جالب تر از کل داستان این بود که خانومه رفت، و ریحانه خیلی جدی برگشت به من گفت: اسیری رفتین؟ و خندید، قاه قاه! بعد من اصلا حس میکردم در دنیای موازیم. چطور بگم انگار وارد یه دنیای دیگه شده بودم. بعد خودم چند ثانیه سعی کردم تحلیل وقایع کنم و پرسیدم چی؟ و گفت مگه خانومه نگفت اسیری رفتین؟ :))))))، تا صبح از اینا :)))))))

میگه: نمیدونم چرا حال بد منو ول نمیکنه. حال بد همیشگی اضطراب و استرس به همراهش میاره. اضطراب از اینکه نکنه هیچ وقت خوب نشم؟ اصلا چرا خوب نمیشم؟ و اضطراب همیشگی آدمو دیوونه میکنه. راست میگه.

بر حسب تجربه، علمگرایی مطلق زوال عقل میاره.

چون کلاس عکاسی مورد علاقه ترینِ این ترم بود.

امروز فهمیدم همه روزام جمعه است.

یه سری پیام هایی که گذاشته بودم اینجا، نیستن. الخصوص موزیک ها. خیلیم قدیمی نبودن مثلا چند ماه پیش ولی خب، نیستن و این یعنی ایتا دیگه تذکرم نمیده، فقط پاک میکنه. چه شما دوست داشته باشی چه نه.

یه سری ادمین کله گنده تلگرام توی چنل تلگرامم عضون. واقعا کله گنده. و دقیقا نه اون‌ها منو ادم حساب میکنن نه من. خیلی جالب و عجیبه.

اینو استوری کردم چند روز پیش و خیلی خیلی واکنش های خوب و عجیبی دریافت کردم که اصلا ذوق. غیر از تعریف و "بابا باریکلا، چه خفن شده". مثلا یکیش این بود که یگانه [رفیق هنرستان] که دقیقا میدونه برای یه هنرمند چقدر این سوال میتونه عجیب باشه ازم پرسید: کار خودته؟ یا زهرا بهم گفت: چه پیشرفتی! و من اینطوری بودم که من کار از این بهتر از هم قبلا داشتم نداشتم؟ شما که چهارساله منو میشناسید وا! میدونید منظورم این نیست که چرا دارید تعریف میکنید، یعنی تا این حد هنوز عقلم رو از دست ندادم، منظورم این بود انتظار نداشتم تعریف کنن واقعا اینقدر زیاد، وا! آمادگی این واکنش هارو نداشتم. مخصوصا که این چند ماه همش درگیر دانشگاه و سر و کله زدن با خودم بودم و این شاید تنها دفعه ای بود که واقعا یه چیز درست و حسابی آوردم روی کاغذ.

کاش دوشنبه هم که میرم دانشگاه برف بیاد.

از ایرانی بودن واقعا خستم. به حجم و مقدار زیاد.