✍ #حکایت مردی صبح گاهان برای ادای نماز صبح روانه مسجد شد در راه پایش سر خورد و در گودالی اب فرود آمد به منزل برگشت و پس از تعویض لباس دوباره روانه مسجد شد . دوباره همانجا سر خورد و به گودال افتاد. مرد به سوی خانه برگشت برای بار سوم لباس پوشید و روانه خانه خدا گردید. وقتی به گودال آب رسید دید مردی فانوس به دست منتظر او ایستاده ... مرد فانوس به دست گفت من منتظر تو هستم تا تو را به سلامت به مسجد رسانم عابد قصه ما از او تشکر کرد و با هم روانه مسجد شدند وقتی به مقصد رسیدند مرد عابد قصه ما از مرد فانوس به دست پرسید تو که هستی و برای چه به من کمک کردی .. مرد فانوس به دست جواب داد .... من شیطانم ...! بار اول که به زمین خوردی دوست میداشتم که ازبرگشتن منصرف شوی ولی تو با برگشت خود موجب شدی خداوند تمام گناهان خویشاوندانت را عفو نمایدو در مرتبه دوم که به زمین خوردی لباس پوشیدی و برگشتی. خداوند گناهان تمام مردم دهکده ات را بخشید. ترسیدم اگر بار دیگر به زمین بخوری خداوند به خاطر تو از سرتقصیرات تمام مردم زمین بگذرد بنابراین چاره را در آن دیدم که شما را به سلامت به مقصد رسانم. @Namazeavalevaght

از شیخ بهایی پرسیدند: سخت می گذرد، چه باید کرد؟ گفت: خودت که می ‌گویی سخت می ‌گذرد، سخت که نمی‌ ماند پس خدارو شکر که می ‌گذرد و نمی‌ ماند #ادبیات #حکایت . الّلهُمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَعَجِّلْ فَرَجَهُمْ"♥️┄┅═══••✾••═══┅┄ "نماز اول وقت"| عضو شوید👇 @Namazeavalevaght

❇️#حکایت های ایرانی ➕داستان سه راهزن که گنجی پیدا می کنند ، دو نفر از آنها به نفر سوم می گویند برو شهر غذا بیاور تا شب غذا بخوریم و از باب این گنج کیفی بریم. بعد آن دو تصمیم می‌گیرند وقتی آن شخص سوم آمد با شمشیر او را کشته و گنج را صاحب شوند نفر سوم وقتی غذا می آورد به ذهنش می رسد که سَم در غذا بریزد و آن دو را بکشد و خود به تنهایی صاحب مال شود و... 📚منبع: مرزبان‌نامه کتابی به زبان طبری (مازندرانی) نوشتهٔ مرزبان باوندی، از شاهزادگان طبرستان، بود که در قرن چهارم هجری نوشته شد. اصل این کتاب امروزه وجود ندارد ولی نسخه‌هایی که چند سده بعد توسط سعدالدین وراوینی و محمد بن غازی ملطیوی از طبری به فارسی دری ترجمه و بازنویسی شدند، به نام‌های مرزبان‌نامه وراوینی و روضةالعقول در دسترس هستند. 🔻

✅#حکایت های ایرانی ➕شخصی که آب در شیر می کرد(غَش در معامله) منبع: کتاب جوامع الحکایات و لوامع الروایات (به معنی گردآورده‌ای از داستان‌ها و درخشش‌هایی از بازگفته‌ها) اثر سدید الدین محمد عوفی ادیب ایرانی است. کتاب در حدود ۶۳۰ هجری قمری (نیمهٔ اول سده هفتم هجری) نوشته شده‌ است.