این روحیه برای منه. دیروز یکی از خوشحالیای قشنگم‌ هدیه گرفتنِ ایشون از ریحانه بود. اگر خانم حراستی و فکر و خیال کردن رو از دیروز فاکتور بگیریم، روز خوبی بود. مخصوصا قسمت شکار توت با اسپری. میدونید چی شد؟ اسپری رو انداختیم بالا که توت بیاد پایین، درواقع ریحانه درشو انداخت بالا. توت اومد پایین ولی درش گیر کرد. بیست و هشت بار اسپری رو انداختیم بالا تا درش بیاد پایین. ورچلسکیده شده الان اسپریم، ولی حال داد.

شعری شدم رفت.

وقتی من حرف میزنم هیچکس گوش نمیده و برای هیچکس مهم نیست. بعد اگر برگردم تو لاکِ غمگین خودم، بهم میگن منزوی.

ناراحت کننده‌است، که از این به بعد دیگه نمیتونم به مجازی مثل قبل اعتماد کنم.

نمیدونم ته دلم بگم خداکنه، یا خدانکنه، دیگه حتی نمی‌فهمم خودم رو.

شبِ عیدی، یکی که دومین عکسِ آقام رو بهش بدم چی؟ اونم ندارم.

امید یه همچین چیزیه احتمالا. یه نور کوچیک.

دوست دارم از این هفته بگم. این هفته فکرها و احساساتم رو طبقه‌بندی و پوشه‌بندی کردم. حالا دقیقا میدونم میخوام چیکار کنم. ته دلم غصه و تردید دارم، اما همزمان یه امید بزرگ و یه اعتمادِ عمیق‌هم دارم.

از دیروز که سه شنبه بود.