#نکات و #پیام هایی از هر جزء قرآن کریم ✅ روز بيستم جزء #بيستم قسمت اول جزء بیستم شامل آیات ۵۶ تا انتهای سوره #نمل، سوره #قصص و ۴۵ آیه ابتدای سوره #عنکبوت است. ✅  #اجابت‌مضطری که فقط خدا را بخواند 🌼أمَّن یجُیبُ الْمُضْطَرَّ إِذَا دَعَاهُ وَ یَكْشِفُ السُّوءَ (۶۲- نمل) [آیا آن شریكان انتخابى شما بهترند] یا آنكه وقتى درمانده‏ اى او را بخواند اجابت مى‏ كند و آسیب و گرفتاریش را دفع مى‏ نماید؟ "مراد از اجابت مضطر این است که خدا دعای دعاکنندگان را اجابت میکند و قید «اضطرار» براى این است كه در حال اضطرار، دعاى دعاکننده از حقیقت برخوردار است و دیگر گزاف و بیهوده نیست؛ زیرا تا آدمی درمانده و مضطر نشود، دعایش آن واقعیت و حقیقتی كه در حال اضطرار دارد را ندارد و این خیلى روشن است. قید دیگرى که براى دعا آورده این است كه فرموده: « إِذَا دَعَاهُ ؛ وقتى او (خدا) را بخواند»، و این براى آن است كه بفهماند خداوند متعال وقتى دعا را مستجاب مى‏ كند كه دعا کننده به راستى او را بخواند؛ نه اینكه در دعا رو به خدا كند و دل به اسباب ظاهرى داشته باشد و این وقتى صورت مى‏ گیرد كه امید دعا کننده از همه اسباب ظاهرى قطع شده باشد."از تفسیر المیزان ✅ نکات قابل توجه در داستان #سلیمان و #ملکه_سبا: -ملکه سبا پس از دریافت نامه سلیمان مبنی بر تسلیم شدن و تحت حاکمیت سلیمان قرار گرفتن کشور سبا، با سران کشور و مشورت میکند و راسا تصمیم نمی گید. چرا که امری مهم در خصوص استقلال کشور و نیز وارد کردن مردم کشورش به جنگ است. -سران کشور بجای مشورت دادن منطقی و دلسوزانه، احتمالا از روی چاپلوسی با طرح شوکت و هیمنه و برتری نظامی خود، ملکه را به سمت جنگ تشویق می کنند. اما ملکه با درایت و دوراندیشی و دلسوزی برای کشور و مردمش، با یاداوری تبعات عمومی جنگها، از تصمیم احساسی و ورود یکباره به جنگ اجتناب کرده بلکه سعی میکند از طرق مسالمت امیز و دیپلماسی، ضمن تعویق انداختن واکنش عملی متقابل، اطلاعات بیشتری از شخصیت و رفتارهای سلیمان و نیز قدرت حکومتش بدست اورد. لذا هدیه ای برای سلیمان میفرستد. -داستان مکاتبه سلیمان با ملکه سبا میتوانسته الهام بخش پیامبر اسلام برای نامه نگاری با سایر حکومتها پس از شکل گیری و تثبیت حکومت اسلامی در عربستان باشد. ✒سيدكاظم فرهنگ ✅ شرط نجات،  #رساندن_حسنات به محشر است. مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ خَيْرٌ مِّنْهَا وَهُم مِّن فَزَعٍ يَوْمَئِذٍ آمِنُونَ  {89} هر كس نيكى به ميان آورد پاداشى بهتر از آن خواهد داشت و آنان از هراس آن روز ايمنند {89} "در هیچ جای قران نداریم که فرموده باشد: «من فعل الحسنه» بلکه فرمود :«من جاء بالحسنه» این یعنی انسان باید یک قدرتی داشته باشد که بتواند این اعمال حسنه را با خود «به سرای باقی» ببرد. یعنی اعمالش در دستش نقد باشد.این طور نباشد که در دستش کار خیر بگذارد بعد گناه کند، غیبت کند و... که با این کارها افعال خیرش بریزد." آیت الله جوادی آملی @Quranahlebayt

♻️♻️♻️ #قرآن‌فهمی‌برای‌همه : تدبر در سوره های قرآن به ترتيب نزول 8⃣5⃣ تدبر در سوره #نمل ❓چند سئوال از آيات انتهای سوره نمل ۱- آيه مشهور امن يجيب المضطر اذا دعاه ...آيا بر هر مضطری اطلاق دارد؟ و تعريف مضطر چيست؟ با توجه به اينكه نعمات و آيات الهي ذكر شده در آيات قبل،محسوس و قابل مشاهده و غير قابل انكار توسط مخاطبان يعني مشركان مي باشند،آيا اجابت مضطر هم اينگونه است؟ ۲- آيا اين جمله با جمله بعدی و يجعلكم خلفائ الارض،ارتباط مفهومي دارد؟ يا دو نشانه جدا هستند؟ پاسخ : بخش دوم اضطرار : بمعني احتياج و اجبار است، (اقرب). آن در واقع حمل غير بر ضرر است تحميل كننده شايد از كنار باشد و شايد حالت و امري در خود شخص باشد مثل گرسنگي و مرض و غيره: «ثُمَّ أَضْطَرُّهُ إِليٰ عَذٰابِ النّٰارِ» بقره: ۱۲۶. «نُمَتِّعُهُمْ قَلِيلًا ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِليٰ عَذٰابٍ غَلِيظٍ» لقمان: ۲۴. در اين دو آيه تحميل از كنار است و از طرف خداوند ميباشد يعني: سپس او را بعذاب آتش مجبورش ميكنيم و باجبار در آتش ميكشم. هكذا آيۀ دوم. علي هذا مضطرّ بمعني در مانده و ناچار است «أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذٰا دَعٰاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ» نمل: ۶۲. رجوع شود به «دعو». [قاموس قران - ضرر: ؛ ج ۴، ص: ۱۷۶ - صفحه۱۲۴۹] اضطرار : بر وزن افتعال و اصلش اضترار است و بر اختيار ضَرّ دلالت ميكند؛ يعني ضرري كه به اختيار باشد. ميگويند: اضطرّه؛ يعني او را عمداً به ضرر انداخت، كه به فاعل: مُضطَرِر و به مفعول: مُضطَرَر ميگويند، كه بعد از ادغام، در لفظ با هم يكسان شدهاند؛ مُضطَرّسوره مباركه نمل آيه ۶۲ : أَمَّنْ يُجِيبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ، يا [كيست] آنكس كه درمانده را- چون وی را بخواند- اجابت میكند و گرفتاری را برطرف میگردانداين كلمه اسم مفعول است؛ زيرا انسان به ميل خود و از روي اختيار به خود ضرر نميزند، تا بتوانيم مُضطَرّ را اسم فاعل بدانيم. اما گاهي انسان، مُضطَرّ به صيغه مفعول ميشود؛ يعني نقصان، عذاب، سختي و رنج، براي او در بدن يا متعلقاتش، پيش ميآيد. نتيجه اضطرار و حصول نقصان: ايجاد حالت التجاء (پناه خواهی) و احتياج است و كلمه ضرورت - به معنای نقصان و شرّ -، گاهي به معناي التجاء و احتياج به كار رفته است و اين كلمه يا اسم مزيد است - مانند: ضَرورۀ -، يا مصدر مجرد است بر وزن فَعول - مانند: قبول -؛ كه به معناي حالت نقصان و عروض (پديد آمدن) شرّ است التحقيق فی كلمات القران ادامه دارد ... @Quranahlebayt 🏴🏴🏴🏴