چجوری انقدر من و همهٔ آدمایی دور و ورم غمگینیم؟💔

دلم نمیخواد غرغر کنم، یعنی، نمیدونم شایدم دلم میخواد ولی فقط برای چند روز احساس کردم دارم وارد یه داستان جالب میشم توی زندگیم. دارم احساساتی رو تجربه میکنم که خیلی عمیق و خیلی عجیبن. و انگار داشتم جلویِ عقلم سر فرود میوردم کم کم که بپذیرم مثل یه دختر بالغ زندگی کنم، ولی باز زده شد زیر میز. انگار یه نقطه استراحت چند روزه بود.

شاید نباید اینقدر زود از همه چیز نتیجه گرفت.

این ذوق کسیه که تو با بی‌رحمی کورش کردی:

کسی دلِ من رو نمی‌شکنه، دلِ من رو خودم می‌شکنم از زیاد فکر کردن، از تحلیل زیادی. از توهم زدن و شکست خوردنِ اون توهم‌ها. از توهم دوستداشته شدن. رها کن حانیه رها کن خسته‌ام ازت :::))))))

از ۲۸ آذر ۱۴۰۴ ، بماند به یادگار از روز عروسی ما . . .

عزیز مادر "😭"

این مداحی آخری ستوده، باعث شده یکم باهاش صاف بشم، یکم فقط!

دوست دارم نکاتِ امروز با جلسه آقای میرسعیدی رو بنویسم ولی منسجم نیست، حس میکنم اونوقت اینجا شبیه دفترچه یادداشت عمل میکنه.. ولی مینویسم.

• وقتی حرف از دانش بنیان می‌زنیم، یعنی انسان و دانش، یعنی جای پول داره انسان کار میکنه (در ادامه همون عکس‌های کتاب و مطالب چهارشنبه) • شما در کار دانش‌بنیان، هدف رو نمی‌بینید، مسیر رو می‌بینید و بخاطر همین می‌تونید آدم‌هارو درک کنید و انسان ماشین تلقی نمیشه. (خروجی مهم نیست) • کاری که میکنی  باید از درون خودت شکل بگیره و به هدایت خودت منجر بشه، آدم‌هارو خدا هدایت میکنه، تو اگر تصمیم بگیری آدم‌هارو هدایت کنی، گمراهشون میکنی. باید بایستم پای خودم تا آینده درست بشه.. • تعارض جایی به وجود میاد که آدم فکر می‌کنه خیلی کار بلده، خیلی حالیشه. توی کار دانش بنیان می‌فهمی که هیچی بلد نیستی و به دیگران هم محتاجی، این ایجاد پیوند برادری و خواهری میکنه. • در ادامه اینکه باید کار از درون خودت بجوشه: مخاطبِ اثرت خودتی، و باید برای خودت زندگی کنی. خود به معنایِ خود نفسانی نه، خودی که علاقه‌ای داره، نقشی در جهان داره و به دلیلی در این دنیا پا گذاشته. • اساسا توسعه و رشد با رنج و دربه‌دری همراهه:))))) • وقتی نسبت با دانش برقرار می‌کنی، دیگه خود به خود، به کم راضی نمیشی.