اگر همین امروز به حجم توییت و پست و فیلم و خبر و ... نگاه کنید فکر میکنید #انقلاب_1401 حداقل یکساله در جریانه و ماه ها درگیری داشته. در حالیکه عملا حدود یک هفته حضور خیابانی با 3 روز اوج داشته است. فکر میکنید کشور در اعتصاب و تعطیلی و غم فرو رفته اما ... بازار حتی برای دو ساعت هم تعطیل نشد. فکر میکنید خون در کوچه ها جاری است اما مردم در حال زندگی و خرید و عروسی و عزا و روزمره هستند. فکر میکنید میلیون ها نفر مثل 57 به خیابان ها ریختند اما کف میدون جمعیت سنگینی نیست. چطور چنین فاصله ای ممکنه؟ بودریار (جامعه شناس مشهور فرانسوی) یک کتاب مهمی داره به نام "جنگ خلیج فارس اتفاق نیفتاده" که سرو صدایی بلند کرد. خلاصه اش این که اونچه ما از رسانه ها به عنوان جنگ دیدیم با چیزی که اونجا بود اینقدر تفاوت داشت که میشه گفت به نوعی رخ نداد. رابطه دریافت ما از واقعیت و واقعیت قطع شده و حتی دو چیز متفاوته. از مباحث فلسفیش گذشته اگر این بنده خدا هنوز زنده بود احتمالا با دیدن #انقلاب_1401 ایران دوباره کتاب مینوشت. انقلابی که شاید بشه بهترین اسمش رو گذاشت "انقلاب مجازی". در واقع میشه ادعا کرد امروز یک ایران مجازی ساخته شده. در این ایران مجازی مردم سیاه پوش و خونین مشغول سنگر بندی اند. سپاهی ها در حال فرارند، رهبر که یکبار هفته پیش فوت کرده بود دوباره فوت کرده، پول ها را به بانک سوییس برده اند، در خیابان هایش جنازه میبرند، خلاصه کار تمام است انقلاب در لبه پیروزی و حتی در نقاطی پیروز شده. این "ایران برساخته" و "ایران واقعی" فاصله نجومی دارند. رابطه بین این دو کاملا قطع نیست اما دو چیز مجزا ست. فعالان صاحب این تصویر میخواهند با تهییج مردم آن را واقعی کنند. انگار که از درون آینه به سمت واقعیت فشار بیاوری. آینه ای که زخم ها را بزرگ میکند و جایزه میدهد. این یک مرحله جلوتر از جنگ خلیج فارس است. دست درازی تصویر به واقعیت. فشار روانی روزهای اولیه قدری بود که با صرف گشت زدن در مجازی آماده افسردگی و انفجار بودید. احساس گناه میکردید. فشاری که در 88 نبود. انگار سال 98 رو در یک هفته بریزند. شاید به همین دلیل بود که قطع شدن اینترنت ضربه مهمی به جریان وقایع زد. ارتباط بین واقعیت و برساخت به کلی قطع شد. اما این بار یک اتفاق بسیار جالب افتاد. زندگی در ایران مجازی کاملا مستقل ادامه پیدا کرد. و فاصله بیشتر و بیشتر شد. معترضین در ایران واقعی در خانه بودند اما در ایران مجازی به پایتخت رسیده بودند. و جالب تر اینکه این ایران مجازی تنها راه ارتباطی ایرانیان خارج از کشور شد. در غیاب واقعیت تصویر کاملا جایش را گرفت. بخشی از مهاجرین حقیقتا تصور میکردند (و شاید بکنند) که انقلاب شده است. سکوت ایران نه از سر آرامش بلکه بخاطر قطعی نت و خفقان است. سرکوب گسترده ای در جریان است. پس اگر در ساعات پایانی نباشیم در دهه فجر که هستیم. شاهین نجفی امان نامه میدهد. فلانی تقسیم غنایم میکند. دیگری فرمان حمله ظهر به تهران میدهد. حیرت آور است انقلاب به این بزرگی حتما پوشش جهانی هم میخواهد. از کارداشیان تا جی کی رولینگ حمایت میکنند. راجر واترز مورد جالبی است. در عین آگاهی و اشاره به هدف سوریه سازی اصلا متوجه نیست دارد با رسانه سعودی صحبت میکند و عملا بخشی از همین تصویر میشود. در واقع وقتی فراواقعیت جای واقعیت را میگیرد حتی آگاهی هم کافی نیست. به دوست مهاجر نگرانم میگفتم باید باشی و ببینی، رسانه کافی نیست. وقتی داده ها دروغ آمیز باشد قدرت پردازنده تعیین کننده نیست. ورودی، ورودی مهم است. حالا سوال اینجاست: چرا رهبر چند ماه یکبار فوت میکند ولی باز هم مخاطب پای این تصویر می نشیند؟ چون دوست دارد در این تصویر زندگی کند. این "انقلاب مجازی" صرفا ساخته رسانه ها نیست. بخشی از کاربران هم در آن مشارکت دارند. آنها در واقع رویای خودشان را در ایران مجازی می بینند. و شبکه اجتماعی به آنها این فرصت را میدهد که در این رویا زندگی کنند. با دوستان هم فکرشان انقلاب کنند. هشتگ زدن مثل فریاد زدن میشود. لایک کردن مثل باور کردن. ریتوییت مثل لبیک. هزاران ربات و آلبانی نشینان و سعودی هم میتوانند در این جو مشارکت و دستکاری کنند. راه میفتند به آنلاین شاپ ها فشار میاورند که باید ببندی. انگار که بازار واقعی را ببندند. سلبریتی ها و شاخ ها در این دنیا مثل روشنفکران و رهبران هستند. یک فوتبالست میتواند به قله انقلاب برود. استوری فلان بازیگر خارجی مثل بیانیه سیاسی یک کشور میشود. آنها در این تصویر زندگی میکنند. سلمان معمار @PartisanNews