صفحه‌ی ۰۳۷ جزء #۰۲ #سوره‌_مبارکه_البقره

تلاوت تدویر استاد منشاوی ص۰۳۷

تلاوت تحقیق استاد منشاوی ص۰۳۷

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره و هنگامى‌كه زنان را طلاق گفتيد، و به پايان عدّه خويش نزديك شدند، يا با رجوع خود، آنان را به‌طور پسنديده در همسرى خود نگاه داريد و يا به‌طور پسنديده رهايشان كنيد؛ و آنان را براى اين‌كه زيانى به ايشان برسانيد نگاه مداريد تا [بدين‌وسيله به حقوق آنان و حدود الهى] تجاوز كنيد. و هركس چنين كند، به خود ستم كرده و احكام خدا را به مسخره گرفته‌است. پس مبادا احكام الهى را با اين كار به مسخره گيريد. و نعمت خدا را كه به شما ارزانى داشته و كتاب و حكمتى را كه بر شما فروفرستاده و شما را به آن پند مى‌دهد به ياد آوريد، و از حساب‌رسى خدا و عذاب او پروا كنيد و بدانيد كه خدا به هرچيزى داناست. (231) و هنگامى‌كه زنان را طلاق گفتيد و به پايان عدّه خود رسيدند، شما خويشاوندان زنان، نبايد آنان را از ازدواج مجدد با شوهران سابق خود، چنان‌چه بهطور پسنديده ميان خود به توافق رسند بازداريد. هركس از شما به خدا و روز واپسين ايمان دارد، به اين حكم پند داده مىشود. اين از نظر ارزش‌ها براى شما پربارتر و براى پاكى روانتان نيكوتر است، و خدا مى‌داند و شما نمى‌دانيد. (232) و مادران- هرچند طلاق گرفته باشند- فرزندان خود را دو سال تمام شير مى‌دهند. اين حكم براى كسى است كه بخواهد دوران شيرخوارگى را تكميل كند. و خوراك و پوشاك مادران در حد متعارف برعهده پدر كودك است، و البته هيچ‌كس جز به اندازه توانش مكلّف نيست. هيچ مادرى نبايد از رهگذر فرزندش زيان ببيند، و هيچ پدرى نيز نبايد از رهگذر فرزندش زيانى به او برسد. و اگر پدر كودك بميرد، مانند همان تكليفى كه بر عهده پدر بود، بر عهده وارث اوست. و اگر پدر و مادر با رضايت و مشورت يكديگر بخواهند فرزندشان را قبل از دو سال از شير بازگيرند بر آن دو گناهى نيست. و شما پدران اگر خواستيد براى فرزندانتان دايه‌اى بگيريد بر شما گناهى نيست، به شرط آن‌كه حقوقى را كه بايد به مادر او مى‌داديد، به خوبى و شايستگى بپردازيد. و از حساب‌رسى خدا و عذاب او پروا كنيد، و بدانيد كه خدا به آن‌چه مى‌كنيد بيناست. (233)

