تصمیم گرفتم خفه‌شم، ولی بلد نیستم.

- ببین حانیه عزیزم، مشکل تو اصلا ظاهرت یا قیافه‌ت نیست. + پس چیه. - تو مشکل روانی داری!

+ میشه لطفا نورنوری هایِ دلتون رو نگه دارید و نذارید خاموش بشه؟ - نورایِ موضعی؟ + اره نورای موضعی‌تون.

از دیالوگ‌هایی که این هفته دوسشون داشتم*

سه شنبه کلا روز جالب و قشنگی بود، بجز یه بخش‌هایی، مثلا برادرِ اخمالو‌یِ سگ اخلاق. ولی حتی اون جاهاش‌هم خوب بود، چون نورا بهم گفت با تو بودم و بهم خوشگذشت. یا مثلا اونجایی که توی بالکن میخواستیم داد بزنیم لعنت بهت و همون لحظه واو.میم رد شد یا اونجایی که استاد مستشرق رو تو راهرو دیدم و بهش سلام کردم. وای مستشرق روی کلِ سه‌شنبه‌م یه فیلتر رنگی انداخت، بخداکه.

البته نباید از استاد مکتبی‌‌هم بگذرم. همینه که نباید از یه روزی رَد بشم و بعدش بیام و تعریفش کنم، جزییاتش رو یادم میره. مثلا داشت یادم میرفت که بگم، اون روز استاد داشت خطوطم رو اصلاح میکرد و من کنارش نشسته بودم. تا جمله: باید آزادتر طراحی کنی، از خطوط محیطی هم کمک بگیری و به فرم متعهد نباشی.. رو شنیدم. بعد از اون دیگه چشمام قفل حرکت دست‌های استاد روی برگه بود. نمیتونم توصیف کنم، ولی خیلی خوشگل بود انگار که دست‌هاش میدونستن باید کجا برن، هیچ تردیدی نداشتن تویِ حرکت. از اون‌طرف بویِ عطرش واقعا داشت روح و روان رو به بازی میگرفت. وای مکتبی، مکتبی‌هم یه فیلتر داشت برام اون روز.

استاد مکتبی یکی از اونایی بود که باعث شد به شعر علاقه پیدا کنم.

فکر کنم استاد مکتبی تنها مردیه که از شنیدن بوی عطرش ناراحت نمیشم.

آهنگ بلند رو دوست دارم، چون اونوقت راحت تر میشه نوشت و کشید.

یه ماه گذشته و من، دلم برات تنگ شده آقایِ‌امام‌رضا.

اگر نمیخواستی کاری برام بکنی چرا امیدوارم کردی؟

معاویه_ لعنت‌ خدا بر او _ از بغض امیرالمؤمنین، ارکان و مناسک حج را تغییر داده بود که حج مردم خلاف حج علی باشد. مردم گرچه بسیاری منتقد رفتارهای ظالمانه و خلاف‌ شرع او بودند و در بلاد خود او را نقد میکردند، مناسک حج را اما از ترس معاویه، مطابق میل او به جای می‌آوردند و شعار «لبّیک» سرنمی‌دادند. ابن‌عباس در خیمه‌های عرفات گفت این مردم را چه شده سعید؟ چرا صدای لبیک جماعت را نمی‌شنوم؟ گفت از ترس معاویه. ابن‌عباس با عصبانیت از خیمه خارج شد و فریاد زد « لبّیک اللّهم لبّیک، اگر چه معاویه را خوش نیاید.» همان‌طور که وجود مقدس امام، محور فریضه حج است، تبرّی و برائت از طواغیت هم نه یک عمل صوری، که روح جاری در سراسر حج است. خاک پاشیدن بر چهره طاغوت از مجاورت حرمین شریفین و در میان ضیوف‌الرحمن هزینه‌زاست؟ طبعا بله. سال شصت‌وشش مراسم برائت از مشرکان در مکه، منجر به شهادت فجیع ۳۲۵ زائر ایرانی شد. حج در شرایطی تعطیل‌پذیر است؛ تبرّی اما تعطیلی‌بردار نیست. برائت آن روحانی شیعه _ که از قضا این‌سال‌ها تبدیل به چهره‌ای رسانه‌ای در جهان اسلام شده_ گرچه ممکن است هزینه‌زا باشد، اما با مدیریت صحیح رسانه‌ای و دیپلماتیک می‌تواند منجر به تحمیل هزینه گزاف‌تر به طرف سعودی شود. فراتر از نگاه‌ها و جناح‌های سیاسی، امروز اولویت، رهایی یک حاجی شیعه از بند وهابیت است. طبعا با ملاحظات دیپلماتیک و گفتگوهای آرام طرفینی که با کمترین هزینه برای کشور مسئله خاتمه پیدا کند و صلاح شرایط فعلی کشور اعمال شود. از ترس بدآمد هیچ معاویه‌ای، روح‌ جاری حج را ذبح نکنیم که «آقا چه‌کار به این کارها دارید؟ طوافتان را کنید و برگردید». حج نه یک سفر توریستی و نه مناسک جمعی سکولار جهت مدیتیشن روح نیست. حج راهی برای اقامه حق و تقابل با اشرار امت در بزرگترین اجتماع مشترک مسلمین است. «مهدی مولایی»