یکشنبه شش معدنچی در طرزه دامغان کشته شدند. مرگی قابل پیش‌بینی و غیرضروری. مرگی به خاطر نبودن وسایل اولیه و شرایط ایمنی. دردناک اینکه این، مرگی به شدت تکراری بود. در همان معدن در اردیبهشت هزار و چهارصد دو کارگر بعد از شش روز محبوس شدن جنازه‌شان بیرون آمده بود و در خرداد نود و هشت هم دو معدنچی دیگر همانجا خفه شده بودند. . دردناک تر اینکه هیج کس یک جمله اعتراضی یا همدردی ننوشت. همه یکصدا خفه شدند. اصلاح‌طلبانی که برای خبر سوخته و قدیمی تدریس یک مداح در دانشگاه اعلام عزای عمومی میکنند یک کلمه نگفتند چون بیشتر معادن ایران تحت سیطره پدرخوانده‌های اصلاح‌طلب و کارگزار است. اصولگرایان هم که در دوره روحانی خود را طرفدار حقوق محرومان نشان میدادند یک کلمه نگفتند تا به گمانشان به دولت رییسی ضربه نخورد. عدالتخواهانی که برای سیسمونی قالیباف مرگ انقلاب را اعلام کردند هم هیچ نگفتند. و حتی براندازان و رسانه‌هایشان که برای پای به دروغین شکسته شیادی به نام حسین رونقی جیغ‌های هیستریک میکشیدند یک کلمه نگفتند. . مساله ساده است. کارگران و محرومان در ایران تنهای تنهای تنهایند. در ایران امروز آنها زندگی‌شان حتی ارزش خبری هم ندارد. اگر من و توی افکار عمومی هم چیزی نگوییم و از این موضوع خاموش عبور کنیم چند ماه بعد چند معدنچی دیگر کشته میشوند و اینبار من و تو هم در خونشان شریک هستیم. #معدن_طزره

گفته میشود دستگاه‌های گازسنج در #معدن_طزره بسیار فرسوده و متعلق به زمان شاه بوده. حالا قیمت یک دستگاه مدرن و امروزی که میتوانسته مانع از مرگ این شش معدنچی شود چقدر است؟ صد و پنجاه میلیون تومن. در ویدیوی زیر توضیح دادم که با یک فقره ‌فساد در ذوب آهن میتوانستند چهارصد گازسنج بخرند. و نخریدند.