و کذلک جعلناکم امه وسطا @Rahevasat هدف از راه اندازی این کانال امروز ایران اسلامی همچون دیگر جوامع بشری و ادوار گذشته تاریخ بشر، گرفتار بیماری افراط و تفریط است. رنج بشر از این درد، ریشه در جهل و ناآگاهی دارد. چنانکه علی علیه السلام فرمود: نادان یا افراطی است و یا تفریطی. دارو و درمان این بیماری و آغازین گام آن، در ارائه راه وسط یا همان راه اسلام است . به قول برخی بزرگان ناآگاهی مردم، گناه آگاهان است. و به گفته سعدی: به نزد من آن کس نکوخواه توست که گوید فلان خار در راه توست هر آنگه که غیبت نگویند پیش هنر دانی از جاهلی عیب خویش. به همین هدف راه وسط را عنوان کانال قرار دادم. این کانال مصمم است راه وسطی را معرفی کند که در طول تاریخ پیامبران الهی، اهل بیت علیهم السلام ،قرآن کریم و دانشمندان بهره مند از موهبت خرد الهی به آن دعوت کرده اند. پرسش هایی مانند : ۱.چگونه می توان با حفظ اصول، گرفتار جمود فکری و تحجر نشد و با نوآوری در جامعه، از بدعت گذاری پرهیز کرد؟ ۲. چگونه می توانیم دوستدار مردم باشیم اما متملق نباشیم؟ ۳. مرز میان سازش با مدارا چیست؟ ۴. چگونه می توان میان تجمل گرایی و فقر، ساده زیستی را انتخاب کرد؟ ۵. دینداری میان طالبانیزم و سکولاریسم چیست؟ و پرسش هایی همانند آن. در فرسته های بعدی بیشتر در این باره خواهم نوشت. ان شاء الله اگر قابل دانستید نوشته های کانال بنده بنام علی غلامی دهقی فریدنی یا راه وسط را مطالعه فرمائید. ۱۳۹۹/۱/۱ #Rahevasat #علی_غلامی_دهقی_فریدنی http://eitaa.Com/Rahevasat

نسخه بعثت، نسخه ای جامع هر یک از ارادتمندان به ساحت قدس پیامبر اعظم صلی الله علیه و آله با نوشته ها و سخنانشان از ظن خود یار او شده اما کمتر از درونش، اسرارش را جسته اند. درون رسول خدا صلی الله علیه و آله همان قرآن کریم است که بر قلب نازنین حضرت نازل شده است. نگاه قرآن به فلسفه و حکمت بعثت نگاهی جامع و همه جانبه است. هر گونه نگرش تک بعدی و نفی ابعاد دیگر فلسفه بعثت، در تضاد با اهداف جامع بعثت است. با اندک تامل در آیات قرآن و برخی روایات، می توان آن بشر ملکوتی را مومنی موحد، اخلاق مدار، راستگو، امانت دار، صلح طلب اما عدالت محور، معرفتی، سیاستمدار، مردمی، متواضع، مجاهد، صابر و مقاوم، شب زنده دار، با معنویت، دائم الذکر، نجیب، با شرم و حیا، اهل مدارا، با گذشت، ایثارگر، ساده زیست، اهل کار و تلاش، حریص بر رستگاری مردم، خانواده دوست، تکریم کننده زنان، با نظم، پاکیزه، معطر، آورنده دینی ساده و آسان، یتیم نواز، مدافع محرومان، قاطع، مسالمت جو، اهل مشورت، دارای گوشی شنوا، آمر به معروف، ناهی از منکر، دانش دوست، خرافه ستیز، عقلگرا، آزاداندیش و آزادمنش، هدایتگر، متفکر، حلال کننده طیبات، تحریم کننده خبائث، تصدیق کننده آموزه های کتب آسمانی، مبشر و منذر، اهل عمل صالح، با اخلاص و در یک کلمه انسان کامل توصیف کرد. تاکید بر یک یا چند ویژگی آن حضرت بر اساس نیاز جامعه مشکلی ایجاد نمی کند اما چنانچه تاکید بر خصلتی به معنای نفی یا نادیده گرفتن دیگر ابعاد زندگی و سیره آن حضرت باشد، انحراف از نسخه جامع بعثت نبوی است. ۱۳۹۹/۱/۳ #Rahevasat #علی_غلامی_دهقی_فریدنی http://eitaa.Com/Rahevasat