صفحه‌ی ۰۳۸ جزء #۰۲ #سوره‌_مبارکه_البقره

تلاوت تدویر استاد منشاوی ص۰۳۸

تلاوت تحقیق استاد منشاوی ص۰۳۸

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره و كسانى از شما كه جان مى‌سپارند و زنانى از خود بر جاى مى‌گذارند، زنانشان چهار ماه و ده روز انتظار مى‌كشند و از ازدواج خوددارى مى‌كنند. پس هرگاه به پايان مهلت مقرّر خود رسيدند، مى‌توانند درباره خود تصميم بگيرند. بنابراين، بر شما خويشاوندان شوهر، در آن‌چه آنان به‌طور پسنديده درباره خود انجام مى‌دهند و همسرى برمى‌گزينند گناهى نيست، و خداوند به آن‌چه انجام مى‌دهيد آگاه است. (234) بر شما گناهى نيست در سخنى كه آن را به اشاره براى خواستگارى از زنان در عدّه بر زبان مى‌آوريد و همچنين در امورى كه درباره آنان در دل نهان مى‌داريد. خدا مى‌دانست كه شما ازدواج با آنان را ياد مى‌كنيد، ازاين‌رو شما را از آن بازنداشت، ولى با آنان قول و قرار پنهانى مگذاريد، مگر آن‌كه بهطور پسنديده سخن گوييد؛ و با آنان پيوند ازدواج مبنديد تا آن مهلت مقرر به پايان خود رسد، و بدانيد كه خداوند آن‌چه را در دل داريد مى‌داند، پس، از كيفر او بترسيد و بدانيد كه خداوند آمرزنده و بردبار است. (235) اگر همسرانى را كه با آنان آميزش نكرده‌ايد، يا همسرانى را كه برايشان مهرى معيّن نساخته‌ايد طلاق گوييد، بر شما گناهى نيست، ولى به زنانى كه برايشان مهرى مقرّر نداشته‌ايد، به هنگام طلاق كالايى در حد متعارف بدهيد. توانگر به اندازه توان خود و تنگدست نيز به قدر وسع خود اين تكليف را بر عهده دارد. اين بر عهده نيكوكاران نهاده شده‌است. (236) و اگر پيش از آن‌كه با آنان آميزش كنيد طلاقشان داديد و برايشان مهرى معيّن كرده‌ايد، پرداختن نيمى از آن‌چه معيّن كرده‌ايد بر عهده شماست، مگر اينكه آن‌ها گذشت كنند يا كسى كه پيوند ازدواج به دست اوست (شوهر يا ولىّ زن) ببخشد؛ و گذشت شما به تقوا نزديك‌تر است. و در ميان خود بخشش و بزرگوارى را فراموش نكنيد، كه خدا به آن‌چه انجام مى‌دهيد بيناست. (237)

صفحه‌ی ۰۳۹ جزء #۰۲ #سوره‌_مبارکه_البقره

تلاوت تدویر استاد منشاوی ص۰۳۹

تلاوت تحقیق استاد منشاوی ص۰۳۹

#ترجمه‌ی_سور‌ه‌ی_مبارکه‌ی_بقره بر نمازها، به‌ويژه بر نماز ميانه، مواظبت كنيد كه مبادا از شما فوت شود يا آداب و شرايط آن رعايت نشود، و فرمان‌هاى خدا را از روى خضوع و با اخلاص انجام دهيد. (238) پس اگر بيم آن داريد كه نتوانيد همه آداب و شرايط نماز را رعايت كنيد، پياده يا سواره، در حال توقف يا حركت نماز بگزاريد، ولى هنگامى كه ايمن شديد، با برپا داشتن نماز، خدا را ياد كنيد آن‌گونه كه نماز و ساير احكامى را كه نمى‌دانستيد به شما آموخت. (239) و كسانى از شما كه در آستانه مرگ قرار مى‌گيرند و همسرانى برجاى مى‌گذارند، بايد براى همسرانشان وصيت كنند كه تا يك سال پس از مرگشان آنان را از اموالى كه برجاى مى‌گذارند بهره‌مند سازند، و از خانه‌اى كه در آن سكونت دارند بيرونشان نكنند، ولى اگر خود بيرون رفتند، بر شما (خويشاوندان شوهر) در آن‌چه آن‌ها درباره خود به‌طور پسنديده انجام مى‌دهند گناهى نيست، و خدا مقتدرى حكيم است. (240) براى همه زنانى كه طلاق داده مى‌شوند، كالايى درخور و شايسته مقرّر گرديده‌است. اين بر عهده شوهران تقواپيشه ثابت شده‌است. (241) خداوند آيات خود را اين‌گونه براى شما بيان مى‌كند، باشد كه به خرد دريابيد. (242) آيا از داستان كسانى كه هزاران نفر بودند و از بيم مرگ از خانه‌هايشان بيرون رفتند آگاه نشده‌اى كه خدا به آنان گفت: بميريد؛ سپس آنان را زنده كرد؟ به راستى كه خدا داراى بخشش است و از فضل خود به آن مردم حيات دوباره بخشيد، ولى بيشتر مردم سپاس‌گزار نعمت‌هاى خدا نيستند. (243) حيات و نيكبختى شما مؤمنان در جهاد است، پس در راه خدا پيكار كنيد و بدانيد كه خدا سخنان شما را مى‌شنود و از راز دلها خبر دارد. (244) كيست آن‌كس كه با پرداخت هزينه جهاد وامى نيكو به خدا دهد؟ هركس چنين كند، خدا آن را براى او چندين برابر مىكند، و خداست كه از اموال شما مى‌كاهد، و هموست كه آن را گسترش مى‌دهد و بر آن مى‌افزايد، و شما به سوى او بازگردانده مى‌شويد تا پاداش وامى را كه به او داده‌ايد دريافت كنيد. (245)