و گویی برای خداوند در هر عصر، ولی و رهبری است که در تقابل چکیدهٔ اشرار و حرامزادگان زمانه خود، در شب عاشورا ایستاده‌قامت و استوار، پرصلابت و جسورانه، گویی که تنها بازمانده از سلسله حق‌طلبان و راهبران حق است، میان اصحاب خویش جلوس کند. و برای او امتی باشد که در هر شب عاشورا فریاد کنند که «والله اگر همگی به قتل برسیم و سوزانده شویم و در هوا منتشر شویم و هزاربار اینگونه شویم، تو را ترک نخواهیم کرد». و چه درست گفته بود آوینی؛ که واقعیت را اگر بخواهید، روز عاشورا هنوز به شب نرسیده!

همه رجزخوان‌های این شب‌ها را صدا بزنید. همه کری‌خوان‌های پوشالی را. همه پهلوان‌پنبه‌های مجازی‌ را. همه آن‌ها را که چندهفته توییت می‌زدند. پیروزمندانه قهقهه می‌زدند. همه آن‌ها که می‌گفتند او رفته. او نمی‌تواند بیاید. او در زیر کوه‌هاست. بگویید که او خود کوه است. بگویید که خامنه‌ای آمده. به همان موقعیت همیشگی. روی همان زیلوهای آبی‌اش. بگویید که شما و کرور کرور اسلاف‌تان در قواره او نیستید. اوست که در برابر هزینه‌های میلیون‌دلاری شما و پدران نامشروع‌تان، در برابر ردیف‌ردیف رسانه‌های مزدورتان و در برابر اتاق‌های جنگ زیرزمینی‌تان در سرزمین‌های غصبی، تنها با یک حضور، بی‌آنکه حتی کلمه‌ای سخن بگوید، ورق را برمیگرداند و روایت پیروزی خلق می‌کند. بزرگانتان را بگویید که از دست او مشق رزم کنند. حرام‌لقمگان و اشرار را صدا بزنید و بگویید که او پسر علی است؛ شما پسران که‌اید؟ «مهدی مولایی»

کاش یک روزی تمام زندگیم رو مثل اون کاغذ پرت کنم روی زمین و دو زانو بشینم پایین پای شما. برای ابد.

-

دوست دارم انقدر طراحی کنم که انگشت های دستم بی حس بشه:)))

کاش من اون کاغذهایی بودم که حاج‌محمود پرت کرد تا راحت‌تر بتونه با آقا صحبت کنه.