اسلام و نوروز این روزها کلیپی در فضای مجازی دست بدست می گردد که در آن روحانی(که گویا مرحوم سید محسن حسینی طهرانی فرزند مرحوم آیت الله محمد حسین حسینی طهرانی است) نوروز را بدعت دانسته و آن را در تعارض با اسلام معرفی می کند. هر چند مسئله نوروز و اسلام از موضوعاتی است که رساله ها و مقالات فراوانی در باره آن نوشته شده و برای آگاهان مسئله جدیدی نیست، بلکه ممکن است طرح آن ملال آور باشد؛ اما از آنجائی که به گفته علامه شرف الدین عاملی "ینتشر الهُدی مِن حیث ینتشر الضَّلال " (هدایت از همان راهی منتشر می شود که گمراهی منتشر می گردد) به سبب انتشار وسیع آن در این بستر، نگارنده نیز از همین طریق چند نکته مختصر تقدیم می دارد: ۱. با ورود اسلام به ایران، ایرانیان بر خلاف سرزمین هایی همچون شامات و شمال آفریقا که زبانشان تغییر یافت، بخش فراوانی از فرهنگ و آئین های خود، از جمله زبان فارسی را، حفظ کردند .آئین نوروز از همان مراسمی است که ماندگار شد و اصل اسلام با آن مخالفتی نداشت؛ هر چند در طول تاریخ، بسته به شرایط سیاسی اجتماعی، با فراز و نشیب هایی روبرو شد. ۲. احکام اسلام دو دسته اند: تاسیسی و امضایی. امضایی یعنی احکامی که پیش از اسلام بود. دین جدید هم آنها را تائید کرد مانند ماههای هجری قمری و احکام مربوط به آن. بنابراین هر چه مربوط به پیش از اسلام است نه تنها بدعت شمرده نشد که مورد تصویب قرار گرفت. ۳. هر رفتاری لازم نیست مستند به نصوص دینی(قرآن و سنت) باشد بلکه همین که در تعارض با آنها نباشد برای مباح بودن آن کافی است؛ تا چه رسد به اینکه برخی فقهای شیعه فتوی به استحباب عید نوروز داده اند. ۴. ملت ایران در نوروز خانه های خود را تمیز می کنند، لباس نو می پوشند، به دیدار هم می روند، به یکدیگر ، بخصوص کودکان، هدیه می دهند، به سفر رفته و به تفریح می پردازند و ... تمام اینها هم مورد تایید دین است و هم عقل و هیچ ناسازگاری نیست. ۵. هر آئینی که از ایران پیش از اسلام مانده، الزاماً آئین زرتشتی نیست؛ که اگر هم باشد منافاتی با اسلام ندارد. ادیان الهی و بشری مشترکات فراوانی دارند. قرآن فراوان اسلام را تصدیق کننده کتاب های آسمانی معرفی کرده که به پیامبران پیشین نازل شده اند. مصّدقاً لما بین یدیه... . ۶. برگزاری جشن نوروز منافاتی با بزرگداشت اعیاد مذهبی و اسلامی همچون عید فطر، قربان و غدیر ندارد. ۷. روایات منسوب به امامان شیعه علیهم السلام در باره نوروز دو دسته اند: برخی نوروز را تائید و برخی دیگر ردّ می کنند. تحقیقات فراوانی روایات دسته نخست را تایید می نمایند. ۸. سیره علمای بزرگ شیعه در مراسم نوروز نشان از همراهی آنها با ملت بزرگ ایران دارد، همان گونه حضرت امام خمینی رحمت الله علیه و رهبر معظم انقلاب در طول این چهل سال همیشه به این مناسبت پیام تبریک داده اند. ۹. کسانی که عید نوروز را نفی می کنند، بخصوص در این دوران، افراد تنگ نظر و سطحی نگری اند که به پیآمد های سخنان خود آگاه نیستند و جز دامن زدن به دوگانگی هویتی و ایجاد حیرت و بی هویتی در بین ملت بخصوص جوانان، اقداماتشان سود دیگری ندارد. ۱۰‌ راه وسط در پرهیز از افراط و تفریط و بزرگداشت تمام اعیاد ملی و مذهبی ایران اسلامی است که ریشه در فرهنگ دیرینه اسلام و ایران دارند. و السلام در ذیل این متن، کلیپ یاد شده را ملاحظه فرمائید. قضاوت با شما ۱۳۹۹/۱/۴ https://t.me/rahevasat @rahevasat ‏http://eitaa.Com/Rahevasat

