#یادداشت 📜 گمنامانِ پرآوازه زمانی که تحقیق در مؤسسه دارالحدیث را شروع کردم، روزی به باب «خمول» رسیدم؛ واژه‌ای ناآشنا و غریب! معنای آن را جُستم دیدم «گمنامی» معنا کرده‌اند؛ بیشتر کنجکاو شدم! با دقت مطالعه کردم. روایات آن برایم جالب بود. مضمون برخی از آنها که از رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلم نقل شده این بود: محبوبترين بندگان نزد خدا «پرهيزگارانِ گمنام»ند؛ كسانى كه هرگاه غايب باشند كسى جويايشان نمى‌شود، و وقتى حضور دارند، شناخته شده نيستند.¹ آن روزها(حدود سال‌های ۷۵)، سال‌های زیادی از جنگ نگذشته بود. این روایات برای من فقط رزمندگان و بسیجیان را تداعی کرد. شاید این گروه همان‌ها باشند که امیرالمؤمنین علیه‌السلام در باره آنان فرموده: «در راه خدا، گروهى به جهاد بر مى‌خيزند كه در ديد متكبّران، خوار و در زمين، ناشناخته و در آسمان‌ها شناخته شده‌اند.»² انسان‌هایی گمنام که دیده نمی‌شوند و به وقت نیاز، مخلصانه حضور می‌یابند و مشکلات را حل می‌کنند. بسیجیان بهترین حلّ مسئله‌های کشور بوده و هستند. بهتر از همه مولا و مقتدای بسیجیان، روح زمان، خمینی کبیر آن‌ها را شناخته بود؛ همو که در وصف آنان فرمود: «بسیج مدرسه عشق و مکتب شاهدان و شهیدان گمنامی است که پیروانش بر گلدسته های رفیع آن، اذان شهادت و رشادت سر داده‌اند. بسیج میقات پا برهنگان معراج اندیشه پاک اسلامی است که تربیت یافتگان آن، نام و نشانی در گمنامی و بی‌نشانی گرفته‌اند.» ۱. میزان الحکمه، ج ۳، ص ۵۱۰. ۲. نهج البلاغه، خ ۱۰۲. 🔶 @Nahj_Et