🌺 اعمال #نیمه_شعبان . @Nuroshohada

ماه شعبان که به نیمه می‌رسد، غربتی از جنس دلتنگی دلم را می‌پوشاند. راستش سخت‌تر از ندیدنت، بی‌خیالی من است از این ندیدن. دل من سال‌هاست به نبودت عادت کرده و عجب واژهٔ بی‌رحمیست این عادت. می‌ترسم؛ آقا! از دلی سرمازده که جا برای شما ندارد. از روزهای بدون شما که برایم بی‌تفاوت می‌گذرد؛ می‌ترسم. حتی من از لذت‌های بی شما می‌ترسم. از لذت‌هایی که رنج هستند در لباس لذت. از لذت‌هایی که در چشم‌برهم‌زدنی تبدیل به ذلتی دامن‌گیر می‌شوند. از لذتی که تا ابد نماند می‌ترسم. از لذتی که گذر زمان کم‌رنگش کند، می‌ترسم و شما راهنمایی به سوی بزرگترین لذت‌ها و من از دور شدن از شما می‌ترسم. می‌ترسم اما امید دارم. مگر می‌شود بهترین خلق روی زمین به من امید داشته باشد و من امید خویش را ببازم؟ ایمان دارم که تنها نیستم... خدا بهترین خلقش را در مسیر زندگی، راهنمای من قرار داده است.

روی کیک تولدت دیگر جایی برای شمع نیست... آقا‌جان! تعداد شمع‌‌های کیک تولدتان چقدر زیاد است... بله درست است، لحظهٔ تولدتان زیباترین لحظه‌هاست، اما چند‌سال نبودنتان را چطور جشن بگیریم؟! چطور با این‌ همه‌سال غربت شما می‌شود شادی کرد؟ آقاجان! جشن تولدی که شما را در آن نمی‌بینیم، غم دارد… ما که فقط یک روز در سال به یادت هستیم و فردایش نه «مهدی» می‌شناسیم و نه کاری برای ظهور می‌کنیم… ولی باید شاد باشیم، بخندیم و تبریک بگوییم… می‌خندیم که دشمن‌شاد نشویم! می‌خندیم، چون همین بودنتان خوب است. مولاجان! ما بی‌وفاییم، اما شما را به خدا برای همین دل‌تنگی‌مان هم که شده، برگرد. خودت می‌دانی که ما دوستت داریم. قول می‌دهیم که کمی هم «منتظر» باشیم.

‍ روزی، او خطاب به یارانش نامه‌ای نوشت و نگاهش را که معنای مراقبت او از آن‌ها بود چنین تصویر کرد: " إِنَّا غَيْرُ مُهمِلِينَ لِمُرَاعَاتِكُم وَ لَا نَاسِينَ لِذِكْرِكُم ....." "ما شما را به حال خود وانگذاشته‌ایم و لحظه‌ای فراموشتان نکرده‌ایم!" نگاهش را نمی‌توان تنها به کلمات توصیف کرد، نگاه را باید دید، باید چشید، چشمهایت را ببند و نگاهش را حس کن! درست مثل آن زمان که در کنار پنجره فولاد ایستاده‌ای، و هوای حرم را تنفس می‌کنی! پدر مهربانم سالروز میلادتان مبارک باشد...

آقا شهر را برايت آذين بندى كرديم تا قدوم مباركت را بر روى چشمانمان بگذارى چشم انتظـار روى ماهت هستيم آقا تا روشن كنى عالم هستى را ...

🇮🇷شهید همت حکومت کننده بر جــان هــا.... ۱۷ اسفند سال ۱۳۶۲ شمسی «ابراهیم همت» که فقط خدا می‌دانست که کیست و چه آفریده، شد «شهید همت» و همه شناختندش. پیش‌از‌آن همسرش به او گفته بود که به‌خاطر چشم‌هایش شهید خواهد شد ولی ماجرا فقط «چشم» نبود؛ «گوش» هم بود، «سَر» هم بود! """حکایت «چشم» «تو بالاخره از طریق همین چشم‌هایت شهید می‌شوی» این را همسر شهید همت گفته بود به او و این روایت ماجرا در 📚کتاب «نیمه پنهان ماه»: چشم‌هایش زیبا بود و از حرف او در آن‌ها دلواپسی‌ای نشست. خواست سر به سر حاجی بگذارد... اما از دهانش پرید که «تو بالاخره ازطریق همین چشم‌هایت شهید می‌شوی». چشم‌های حاجی درخشید. پرسید «چرا؟» و در نگاهش چنان انتظاری بود که او دلش نیامد، بگوید:«ولش کن! حرف دیگری بزنیم.» دلش نیامد، بگوید: «من نماز می‌خوانم، دعا می‌کنم که تو بمانی، شهید نشوی». آه کشید. گفت: «چون خدا به این چشم‌ها هم جمال داده هم کمال. این چشم‌ها در راه خدا بیداری زیاد کشیده، اشک هم زیاد ریخته.» 📝17اسـفـــنــد ســـالـروز شـهـادت شــهـیــد ابــراهـــیـم هـمـت شادی روح پاک و بلندش صلوات 💚 کانال #شهید_هادی و #شهید_تورجی_زاده👇👇 @shahid_hadi124