همونقدری که باور من اذیتت میکنه، باور توهم منو آزار میده. من استدلال های خودم رو دارم که تو رو قانع نمیکنه. فقط متاسفانه یا خوشبختانه در یک زمانی از زندگیم باهات ارتباط قلبی برقرار کردم. برای همین همه اینارو میذارم کنار و وقتی خشم بهم غلبه میکنم میزنم تو دهنش، چون خیلی وقت ها نتیجه خوبی ازش نگرفتم و میگم، مهم نیست، هممون یه جا زندگی میکنیم و هممون یه چیز از زندگی میخوایم. ولی تا وقتی بهم توهین نکنی. به من و هرکسی که مخالفته. داشتن رای و نطر شخصی چیز خوبیه، ولی نه وقتی بخوای به زور همه شکل تو باشن. از قالب دیکتاتور درونت بیا بیرون و یادت بیار این ادمایی که بهشون فوش میدی یه روزی از نزدیک باهاشون زندگی کردی. همه چی اینستا نیست.