دیدمَت با تارهای مو بر پیشانی‌ات با همان شلوار جین و عینک و بارانی‌ات شعر میخواندی و می‌خندیدی و من گیج و مات محو بودم در تو و آن لهجه‌‌ی تهرانی‌ات «ای دل اندر بند زلفش از پریشانی منال» وای! می‌میرم من از این گونه حافظ خوانی‌ات اعتدال بی نظیر فصل های زندگیست گونه‌های برفی و لب‌های تابستانی‌ات مثل مولانا چهل سال پیاپی یافتم شمس را در چشم‌های مست تُرکستانی‌ات حیف اما ... زود رفتی و رها کردی مرا در نبودن‌های حسرت آور طولانی‌ات آه ای ماه بلند قله های دور دست مهربان‌تر باش با این یار شهرستانی‌ات #پاییز_رحیمی 💠"عرفان و زندگی"↙️ https://eitaa.com/joinchat/178258251C3d5066f27c