به نظرم خاطراتِ چشمها از هر چیزی طولانی‌تر هست، دیدن... چشم ها هر چیزی که می‌بینند رو مثل: تا کردن کاغذ، تابیدن نور آفتاب روی دیوار کاهگلی، بچه‌ی گل فروش توی سرما، پیرمرد خمیده‌ی تنها، تنهایی مادربزرگ، غم‌هایی که نه میشد گریه‌شون کرد، نه فریادشون زد، خوشحالی‌های کوچیک بچگی، کفشدوزک های فراری، قطره‌های برف و بارون، برگ‌های پاییزی، تاکسی‌ها و نورهای پر زرق و برقِ شهر، همه و همه‌ی لحظات رو ظبط می‌کنند، به همراه هر حسی که اون لحظه داشتیم، و وقتی بعد مدت‌ها کسی رو می‌بینید که چشم‌هاش هرگز راحتتون نذاشته، و انگار چیزی رو در چشم هاشون جا گذاشتید، و عاشق چشم هاشون شدید، به خاطر اینه که چشم‌هاش از بین اون همه آدم که در طول زندگی دیده و میبینه و خواهد دید، تصمیم گرفتن این خاطرات رو با چشم‌های شما به اشتراک بزارن، فیلمی که فقط برای چشم های خاصی به تماشا گذاشته میشه، به خاطر همینه که عمیق‌تر، با احساس‌تر و طولانی‌تر نگاه می‌کنند، چشم ها... از یک روح به روح دیگر، دروازه‌ی چشم‌ها وساطت می‌کنند... #سیرِجریانِ‌سیلِ‌سرِمنِ‌دیوانه

روح از هر چه ساخته شده باشد، جنس روح او و من از یک جنس است... _بلندی های بادگیر_

The touch of an angel, the taste of a drug, The look of a stranger who has seen too much, Nothing comes for free, but you can pay with your heart, If you got one... I swear to God that from tomorrow there will be no more pain, I will cancel your name from each one of my songs, And I had the world down to my knees, but to be honest, I never truly gave a shit when you didn't come along, Oh, so leave me alone...

روزی نشست بر پاره سنگی، با انگشتانی گره کرده در زیر چانه‌اش، و خیره نگاهی تا بی‌انتها؛ آرام آرام شرارِ وسوسه‌ای در رگ‌هایش دوید و هُرمِ قدرتی سترگ، ساق‌های بی‌قرارش را در هم نوردید، ناگاه به پا خواست و گام در راهی نهاد، بی‌انتها؛ _ انسان را می‌گویم... او ناچارِ رفتن بود و یافتن؛ شاید به این امید که روزی، بر فرازِ قله‌یِ دریافتن، پاتابه وا کند و یَله بر چارطاقِ نیلیِ چرخ دهد... انسانی که برای یافتن، راهی جز دریافتن نمی‌شناسد...

فکر می‌کنید آدم از چه میمیرد؟ از گرسنگی؟ سیگار؟ غصه؟ نه! آدم از بی‌امیدی می‌میرد... از اینکه هر روز صبح چشم هایش را باز کند، و نداند چرا...!