فکر کنم دارم پیر میشم.

داشتم فکر میکردم زمانی که نقاشی هام به دیوار اتاقم بود و محیطی که توش زندگی میکردم رنگی رنگی بود، انسان خوشحال تر و جوان تری بودم.

کانال ها رو میرم بالا، تا میرسم یه یک یا دوسال پیش و اونوقت خاطراتی یادم میاد که بعضیاش خوبن و بعضیاشم نه‌.

مثلا یادم میاد جلو در مدرسه همیشه آقایی بود که تراکتِ تبلیغاتیِ یک آموزشگاه موسیقی رو پخش میکرد و هیچکدوم از بچه ها ازش نمیگرفتن. من چند باری میرفتم و برگشتم ازش میگرفتم ولی واقعا استفاده‌ای نمیکردم. یادم نیست چندبار ولی برای آقای تراکت فروش خیلی گریه کردم.

خب امشب وقت اضافه داریم حانیه، چیکار کنیم؟ آفرین بریم غلت بزنیم در خاطرات گذشته و همه ویدیو مسیج هارو بازبینی کنیم تا کاملا از هستی ساقط شویم.

هیچوقت توی این چند ماه فکر نمیکردم، ولی واقعا بعد از تعطیلات دلم برای دانشگاه تنگ شده.

مایکل آنجلو!

مکانیزم دفاعیم در برابر همه مشکلات اینه که اول بشینم یک دِل سیر گریه کنم، بعدش یه لیوان چایی سر بکشم، حالا میتونم فکر کنم به پیدا کردن راه‌حل.

اساسا فکر میکنم مکانیزم دفاعیم اونقدراهم که باید خوب داره عمل نمیکنه.

مهم نیست حانیه. بقچه غم‌هاتو جمع کن بذار تو‌ کمد. صبر کن وقتی بری پیش امام رضا بقچه رو هم میبری.