✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «شیعه و جنایتکاران کربلا»        روز دوشنبه، ١۴٠١/٠۵/١٠ ✍️ مناسبت روز: امروز سومین روز ماه حزن و اندوه است و مورخین آورده‌اند که در این روز، امام حسین‌ (ع) و اهل‌بیت گرامی ایشان در سرزمین کربلا مستقر شدند و عمربن سعد ملعون با لشگری چهار، شش یا نه هزار نفری وارد صحرای کربلا شد و در مقابل کاروان حسینی صف‌آرایی کرد؛ لذا سخن امروز را با لعن و نفرین به تمامی کسانی که با حضور خود در کربلا ولو به‌صورت سیاهی‌لشگر، باعث رعب و وحشت کودکان و زنان گردیدند، آغاز می‌نمائیم؛ یکی از شبهاتی که در این ایام از جانب برخی از نواصب و وهابیون در فضای مجازی و حقیقی مطرح می‌شود، این است که می‌گویند کوفه پایگاه شیعیان بوده و تمامی لشکریان چند هزار نفری که روبروی امام حسین(ع) ایستادند، همه از شیعیان کوفی بوده‌اند، بنابراین شیعیان خودشان امامشان را دعوت و پس از آن ایشان را کشته‌اند و حالا پس از هزار و چند صد سال هنوز برای او عزاداری می‌کنند و اشک می‌ریزند! لذا این موضوع اصلاً به بنی‌امیه و پیروان خلفاء راشدین مربوط نمی‌شود! ✅ برای پاسخ به این شبهه به سراغ مصاحبه استاد محمدحسین رجبی دوانی مورخ و پژوهشگر معاصر تاریخ اسلام در تاریخ ۱۳۹۳/۰۹/۰۹ با گروه فرهنگی نسیم می‌رویم که با نگاه تاریخی دقیق به این شبهه پاسخ گفته‌اند: ✍️ بی‌شک نسبت دادن لشکر ابن زیاد ملعون به شیعه، جفای عظیمی است، چرا که طبق تاریخ حداقل نیمی از مردم کوفه مخالف اهل‌بیت بوده‌اند و نیم دیگر هم «شیعه» نبودند بلکه حداکثر هواخواه حضرت علی (ع) بودند، چنانچه «ابن ابی الحدید» شارح اهل سنت نهج‌البلاغه می‌گوید که: «وقتی حضرت علی (ع) به خلافت رسیدند، شهرهای مهم و مؤثر در عرصه سیاسی اجتماعی عالم اسلام، مدینه، مکه، کوفه، بصره، مصر و دمشق بوده است، که عموم مردم مکه و شام، و بیشتر مردم مصر و مدینه و بصره با حضرت مخالف بودند و در کوفه نیز نیمی از مردم دشمن آن حضرت بودند و نیمی دیگر از آنها هواخواه امام بودند» و سپس تصریح می‌کند که آنها شیعه حضرت علی (ع) نبودند بلکه فقط هواخواه ایشان بودند؛ البته عقل سلیم حکم می‌کند که امیرالمؤمنین (ع) مرکز خلافتشان را جایی انتخاب کنند که بیشترین پذیرش را دارند منتهی این که گفته می‌شود کوفیان «شیعه» بودند، این یک دروغ و جفای بزرگ تاریخی نسبت به شیعه است، زیرا «شیعه» به کسی اطلاق می‌شود که امیرالمؤمنین (ع) را امام اول و جانشین بلافصل پیامبر (ص) بداند و خلافت خلفای پیش از آن حضرت را قبول نداشته باشد، این در حالی است که در تاریخ آمده، حضرت علی (ع) در کوفه چندین بار که خواستند از روش خلفای پیشین انتقاد کنند، کوفیان فریاد "وا ابوبکرا و واعمرا"سر دادند و حضرت مجبور شدند سکوت کنند و نتوانستند بسیاری از بدعت‌های خلفاء را در همین کوفه در هم بشکنند! لذا کوفیان شأنی را که برای خلفای پیشین قائل بودند برای أميرالمومنين (ع) قائل نبودند و آورده‌اند که کوفیان در زمان