اگر از هوای اونجا یک ثانیه استنشاق میکردید احتمالا نظر متفاوتی داشتید

از بیرون خیلی هیجان و وسوسه انگیز بود ولی:)))))))))

من یچیزی میدونم که تویِ کوچکِ نفهمِ فانی، نمیدونی

انقد جزع و فزع نکن

اعتماد کن به نقشه من

و من دوباره هربار در مواجهه با هر ناراحتی و مشکل، همه اینارو یادم میره

و میشم یه بندهٔ ناشکرِ غرغرویِ احمق(😭😭😭😭)

کاش اینقدر بزدل نباشی.

مکالماتی که اینجا مینویسم همشون‌هم بر پایه واقعیت نیست. گاهی وقت‌ها تصوراتِ ماورایی ما بین دلقک‌ بازیهامونه یا شایدم من خودم یه مکالمه کوتاهو گسترش میدم. صرفا جهت اطلاع.

استاد فردوسی زاده هربار منو تو راهروها می‌بینه و من بهش سلام میکنم یه دور با خودش میگه این کیه داره بهم سلام میکنه. از چشماش میتونم بخونم. خب من رو یکبار برای همیشه به خاطرت بسپر مرد، منو از دانشجوهات بیشتر می‌بینی.

یه روز‌هایی مثل امروز، صبحش دلم نمی‌خواد از خونه بزنم بیرون و برم دانشگاه، و شبش دلم نمیخواد برگردم خونه : )

بعضی آدم‌ها چطوری میتونن اینقدر عادی زیست کنن؟ چطوری هم میتونن احساسات داشته باشن، هم کار کنن، هم درس بخونن، هم به چیز‌های دیگه فکر کنن. چرا اینقدر هرچیزی‌شون سر جای خودشه؟ چرا من بلد نیستم؟ چرا نمیتونم ذهنم رو هدایت و مدریت کنم؟ یاد بدین به منم.