ملیحه سلامت باشه ای حواله اش می کند. شکوه زیادی خودش را می گرفت. حدِ آدم های این خانه را کم می دید و نسبت فامیلی را به کُل از یاد برده بود انگار. - خب.. چی می خواستی بگی، می شنوم نگاهم سمتِ ملیحه کشیده می شود. چشم باز و بسته می کند. - راستش.. یکم پول لازم دارم. وقتشه مستقل شم و بیشتر از این مزاحم مادر جون و حاج آقا نشم ملیحه وسط حرفم می نشیند. - مزاحم چیه دخترم. این جا خونه ی خودته تعارفش را با یک لبخند نصفه و نیمه پاسخ می دهم. خودش نیز به اندازه ی من می داند که این جا هرگز خانه ی من نمی شد. - اذان گفتن حاج خانم؟ ملیحه منظورش را می فهمد. دست به زانو می گیرد و بلند می شود. - تا شما حرفاتون و بزنید من برم نمازم و بخونم منصور دستی به ریش انبوهش می کشد. - التماس دعا ملیحه از پیش چشمانم دور می شود. - برنامه ت چیه زنداداش. می خوای خونه بگیری؟ حاجی جوابت کرده؟ محال است حاجی بی خبر از او عذرم را بخواهد. من به خیلی چیزها عادت کرده ام. دو رنگی و تظاهر حکایت مشت است نمونه ی خروار! - به نظر نمی آد خبر نداشته باشید! اول از همه با شما مشورت می کنه. حالا بگذریم. می تونید به من کمک کنین؟ اندازه ی اجاره یه اتاق و یکم خرده ریز #پارت_6 نام رمان :#به_تو_عاشقانه باختم 📍 کپی با ذکر صلوات برای ظهور و نام نویسنده https://eitaa.com/Noorkariz