هیچ نیمه گمشده‌ای وجود ندارد... تنها چیزی که وجود دارد، تکه‌هایی از زمان است که در آن‌ها ما با کسی حال خوش داریم؛ حالا ممکن است سه دقیقه باشد، دو روز، پنج سال یا همه عمر...

و خدا گفت: دشمنت را دوست بدار، من هم اطاعت کردم و عاشق خودم شدم...

مردان خدا پردهٔ پندار دریدند، یعنی همه جا غیر خدا یار ندیدند؛ هر دست که دادند، از آن دست گرفتند؛ هر نکته که گفتند، همان نکته شنیدند؛ جمعی به در پیر خرابات خرابند، قومی به بر شیخ مناجات مریدند؛ فریاد که در رهگذر آدم خاکی، بس دانه فشاندند و بسی دام تنیدند، همت طلب از باطن پیران سحرخیز؛ زیرا که یکی را ز دو عالم طلبیدند...

به نظرم خاطراتِ چشمها از هر چیزی طولانی‌تر هست، دیدن... چشم ها هر چیزی که می‌بینند رو مثل: تا کردن کاغذ، تابیدن نور آفتاب روی دیوار کاهگلی، بچه‌ی گل فروش توی سرما، پیرمرد خمیده‌ی تنها، تنهایی مادربزرگ، غم‌هایی که نه میشد گریه‌شون کرد، نه فریادشون زد، خوشحالی‌های کوچیک بچگی، کفشدوزک های فراری، قطره‌های برف و بارون، برگ‌های پاییزی، تاکسی‌ها و نورهای پر زرق و برقِ شهر، همه و همه‌ی لحظات رو ظبط می‌کنند، به همراه هر حسی که اون لحظه داشتیم، و وقتی بعد مدت‌ها کسی رو می‌بینید که چشم‌هاش هرگز راحتتون نذاشته، و انگار چیزی رو در چشم هاشون جا گذاشتید، و عاشق چشم هاشون شدید، به خاطر اینه که چشم‌هاش از بین اون همه آدم که در طول زندگی دیده و میبینه و خواهد دید، تصمیم گرفتن این خاطرات رو با چشم‌های شما به اشتراک بزارن، فیلمی که فقط برای چشم های خاصی به تماشا گذاشته میشه، به خاطر همینه که عمیق‌تر، با احساس‌تر و طولانی‌تر نگاه می‌کنند، چشم ها... از یک روح به روح دیگر، دروازه‌ی چشم‌ها وساطت می‌کنند... #سیرِجریانِ‌سیلِ‌سرِمنِ‌دیوانه