🔰 «گلبرگ احکام» مناسبت: «ایام خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت در شأن آن امام همام، و ایراد برخی شبهات توسط نواصب و دشمنان اهل‌بیت (ع)» موضوع: «احکام نواصب» ❓ناصبی به چه کسی می‌گویند و حکم شرعی او چیست؟ ✅ ناصِبی کسی است که با حضرت علی (ع) یا یکی از اهل بیت عصمت و طهارت (ع) دشمنی داشته و دشمنی خود با آنان را آشکار کند؛ همچنین انکار علنی فضایل اهل بیت (ع) ، لعن و سب ائمه اطهار، و نیز دشمنی علنی با شیعیان آنها از مصادیق ناصبی‌گری دانسته شده است؛ ✅ از نظر فقهای شیعه، «نواصب» نجس و در حکم کفار هستند؛ از این‌رو خوردن حیوانی که توسط آنان ذبح شده، پرداخت صدقه به آنها و ازدواج با آنان جایز نیست و از مسلمانان ارث نمی‌برند؛ ✍️ بدیهی است از آنجا که عزیزان اهل سنت، مُحِب اهل بیت عصمت و طهارت (ع) هستند، ناصبی محسوب نمی‌شوند. 📚 من لا یحضره الفقیه، ج۳، ص۴۰۸؛ جواهر الکلام، ج۶، ص۶۴. ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: «قضاوت با شما»        روز سه‌شنبه، ١۴٠١/٠۵/٠۴ ✍️ مناسبت روز: در دو روز گذشته از افضلیت حضرت امیرالمؤمنین (ع) بر تمامی امت پیامبر (ص)، و ماجرای خاتم بخشی حضرت در مسجد، و نزول آیه ولایت، و همچنین تأیید و تأکید علماء و مفسرین شیعه و سنی بر صحت این موضوع سخن گفتیم؛ اما متأسفانه در این ایام، برخی از نواصب و دشمنان اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) در شبکه‌های ماهواره‌ای و در فضای مجازی و حقیقی برای فرار از اقرار به افضلیت حضرت امیر (ع) ، شبهاتی را در این زمینه ایراد نموده‌اند که البته این شبهات تازگی ندارد و در طول تاریخ توسط افراد متعصب دیگری مانند «فخر رازی» نیز مطرح شده است که دراین مجال کوتاه به دو شبهه‌ی مهم در این زمینه پاسخ می‌دهیم: ✍️ «شبهه اول»: ❓در روایات آمده که حضرت علی(ع) در حال نماز، چنان غرق در مناجات پروردگار می‌شدند که پیکان تیر را از پایشان بیرون می‌آوردند و متوجه نمی‌شدند؛ حال چگونه ممکن است صدای سائلی را شنیده و از یاد خدا در نماز، غافل شده باشند و به او صدقه داده باشند؟ ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً آنها که این ایراد را وارد کرده‌اند از این نکته غفلت نموده‌اند که شنیدن صدای سائل و صدقه دادن به او، پرداختن و توجه به غیر خدا نیست؛ بلکه توجه به عین دستور الهی است؛ لذا حضرت علی (ع) در حال نماز از خود و غیر خدا بیگانه بودند، نه از خدا و دستورات او؛ و به تعبیر روشن‌تر، پرداختن زکات در نماز، انجام عبادت در ضمن عبادت است که نه تنها با روح عبادت سازگار است، بلکه باعث تعالی آن می‌گردد. 2️⃣ ثانیاً معنی غرق شدن در توجه به خدا در نماز این نیست که انسان، از خود بی‌اختیار شود و احساس و فهم و ادراک خود را از دست بدهد؛ بلکه به این معناست که با اراده خویش، توجه خود را از آن چه در راه خدا و برای خدا نیست برگیرد؛ چنانچه وقتی تیر را در حال نماز از پای حضرت خارج ساختند، حضرت، مسلماً متوجه خروج تیر و درد حاصل از آن بوده‌اند، ولی با ارتباط معنوی با مبدأ هستی، آنچنان لذتی از عبادت می‌بردند که فوق درد حاصل از تیر بوده، لذا به راحتی درد را تحمل نموده‌اند. ✍️ «شبهه دوم»: ❓فخر رازی و برخی دیگر از متعصبین، گفته‌اند که اشاره حضرت علی (ع) به سائل، برای این که انگشتر حضرت را بیرون بیاورد، مصداق «فعل کثیر» است و با صحت نماز، منافات دارد و آن را باطل می‌نماید! ✅ پاسخ: 1️⃣ اولاً باید بدانیم طبق فقه شیعه و مذاهب اهل‌سنت در نماز، کارهایی جایز است که به مراتب از این اشاره کوچک با دست، بسیار بیشتر است و در عین حال ضرری به نماز نمی‌رساند؛ اعمالی مانند کشتن مار و عقرب و یا برداشتن