روزی نشست بر پاره سنگی، با انگشتانی گره کرده در زیر چانه‌اش، و خیره نگاهی تا بی‌انتها؛ آرام آرام شرارِ وسوسه‌ای در رگ‌هایش دوید و هُرمِ قدرتی سترگ، ساق‌های بی‌قرارش را در هم نوردید، ناگاه به پا خواست و گام در راهی نهاد، بی‌انتها؛ _ انسان را می‌گویم... او ناچارِ رفتن بود و یافتن؛ شاید به این امید که روزی، بر فرازِ قله‌یِ دریافتن، پاتابه وا کند و یَله بر چارطاقِ نیلیِ چرخ دهد... انسانی که برای یافتن، راهی جز دریافتن نمی‌شناسد...

فکر می‌کنید آدم از چه میمیرد؟ از گرسنگی؟ سیگار؟ غصه؟ نه! آدم از بی‌امیدی می‌میرد... از اینکه هر روز صبح چشم هایش را باز کند، و نداند چرا...!

We’re broken, nothing gonna save us now, There’s broken silence, By thunder crashing in the dark, This world can hurt you, It cuts you deep and leaves a scar, But days fall apart, and nothing breaks like a heart...

هندبال. گیتار. زمستون. The weekend. @ParadoxNKX

و شاهکاری دیگرررررر از این مرتیکه🗿🚬 ده آخهههه به تو چه که لا الا الله!!! من موندم تو میری سر کار با خواهرم زندگی میکنی یا همش کلت تو کار و زندگی منههههههه

+خوب چرا انقدر براتون اهمیت نداره؟ آدم ناراحت میشه کسی تو زندگیش باشه بعد بره.. (من آروممممممم آرومممممم نمیگم به توچههههه) _چون بودنشون زیباست نبودنشون زیباترررررر

هی بابا

🚬🗿

بتمنعلی برو بخواب من‌ شیفت وایسادم🗿🚬