یه چیزی فهمیدم اینکه بعضی وقت‌ها به شکل و ظاهر آدما نیست. در واقع اکثر مواقع به شکل و ظاهر آدما نیست. یه آدمایی رو آقای امام حسین، آقای امام علی و آقای امام رضا تند تند میطلبه که اگر به من باشه میگم چرا طلبید؟ ولی اونا خودشون میدونن چرا میطلبن. کاش ماهم از اینا باشیم که مردم نگامون کنن بگن: چقدر خوش روزیه همش کربلا نجفه.

واقعا انسان بی آزاریم.

یک نشست مجازی خریدم و میزان استفاده ای که دارم ازش میبرم فوق‌العادست. مجازی چه مسخره بازی‌ایه. از این به بعد فقط حضوری. حیف شد این نشست.

"من سرباز این مرد و این مملکتم، اینو که نمیتونن ازم بگیرن"

تا ابد دلم نمیخواد کسی اینو ازم بگیره، اینکه من سرباز این مرد و این مملکت و این انقلابم. از فریاد زدنش هم نمیترسم، از فریاد زدنِ اسم خمینی به عنوان بزرگ مردِ تاریخ. که نه فقط ایران رو، بلکه تفکر دنیا رو زیر و رو کرده. توهم نترس. تو دوره‌ای که مخالفت با حقانیت، و ایستادن جلوش یه جور کلاس و ادا محسوب میشه، تو پای اعتقادت بایست. نه پای اشتباه هر آدمی که یه بار گذرش به این انقلاب خورده. نه! تو پای اصل و ریشه‌اش بایست، پای نهضت و فکر و راهِ خمینی. و نترس، وجود داشته باش برای دفاع از باورت. هرکسی این وجود رو نداره..

پس این نوتیف جنجالی ما کو.

کاش منم داشتم از این رزقا که بنویسم. برای این شبای عزیز. ندارم دیگه. ولی خب شادم، و همینم جای شکر داره که حداقل تو شادی اهل عالم ماهم شادیم و بی تفاوت گذر نمیکنیم از کنار تولدت خوبای دنیا. خداجونم شکرت.