و گذاشتن کودک و یا حتی شیردادن بچه شیرخواره که فقها، هیچ یک را جزء «فعل کثیر» ندانسته‌اند؛ پس چگونه یک اشاره کوچک با دست، منافات با نماز داشته و فعل کثیر محسوب می‌گردد! 2️⃣ ثانیاً کسانی که این شبهه را وارد کرده‌اند ظاهراً فراموش کرده‌اند که طبق روایات، آن نمازی که حضرت علی (ع) در آن، انگشتری به فقیر داده‌اند، نماز مستحبی بوده نه واجب! و در نمازهای مستحبی، طبق نظر تمامی فقهای مذاهب اسلامی، «استقبال و استقرار» شرط نیست؛ یعنی کسی که می‌خواهد نماز مستحبی به جا آورد، لازم نیست در یک محل به طور کامل، استقرار داشته باشد و حتی لازم نیست که حتماً رو به قبله باشد؛ لذا می‌توان نماز مستحبی را در حال حرکت و راه رفتن، به‌جا آورد و برای رکوع و سجود هم با اشاره به طرف پایین، رکوع و سجود انجام داد؛ بر این اساس مسلماً در نماز مستحبی حرکت دادن دست و توجه به عبادت دیگری مانند دادن صدقه، هیچ ضرری به نماز نمی‌رساند. ✍️ در پایان توجه به این نکته نیز ضروری است که این افراد مغرض فراموش کرده‌اند یا از روی بغضشان به امیرالمؤمنین (ع)، خود را به فراموشی زده‌اند که خداوند متعال در آیه ولایت (مائده/۵۵) از این حرکت حضرت امیر (ع)، تکریم و تمجید نموده، و زکات و صدقه دادن در حال رکوع نماز را نه تنها منافی حضور قلب، و فعل کثیر ندانسته، بلکه از امتیازات و فضایل بزرگی دانسته که حضرت علی (ع) به واسطه انجام آن در مقام ولایت در ردیف حضرت حق و پیامبر اعظم (ص) قرار گرفته‌اند. 💠 قضاوت با شما... https://eitaa.com/ROOZBARG

🔰 «گلبرگ احکام» مناسبت: «ایام خاتم بخشی امیرالمؤمنین (ع) و نزول آیه ولایت در شأن آن امام همام، و ایراد برخی شبهات توسط نواصب و دشمنان اهل‌بیت (ع)» موضوع: «احکام نواصب» ✅ در روز گذشته عرض شد که از نظر فقهای شیعه، «نواصب» که آشکارا با امیرالمؤمنین و اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) و شیعیان ایشان دشمنی می‌کنند، نجس و در حکم کفّارند؛ ✅ و امروز نیز به برخی از احکام نواصب می‌پردازیم: ⬅️ خوردن حيوان ذبح شده توسط آنان جایز نیست؛ [طوسی، تهذیب الاحکام، ج۹، ص۷۱] ⬅️ ازدواج با آنان جایز نیست؛ [من لایحضره الفقیه، ج۳، ص۴۰۸] ⬅️ خواندن نماز میت بر آنان جایز نیست؛ [المهذب، ج۱، ص۱۲۹] ⬅️ اقتدا در نماز به ناصبی جایز نیست؛ [طوسی،النهایه، ص۱۱۲] ⬅️ نیابت از ناصبی در حج، جایز نیست؛ [المعتبر، ج۲، ص۷۶۶] ⬅️ ناصبی از مسلمان ارث نمی‌برد؛ [بهجت، جامع المسائل، ج۶، ص۱۵۶] ⬅️ صدقه دادن به نواصب جایز نیست؛ [امام خمینی، رسالة النجاة، ص۳۰۹] ⬅️ کفاره دادن به نواصب‌ جایز نیست؛ [طوسی، النهایه، ص۵۷۰] ✅ با ما همراه شوید...👇👇👇 https://eitaa.com/ROOZBARG

✅ #روزبرگ_شیعه بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: برترى مقام «امامت» بر «نبوّت و رسالت»         روز چهارشنبه، ١۴٠١/٠۵/٠۵ ✍️ مناسبت روز: در چند روز گذشته از فضایل امیرالمؤمنین (ع) و ماجرای مباهله و نزول آیه ۶١ سوره آل عمران، و خاتم بخشی حضرت امیر (ع) در مسجد و نزول آیه ولایت، و همچنین نزول سوره انسان در شأن آن امام همام و خانواده گرامی ایشان سخن گفتیم؛ و سپس به برخی از شبهات نواصب در رابطه با افضلیت حضرت علی (ع) پرداختیم؛ اما یکی دیگر از سؤالات در رابطه با مقام و منزلت امامت و ولایت این است که: ❓ آیا از نظر خداوند متعال، مقام «نبوت و رسالت» بالاتر است یا «امامت و ولایت»؟ ✅ برای پاسخگویی به این پرسش، ابتدا باید با مفهوم سه واژه «نبوت»، «رسالت» و «امامت» آشنا شویم تا وجه برتری امامت یا رسالت برای ما روشن شود؛ ⬅️ «مقام نبوت»: «نبی» از نبأ و به معنای خبر مهم است، بنابراین به حامل خبر بزرگ و خبر دهنده از آن، «نبی» اطلاق می‌شود؛ که در زبان فارسی همان «پیامبر» است؛ در فرهنگ قرآنی نیز «نبی» به انسانی اطلاق می‌گردد که وحی الهی را از خداوند، با روش‌های گوناگون دریافت می‌کند و همچون گزارشگری آن را بدون وساطت دیگری به مردم می‌رساند؛ اما مأمور به ابلاغ ویژه و تبلیغ آن نیست‌؛ لذا قرآن می‌فرماید: «فَبَعَثَ اللهُ النَّبیّینَ مُبَشّرینَ و مُنْذرین»: «خداوند پیامبران را به عنوان مژده آورندگان و بیم دهندگان برانگیخت» (بقره/٢١٣) ⬅️ «مقام رسالت»: «رسول»، بر انبیاء و پیامبرانی اطلاق می‌شود که علاوه بر اخذ وحی و خبر دادن از جانب خدا، مسؤولیت ابلاغ رسالت الهی و تبليغ گسترده آن در میان مردم را نیز برعهده دارند؛ اما در رابطه با مدیریت و رهبری و هدایت جامعه، مسئولیتی برعهده آنان نیست؛ چنانچه قرآن می‌فرماید: «فَإِنْ تَوَلَّيْتُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّمَا عَلَىٰ رَسُولِنَا الْبَلَاغُ الْمُبِينُ»: «اگر روی برتافتید، بدانید که رسول و فرستاده ما، جز ابلاغ روشن، مأموریتی ندارد» (مائده/٩٢) بر این اساس رسولان از انبیاء بالاترند، چراکه علاوه بر این‌که گیرنده وحی الهی و حاملان اخبار الهی هستند، وظیفه‌ای را به عنوان ابلاغ رسالت و تبلیغ گسترده آن نیز بر عهده دارند. ⬅️ «مقام امامت»: اما «امامت» در اسلام، فوق مقام نبوت و رسالت است، و دارای اختیارات و تصرفات بسیار گسترده‌ در راستای اجرای شریعت، و مدیریت و رهبری جامعه و پیشوایی مردم است؛ چنانچه خداوند در قرآن کریم به حضرت ابراهیم (ع) اشاره نموده که پس از سال‌ها برخورداری از مقام بلند «نبوت و رسالت»، و همچنین پس از امتحانات بسیار سخت و دشوار، بالاخره به مقام والای «امامت» نایل شده‌اند، و در آیه ١٢۴ سوره مبارکه بقره در این رابطه می‌فرماید: «وَإِذِ ابْتَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ رَبُّهُ بِكَلِمَاتٍ فَأَتَمَّهُنَّ ۖ قَالَ إِنِّي جَاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِمَامًا... »: «آن‌گاه که ابراهیم از امتحانات الهی سرافراز بیرون آمد، خدا به وی فرمود: من تو را امام و پیشوای مردم قرار دادم...» ✍️ لذا بر اساس این کلام الهی در قرآن کریم، دو حقیقت بزرگ بر ما آشکار می‌گردد: 1️⃣ این آیه، آشکارا به تفاوت مفهوم امامت با دو مفهوم نبوت و رسالت، گواهی می‌دهد، چنانچه عرض شد که حضرت ابراهیم (ع) پیش از آزمایش‌های الهی، سالیان دراز دارای مقام نبوت و رسالت بودند؛ 2️⃣ از این آیه استفاده می‌شود که مقام «امامت» فوق مرتبه «نبوّت و رسالت» است؛ زیرا حضرت ابراهیم (ع) که سال‌ها نبی و رسول بودند، پس از امتحانات بسیار دشوار و سنگینی همچون: 🔹مهاجرت از سرزمین خود و پشت پا زدن به زندگی و تمام دارایی‌های دنیوی؛ 🔹بردن و رها کردن زن باردار خود (حضرت هاجر) در سرزمین بی آب و آبادانی به دستور الهی؛ 🔹قیام در برابر بت پرستان بابل و شکستن بت‌ها و رفتن در میان آتش بزرگ نمرود؛ 🔹و بالاخره بردن فرزند عزیزتر از جان (حضرت اسماعیل) به قربانگاه برای قربانی کردن به دستور الهی؛ و موفقیت در تمامی آنها، بالاخره شایستگی مقام والای «امامت» را کسب می‌نمایند. ✍️ بر این اساس کاملاً روشن می‌شود که مقام «امامت» بالاتر از مقام «نبوّت و رسالت» و آخرین مرحله سیر تکاملی هدایت بشر است، چراکه انبیاء و رسولان تنها فرمان حق را دریافت کرده و به مردم ابلاغ می‌کنند، اما «امامان» از طریق تشکیل حکومت یا غیر آن، برنامه‌های الهی را محقق نموده و در حقیقت مجری احکام شریعت الهی است؛ بنابراین مقام امامت، مقام هدایت و رهبرى است و «امام» هدایت ظاهرى و باطنى مردم به سوى کمال و سعادت در دنیا و آخرت را بر عهده دارد. https://eitaa.com/ROOZBARG