والیبالم رو چندین سال قبل رها کردم چون فکر میکردم قدم کوتاهه، ضعیف تر از بقیه بازیکنام، مسخره ام میکردم و من ترسیدم، ولش کردم.

وقتی افتر کار میکردم، هر دفعه که از جلسه کلاس میومدم بیرون گریه میکردم. گریه میکردم که چرا اونقدر بچه و احمقم که حرف استادو مثل بقیه نمیفهمم و موشنایی که میزنم و کارایی که تحویل میدم شبیه بغض یا کریمه، با اینکه همه پیشرفت میکردم و فقط من بودم که درجا میزدم.

موهو رو که یاد گرفتم حس میکردم همیشه یه چیزی هست که بلدش نیستم. میترسیدم. از کار. و وقتی یه کارو شروع میکردم، فقط میخواستم تموم بشه تا مجبور نباشم دیگه به اون کار فکر کنم. مجبور نباشم اصلا کار کنم. چون بازم میترسیدم. همیشه ترسیدم از چیزایی که نمیدونستم.

اما الان والیبال بازی میکنم، و فهمیدم که با قد کوتاهم میشه بازی کرد وقتی که من والیبال رو دوست دارم. با افتر کار میکنم و قفل تمام کارایی که نمیتونستم و میترسیدم توش انجام بدم شکسته. با موهو کار میکنم و فهمیدم خیلی چیزای میدونم که به کارم میاد و آموزشام ناقص نبوده. از کارم لذت میبرم.

همین لحظه ممکنه راجع به این افکار کاملا دیدگاهم متفاوت بشه. اره درسته که من خیلی چیزا رو تونستم ولی همچنان خبلی چیزاهست که نتونستم. خیلی وقته که نمیتونم و اصلا انگار که فقط جسمم بزرگ شده و رفته و دارم یه سری خاطره آزار دهنده رو حمل میکنم در حالی نمیتونم پیشرفت و رشد رو تو خودم ببینم.

همزمان میتونم برای تونستن هام خوشحال و برای نتونستن های بسیار افسرده باشم.

ولی من واقعا نتونستم. من توِ کَل با خودم و ارادم و تواناییم باختم. فهمیدم نه اراده دارم نه توانایی.

واقعا قلبم تحت فشاره. چرا هیچوقت اونطوری که تو ذهنمه نمیشه. چرا هیچوقت چیزایی که خوشحالم میکنن اتفاق نمیفتن. چرا اینقدر همه چیزِ زندگی من یکنواخته؟

از دیشب حس میکنم چقدر عقبم، ده روز زندگیمو تباه چیزی کردم که ن تنها خوشحالم نکرد بلکه ناراحتم کرد و وقتمو برای درسام گرفت:)))))

غم دارم.

اللّهم‌عجل‌لولیک‌الفرج؛