بیشتر از قبل یادم بیاره که چقدر پاییز دلگیره. حتی اگر نخوام راجع بهش با کسی حرف بزنم و حتی اگر، زمانی که بازم بغض یقه‌یِ لباسم رو گرفت نتونم دستی برای کمک دراز کنم. ولی میدونی! فکر کنم سبز پوش از این تصمیمِ من خیلی خوشحال بشه. باید تویِ نامه‌یِ جدید براش بنویسم تصمیمم رو، شاید این نامه ها نامه هایِ آخر باشه، امسال سال خوبی نیست، سالی که حتی اجازه نمیده نامه بنویسیم. ولی اگر این نامه رو بنویسم و براش بفرستم و بخونه، همینکه خوشحال بشه برام کافیه.

حالا شماها شاید با این موضوع مشکلی نداشته باشید ولی مگه لباسای نخی ابروبادی چش بود؟ الان توی پاییز و زمستون ، هودی می‌پوشیم ، کاپشن می‌پوشیم ، همشون کلاه داره و کلفته:))) زیر چادر میشیم خانوم پاف

توصیفاتت از پاییز>>>> خندم گرفته جدا، راس میگی ولی می ارزید بخدا. چی بود اون تابستون سگی. اره قراره به هاچِ فنا بریم، قراره هر روز شیش صبحِ سگ لرزی رو ببینیم و غر بزنیم و به سهتی از پتو دل بکنیم، ولی همون چتد ساعتِ زیر متو هم کلی ارزش داره. خدا حاضر نیستم یک بارِ دیگه اواسطِ تیر یا اوایل مرداد رو تجربه کنم، هرگز‌.

هودی به این خوشگلی. البته واقعا زیر چادر مصیبته‌. من روزایِ زمستونی در حالِ ورود به مدرسه یه پنگوعنم:))))))

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛

بسم الله؛

برایِ اول مهر همه فکری کرده بودم جز اتفاقاتی که امروز افتاد.

نصف شبی ترکیدم از خنده😂

مبینا و ریحانه باعث شدن ترغیب شم امروز ولاگِ تابستونی درست کنم.

من در حالِ کنسل کردنِ همه برنامه هام بخاطر این ولاگ درست کردن*

بچه ها نشستن سرِ کلاسی که تو قبلا محتواشو یاد گرفتی واقعا جذاب و البته خسته کننده است.