از سال بود دیگه دانش آموز نیستم که روز دانش آموز رو بهم تبریک بگم، دانشجوعم. گریه کردن*

زنگ اول یکی از بچه ها بیرونو نگا میکرد گفت بچه ها داره سیل میاد، واقعا بارون به عنوان یا پدیده طبیعی چطور اینقدر خوشحال کنندس؟

ولی من واقعا احمقم. منِ سرماخورده‌یِ دچار به هزار و یک بلای اسمانی عین دیوانه ها میپریدم تو این چاله بزرگای آب. یه بزرگش بود، مبینا و زهرا نمیومدن بپریم، میترسیدن، ترسوهای بزدل.

بعد حالا مدرسه چی؟😂😭 مدرسه آهنگِ مرگ آمریکایِ حامدزمانی پخش کرده و من در حالی که دارم زیر بارون جنگولک بازی در میارم با اهنگ و بلند بلند باهاش میخونم.

اطرافیان اینطوری بودن که: این قطعا دیوونس.

ولی خوشحالم، اینکه واقعا خودمم برام الان مهم نیست که کلی دانش‌آموز منو در حال خوندن یکی از ممنوعه ترین اهنگ های عصرِ حاضر دیدن و برام مهم نییست که قسمت مرگ بر آمریکاش رو داد میزدم و برام مهم نیست که چند نفر بهم فاک نشون دادن حتی، من همینم دیگه، اینطوریه زندگی من، از اینکه امروز رو نترسیدم از خودم بودن خوشحالم.

تازه یکی دونفرم تو هموپ وضعیت مارو شناختن🧍‍♂️

احسنت دو نفر اومدن جلو گفتن: شما همونایی نیستین که تو ایتا دیلی دارین؟ من همینجوری لبخند میزدم، مبینا باهاشون حرف زد خوش و بش کرد و اینا. تصوری که از خودم توی این چنل ساختم خیلی با حقیقتم متفاوته، من در حقیقت یک انسانم که یک تخته کم داره و اگر از دور ببینیدش شاید حتی دلتون واسه احمق بودنش بسوزه ولی چه کنم دیگه، همینطوریم خدا کمکم کنه ایشالا.

ما زیر بارون میدوییدیم، ناظم مدرسه تو بلند گو اعلام میکرد هر کس فردا به علت بیماری غیبت کنه موجه نیست، پاشید بیاید تو.

حالا مدرسه ما پارسال در حالی که برف اومده بود و به شدت سرد بود و هیچکس دستکش و کلاه و ادوات جنگی با خودش نیورده بود ولی همه داشتن همدیگه رو با گوله برفی میزدن و تا هم فیها خالدونشون رو لجن گرفته بود.

پارسال ما واقعا مردیم با دستایِ بدون دستکش برف بازی کردیم و وقتی اومدیم سر کلاس مبینا و ریحانه دستاشون از سرما درد گرفته بود. جورابا خیس، کفشا خیس، پا برهنه تردد میکردیم😂😭.

امروزم البته من جورابامو از دست دادم ولی خب پارسال وحشتناک بود. امیدوارم بازم اتقاق بیفته.