🔏 استیضاح روحانی یا نجات لیبرالیسم؟! 🖋 جعفر ولائی‌منش 🔹 170 فراخوان تجمع، اعتراض، اعتصاب و اغتشاش!! این آمار فراخوان‌های معاندین و ضد انقلاب، طی 12 ماه گذشته است. برنامه‌ای که در تمام این ماه‌ها به بن‌بست خورده و ضد انقلاب را متحیر برای انتخاب راه‌های جایگزین کرده است. 🔹 اما چه گزینه‌هایی می‌تواند برای ضد انقلاب، جذاب و مطرح باشد؟! در یک فرمول کلی می‌توان گفت: هرچیزی که «عقلانیت اجتماعی» را بزداید و همزمان با «کاهش تاب آوری» مردم، جامعه را به سمت «رادیکالیسم و اردوکشی خیابانی» تحریک کند. طبعا یکی از گزینه‌ها، طبق معمول، «دوقطبی‌سازی در کشور» است؛ مخصوصا وقتی یک قطب، «مجلس انقلابی» باشد و سر دیگر آن، «دولت آزادی خواه» !! 🔹 اگر در سال آخر دولت، پروژه استیضاح روحانی کلید بخورد؛ مجلسی که هنوز وارد فاز تعامل و پاسخ شنیدن از آن نشده است را در رسانه‌ها دیکتاتور، رادیکال و به دور از عقلانیت جلوه می‌دهند که فقط به دنبال «انتقام‌گیری» است. و در این وانفسای غبارآلود، نوبت به پروژه مظلوم‌نمایی روحانی خواهد رسید؛ تا جایی که باز هم القائاتی همچون قصد مجلس برای حذف آزادی‌های اولیه مردم در اینترنت و دیوارکشی و حجاب اجباری و... را مطرح کنند و با یک عملیات روانی پیچیده و گسترده اینگونه القا کنند که: «هرکسی سر کار بیاید بخاطر تحریم‌ها اوضاع اقتصادی کشور شکننده است و تورم‌ها فزاینده خواهد بود؛ لااقل کسی در مسند بماند که اینترنت و آزادی‌های شهروندی را از مردم نگیرد!!» 🔹 نگارنده منتقد جدی و اساسی حسن روحانی است؛ اما «هزینه فایده» اقدامات گوناگون را هم نادیده نمی‌گیرد و ریخته‌شدن آب در آسیاب دشمن را در نظر دارد. در عرصه شطرنج گاهی با یک حرکت، خیال می‌کنیم طرف مقابل را کیش خواهیم کرد؛ غافل از اینکه تله‌ای است برای مات‌شدن خودمان!! و این یعنی پایان تلخ قصه. 🔹 استیضاح دولت به دست قدرتمند مجلس، کاری بس آسان است؛ اما سوال اینجاست افکار عمومی را هم آماده کرده‌ایم برای انتخاب دولت جوان، مؤمن و حزب اللهی؟! آيا بعد از مظلوم‌نمایی و قهرمان‌سازی در امپراطوری رسانه‌ای اصلاحات و تنفس مصنوعی به پیکره بی‌جان «حیات سیاسی لیبرال‌ها»، میوه استیضاح را در انتخابات بعدی نمی‌چینند؟ مخصوصا وقتی که شما لیبرالیسم را محاکمه نکرده‌اید؛ بلکه فقط یک لیبرال و دولتش را به تیغ استیضاح سپرده‌اید؛ دولتی که خود اصلاح‌طلبان هم فهمیده‌اند برای حفظ آبرو و دستیابی به پیروزی‌های بعدی، باید نقاب انتقاد از آن را به چهره برکشند تا بگویند این دولت از ما نیست (رحم اجاره‌ای) و ما هم مخالف این نابسامانی‌ها هستیم. 🔹به نظر می‌رسد در شرایط فعلی و هنوز با امیدواری برخی برای مذاکره با آمریکا و... این دولت اگر هم با توسل به استیضاح اجباری برکنار شود، با فرض اینکه کشور به عرصه آشوب و اغتشاش و جر زنی طیف‌های گوناگون سیاسی و زور آزمایی و اردوکشی خیابانی اصلاح طلبان و... مبدّل نشود، باز هم یکی شبیهِ حسن روحانی با تکیه بر «حافظه ضعیف تاریخی جامعه» رأی خواهد آورد. 🔹 بنابراین به جای زدن زیر میز بازی، باید قواعد بازی را به مردم یاد داد تا دوباره بازی نخورند. باید این حقیقت را تبیین کرد که مشکل فقط شخص حسن روحانی و حتی دولت روحانی نیست؛ بلکه مشکل «شجره‌ی خبیثه‌ی لیبرالیسم» است که تنها و تنها هربار با رأی مردم در این کشور، جان گرفته و آبیاری شده است. باید با تفکر «غرب‌گرایی» و «راحت‌طلبی» و «سازشکاری» مبارزه کرد؛ تا ریشه‌ی این شجره منحوسه خشک و بی‌جان شود؛ وگرنه «زدودن شاخ و برگ‌ها ثمری ندارد جز سوزاندن اساس باغ مردم‌سالاری دینی». 🔹 «طرح استیضاح دولت در سال آخر، انداختن پوست موز زیر پای نیروهای انقلابی است تا هم فاتحه مجلس انقلابی را در افکار عمومی بخوانند و هم با مظلوم‌نمایی و قهرمان‌سازی، شجره خبیثه لیبرالیسم را در انتخابات بعدی مجددا آبیاری کنند.» #شجره_خبیثه_لیبرالیسم #استیضاح_لیبرالیسم #دوقطبی_سازها #تبیین_انقلابی