حکومت حضرت علی (ع)، حتی «حی علی خیر العمل» در اذان که خلیفه دوم برداشته بود را نمی‌گفتند و اصلاح آن را از حضرت نمی‌پذیرفتند! پس چگونه می‌توان گفت که این‌ها «شیعه» بودند! آن‌ها حداکثر هوادار امیرالمؤمنین به عنوان خلیفه چهارم بودند و خلفای پیشین را در همه چیز حتی بدعت‌هایشان اطاعت می‌کردند، لذا در نهج‌البلاغه می‌بینید که چگونه دل حضرت را به درد آورده و امام نسبت به آن‌ها گلایه‌ها کرده‌اند؛ بنابراین اگر می‌بینیم برای امام حسین (ع) دوازده هزار نامه از کوفیان رسیده، این به این معنا نیست که کوفه ١٢ هزار شیعه داشته است، اگر اینطور بود که اصلاً عالم اسلام دگرگون می‌شد! درست است که نهضت نامه‌نگاری با امام را برخی شیعیان در کوفه، مانند سلیمان ابن صرد، حبیب ابن مظاهر، و مسلم ابن عوسجه، و عابس آغاز کردند، اما پس از آن، بسیاری از غیر شیعیان به این حرکت پیوستند و این موضوع به دلیل تحقیری بود که کوفیان در زمان حاکمیت بنی امیه با آن مواجه شده بودند و آنها می‌خواستند به واسطه دعوت امام از این ذلت بیرون بیایند لذا برای امام حسین (ع) هزاران نامه نوشتند؛ البته مخالفان و دشمنان مکتب اهل‌بیت می‌خواهند این‌طور القاء کنند که هر کس امام را دعوت کرده و با حضرت مسلم (ع) بیعت نموده شیعه است، اما غافل از این‌که آن‌ها به سبب همین موضوع که شیعه نبودند و به امامت و ولایت الهی امام حسین (ع) اعتقادی نداشتند، اینقدر زود جا زدند و متأسفانه در روبروی امام قرار گرفتند؛ ✍️ بر این اساس با قاطعیت می‌توان گفت که در کربلا، حتی یک شیعه را نمی‌توانید پیدا کنید که با امام جنگیده باشد؛ البته شاید برخی از آنها ترسیده و به کمک امام نیامده باشند، اما هرگز شیعیان در بین لشگر جنایتکار کربلا نبوده‌اند. https://eitaa.com/ROOZBARG

✍️ اما امشب، شب چهارم ماه محرم و طبق سنت علماء، متعلق به فرزندان شهید حضرت زینب (س) در کربلا است، لذا سخن خود را با این شرح حال به پایان می‌بریم: در مقاتل نوشته‌اند که هرکس از بنی‌هاشم رو زمین می‌افتاد، حضرت زینب (ع) برای تسلای قلب امام از خیمه بیرون می‌آمدند، اما بعد از شهادت دو فرزند خود در خیمه ماندند تا مبادا برادر بزرگوارشان شرمنده شوند! بیهوده می‌زنند همه، لاف عاشقی کس نیست عاشق تو به مانند زینبت ای هست و نیستم به فدای تو یاحسین نا قابل است جان دو فرزند زینبت خوشبخت خواهری که‌تو باشی برادرش تا سایه‌ی تو هست دگر غم نمی‌خورم... https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #گلبرگ_احکام مناسبت: روز چهارم محرم الحرام موضوع: #احکام_عزاداری ❓آیا پخش سخنرانی و مداحی و مانند آن، از بلندگوی مسجد و حسینیه جایز است؟ ✅ اگر چه اقامه مراسم و شعائر دینی در زمان‌های مناسب در مسجد و حسینیه از بهترین کارها و جزو مستحبات مؤکد می‌باشد، ولی واجب است برگزار کنندگان مراسم از اذیّت و ایجاد مزاحمت برای همسایگان پرهیز کنند، هرچند با قطع صدای بلندگوی خارج مجلس و اختصاص آن به داخل باشد. ❓آیا می توان از اموال بیت المال برای مراسم عزاداری استفاده کرد؟ ✅ بطور کلی این‌گونه امور تابع قوانین و مقررات اداره مربوطه می‌باشد و تخلف از آن جایز نیست؛ و اگر بر طبق قوانین و مقررات باشد، مانع ندارد. 📚منبع: khamenei.ir https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «٣٠ هزار نفر در برابر ٧٢ نفر؟!»        روز سه‌شنبه، ١۴٠١/٠۵/١١ ✍️ مناسبت روز: امروز چهارمین روز از ماه محرم‌الحرام است که در کتب تاریخی آمده در چنین روزی در سال ۶١ هجری قمری، ابن زیاد ملعون مردم کوفه را در مسجد جمع کرد و با تهدید و تطمیع آنها، جمع زیاد دیگری را به کربلا گسیل داشت؛ به‌طوری که برخی از مورخین نوشته‌اند ١٣ هزار نفر در قالب ۴ گروه به سپاه عمر بن سعد ملعون که تا آن زمان حدود ده هزار نفر بودند، پیوستند و در برابر کاروان حسینی صف‌آرایی نمودند؛ البته این پایان کار نبود و طبق برخی از مستندات تاریخی تا روز عاشورا، حدود هفت تا ده هزار نفر دیگر نیز به لشگر عمربن‌سعد پیوستند تا با بیش از ٣٠ هزار نفر با سپاه ٧٢ نفری امام بجنگند! ❓لذا یکی از سؤالات و شبهاتی که پیوسته در طول تاریخ مطرح شده این است که به راستی تعداد لشگر یزید و همچنین تعداد جنگجویان کاروان حسینی چند نفر بوده‌اند؟ و اگر واقعاً سپاه امام تنها ٧٢ نفر بوده‌اند، چه نیازی به تدارک بیش از ٣٠ هزار نفر در لشگر عمر بن سعد بوده است؟! ✅ برای پاسخگویی به این سؤال، ابتدا باید عرض کنیم که مسلماً «آمار» نقش بنيادی در ارائه روشن از سيمای يك فرايند و حادثه تاريخی دارد، ليكن در رابطه با حادثه تلخ کربلا، اعداد مختلفی برای سپاهيان دو طرف ذکر گردیده، اما این موضوع تفاوت زیادی را در اصل حادثه کربلا ایجاد نمی‌کند، چراکه آنچه كه مسلم است، مجموع سپاهيان حضرت اباعبدالله (ع) بسیار اندک بوده و طبق قول مشهور که شيخ مفيد (ره) در ارشاد، صفحه ۴۴٧ به آن اشاره نموده بجز شخص امام، تنها ٧٢ نفر (٣٢ نفر سواره و ۴٠ تن پياده بوده‌اند؛ و البته در روایت دیگری که علامه مجلسی (ره) در بحارالأنوار، جلد ۴۵،صفحه ۴ آورده، اصحاب امام حسین را ١۴۵ نفر ( ۴۵ نفر سواره و ١٠٠ تن پياده ذكر کرده است، اما بالاخره در اصل موضوع که قلیل بودن تعداد اصحاب حضرت است، تفاوتی وجود ندارد؛ در رابطه آمار سپاهیان یزید نیز اعداد متفاوتی ذکر شده و آمار از ١۴ هزار تا ٣۵هزار و بیشتر در کتب مختلف تاریخی آمده، اما به نظر مى‌رسد گزارش قابل اعتماد در این‌باره، دو روایت از شیخ صدوق (ره) در امالى، مجلس ٢۴، ص ١٧٧ می‌باشد که آمار ٣٠ هزار نفری سپاه يزيد را تأیید می‌نماید؛ اما به هر حال با این ارقام نیز در اصل موضوع که کثرت لشگریان یزید در کربلا بوده، تفاوتی ایجاد نمی‌شود؛ ✅ اما در پاسخ به سؤال دوم که در برابر ٧٢ نفر، چه نیازی به تدارک چند ده هزار نفر نیرو بوده است؟ باید به چند نکته مهم اشاره نمائیم: 1️⃣ تمامی افراد لشگر عمر بن سعد به ظاهر مسلمان بوده‌اند و حتی در برخی از کتب تاریخی نام برخی از صحابه پیامبر (ص) و تابعین در این لشگر ذکر شده، لذا آنها از زبان پیامبر (ص) در رابطه با امام حسین (ع) سخنان بسیاری شنیده بودند؛ سخنانی همچون: ⬅️ «حسن و حسين(ع) دو سرور جوانان اهل بهشتند، هر كه آنان را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر كه با آنان دشمنى كند، با من دشمنى كرده است»‌ (بحارالأنوار، ج‏۴٣، ص٣٠۴) ⬅️ «حسین از من است و من از حسین هستم؛ خدا دوست دارد كسی را كه حسین دوست دارد و حسین فرزندی از فرزندان من است» (سنن ترمذی، ج ۵، ص ۶۵٨؛و ارشاد شیخ مفید، ج ۲، ص ۱۲۷) لذا آن‌ها از رویارویی و کشتن امام حسین (ع) به شدت وحشت داشتند، از همین رو ابن‌زیاد ملعون تصمیم گرفت که با ایجاد کثرت سپاه، قبح این جنایت بزرگ را در بین مردم کوفه بشکند و به‌گونه‌ای در بین آنها «مسابقه رذالت» برپا کند؛ 2️⃣ از آنجا که طبق تاریخ، سران بنی‌امیه، خودشان نیز از کشتن امام بسیار وحشت داشتند و حتی بعد از ماجرای کربلا نیز یزید و ابن زیاد هر کدام به نحوی از این جنایت تبرّی جُستند؛ لذا ابن زیاد ملعون تمامی سعی خود را به‌کار گرفت تا بیشترین جمعیت ممکن از تمامی قبیله‌های ساکن در کوفه در این کارزار حضور و نقش داشته باشند تا این جنایت بزرگ، کمترین اثر و بازخورد منفی را برای بنی‌امیه داشته باشد؛ 3️⃣ بنی‌امیه، جنگ های صدر اسلام مانند جنگ بدر و جنگ احزاب را کاملاً به یاد داشتند که عدد لشگر کفر بسیار زیادتر از سپاهیان اسلام بود، اما مسلمانان با قدرت ایمان به خداوند متعال و با بهره‌گیری از امدادهای غیبی بر لشگریان بزرگ کفار غلبه نمودند، لذا بنی‌امیه از این موضوع نیز به شدت وحشت داشتند و برای جلوگیری از تکرار آن، تا می‌توانستند بر تعداد لشگریان خود در کربلا افزودند تا مبادا سرنوشت این جنگ نیز مانند «بدر و احزاب» شود؛ ✍️ لذا با توجه به نکات فوق‌الذکر، کاملاً بدیهی است که ابن زیاد ملعون اگر می‌توانست باز هم بر شمار لشگریان در کربلا می‌افزود تا با کمترین ریسک و احتمال خطر به همه‌ی اهداف خبیثانه خود در این جنگ نابرابر دست یابد. https://eitaa.com/ROOZBARG

✍️ اما امشب پنجمین شب از ماه محرم‌ است که بنا بر سنت علماء، اختصاص به روضه‌خوانی شهادت حضرت عبدالله بن حسن (ع) در کربلا دارد، لذا سخن خود را با این شرح حال به پایان می‌بریم: در مقاتل آورده‌اند که در واپسین لحظات حیات شریف حضرت سیدالشهداء (ع) و در حالی که امام به شدت زخمی شده و روی زمین افتاده بودند، عبدالله بن حسن (ع) که حدود ده سال داشته، بناگاه خیمه‌گاه را ترک کرده و شتابان به سوی امام(ع) حرکت می‌نماید و وقتی بالای سر امام می‌رسد، می‌بیند که یکی از دشمنان با شمشیر به امام حسین(ع) حمله کرده، ایشان نیز دست خود را حائل عمو می‌کند و بدین‌گونه دست ایشان قطع شده و به عنوان آخرین سرباز امام به شهادت می‌رسد؛ بــرای تــرک ســر، آمــاده بودم از اوّل دل به مهـرت، داده بودم عموجان بــر سرم، منّت نهادی من از قاسم، عقب افتاده بودم... https://eitaa.com/ROOZBARG