🔸روز صفر؛ ملامینِ چینی‌نما ✍ سید علی سیدان (این یادداشت مهمان است. برادر سیدان برای فیلم سینمایی روز صفر نوشته، ولی متأسفانه بر بخش زیادی از فیلم‌های کوتاه و بلندی که به اسم دفاع مقدس و مذهبی و... ساخته می‌شود انطباق پیدا می‌کند.) ‌ 🔹قدیم‌ترها، ظروف ملامین از ۱۰ متری داد می‌زد که چینی نیست؛ بس که خط و خش داشت و تاب‌دار بود. اما الان ظروف ملامین را طوری می‌سازند که با چینی مو نمی‌زند. فقط وقتی دستت بگیری، از روی وزنش می‌فهمی که چینی نیست. #روز_صفر یک ملامین جدید است. می‌شود توش غذا خورد، براق و زیباست و خیلی هم محکم است. اما اصل نیست. بدل است و شوربختانه از بعضی اصل‌ها گران‌تر است! قهرمان ملامینی، سیستم امنیتی ملامینی، خانواده‌دوستی ملامینی، دشمن ملامینی و ایران ملامینی، می‌دهد «روز صفر». ‌ 🔹قهرمان فیلم، بیش از هر چیز ما را یاد «پلیس آهنی» می‌اندازد. استخوان‌بندی چهره امیر جدیدی و بی‌حسی عامدانه صورتش بسیار شبیه به اوست. قهرمان فیلم یک آدم آهنی خودبنیاد است که نه خدا دارد و نه خانواده. نه دین دارد و نه هویت. حتی پیوند سازمانی و مافوق هم ندارد؛ خودبنیادِ خودبنیاد. از هیچ کسی دستور نمی‌گیرد و به هیچ کس پاسخگو نیست. لگدی هم روانه مرد ریشوی «سیستم» می‌کند. او آنقدر منتزع از زمینه اجتماعی و سیاسی است که حتی نمی‌تواند به‌مثابه یک قهرمان الهام‌بخش باشد و حس همذات‌پنداری برانگیزد. هر کسی که کارهای عجیب و غریب می‌کند نامش قهرمان نیست. قهرمان یک «انسان» است با همه ملحقاتش. هنر قهرمان برقراری نسبتی درست با عناصر پیرامونش است نه انجام کارهای خارق‌العاده. ‌ 🔹قهرمان «روز صفر» به تنها چیزی که فکر می‌کند مردم هستند. مردمِ «روز صفر» کیستند؟ همان‌هایی که قهرمان نیستند و آدم هستند. زن و بچه و زندگی دارند و هیچ درکی از سیاست ندارند و فقط دنبال خواب و خوراک و خانواده هستند. آنها لازم نیست به چیزی فکر کنند. فقط به قهرمان ناکجاآبادی فیلم ما اعتماد کنند تا او برایشان امنیت بیاورد. ناگفته پیداست که چنین سیاست‌زدایی مهیبی هرگز از جانب مردمِ ذاتاً سیاسی ایران تحمل نمی‌شود و همه تلاش‌های فیلم با یک جمله پرطنین‌تر این روزها که «کار خودشونه» باد هوا می‌شود. مردم، آدم می‌خواهند، نه آدم‌آهنی. اگر ملی بودن را به معنای عمومیت و شمول در برابر هویت داشتن و سیاسی بودن قرار بدهیم، قطعا هر دو بازنده خواهند شد. 🔺 http://Eitaa.com/qeyameno