استخاره از پذیرش تا انکار (قسمت اوّل) استخاره یکی از پرکاربردترین رفتارهای دینی یا منتسب به دین است که در میان مردم از عالمان، نخبگان و سیاسیون تا عموم مردم با فهم عامیانه رواج دارد. گاهی تصمیم گیری های کلان و مهم مانند پذیرش یک مسئولیت دینی یا سیاسی تا رفتارهای اجتماعی همچون ازدواج یا انتخاب یک واحد درسی توسط یک دانشجو تحت تاثیر این منسک دینی است. مانند استخاره آیت الله شیخ عبد الکریم حائری رحمت الله علیه برای اقامت در قم یا استخاره محمدعلی شاه قاجار برای به توپ بستن مجلس و استخاره مرحوم مهندس بازرگان برای پذیرش پست نخست وزیری و مانند آن. خانواده ها و افراد کاملا مذهبی و پایبند به فرائض دینی تا شُل دینان و افراد کمتر مقیّد به دستورات مذهبی، از استخاره بهره مندند. روز یا دست کم هفته ای نیست که یک روحانی مرتبط با مردم، با درخواست استخاره، به صورت حضوری یا از طریق تلفن و پیامک، مواجه نشود. در انجام استخاره، برخی گرفتار وسواس اند؛ به طوری که برای آب خوردن هم استخاره می کنند و برخی با استدلال به این که عقل و مشورت کافی است، آن را به کلّی انکار کرده و رفتاری خرافی می نامند. تقیّد افراطی به استخاره و انجام آن در اموری کاملا بدیهی و روشن، زندگی برخی از دین ورزان را با مشکل مواجه کرده است. برخی آن را تا حدّ معجزه بالا می برند و برخی دیگر، یا به طور کلّی منکر آنند و یا بر این باورند که استخاره زیاد، اراده و تدبیر انسان را تضعیف می کند. تفاوت فتوای فقها در وجوب التزام به نتیجه استخاره یا عدم وجوب التزام به آن، گویای این واقعیت است که بررسی این رفتار دینی یا منتسب به دین، ضروری است؛ ضرورتی که سخن از نقش استخاره در تاریخ معاصر به عنوان یک پژوهش به میان آورده است و برخی پژوهشگران در باره استخاره نخبگان سیاسی معاصر، تحقیق میدانی کرده اند؛ مانند مقاله آقای مهدی مهریزی و محمد حسین درایتی در جشن نامه استاد سید علی خراسانی. امروزه استخاره یکی از رایج ترین اسباب ارتباط میان روحانیون یا دیگر کارشناسان دینی با مردم است. تبدیل شدن آن به یک حرفه و سوء استفاده شیّادان از سادگی برخی مردم نیز مزید بر علّت است. از طرفی این رفتار از حالت ساده به رفتاری پیچیده با ابزارهای متنوع تبدیل شده است به طوری که سخن از استخاره الکترونیکی به میان آمده و فقها در این باره فتوی صادر کرده اند. در باره جواز و عدم جواز استخاره سه دیدگاه افراطی، تفریطی و راه وسط وجود دارد که در قسمت دوّم این نوشتار، افزون بر طرح این سه دیدگاه، به تعریف، شرایط، شیوه ها و آثار مثبت و منفی استخاره می پردازیم. ان شاء الله ۱۳۹۹/۱/۷ https://t.me/rahevasat @rahevasat http://eitaa.Com/Rahevasat

استخاره از پذیرش تا انکار (قسمت دوّم) استخاره در اصطلاح به معنی درخواست خیر از خداوند است. او در قرآن کریم فرموده: قُل ما یعبَوا بکم رَبّی لولا دُعاءُکم(فرقان/ ۷۷) یعنی بگو پروردگارم برای شما ارزشی قائل نیست، اگر دعای شما نباشد. امام سجّاد علیه السلام نیز دعای ۳۳ صحیفه سجادیه را با این جمله آغاز می کند : اللهم انّی استخیرک بعلمک یعنی خداوندا، به دانشت از تو درخواست خیر می کنم. استخاره شرایطی دارد. در رفتارهایی که وظیفه آدمی از نظر شرعی، عقلی و عرفی روشن است، نیازی به استخاره نیست. مورد استخاره امور مباح است. فردی در فعل یا ترک یک موضوع مباح، دودل و مردّد است. در این گونه موارد پس از بکارگیری عقل و مشورت، در صورتی که هنوز دودل باشد، برای بر طرف شدن تحیّر، می تواند استخاره کند( ِاستشِر ثُمّ اِستخِر ). شایان ذکر است که نباید استخاره به هدف فرار از تصمیم گیری، تفکّر، مشورت و گذاشتن بار مسئولیت بر دوش دین و مقدّسات باشد، که بهانه ای به دست منکران بدهد و دین و دینداران را به ترک تفکّر و مشورت متّهم کنند. به گفته استاد شهید مرتضی مطهری، برای بعضی استخاره حالت عادت دارد؛ یعنی می خواهند فکر و مشورت نکنند. در صورتی که استخاره همانند تفکر و مشورت، برطرف کننده دودلی است. اینجاست که استخاره بجا و با رعایت شرایط، نوعی خردورزی بشمار می رود. استخاره بجا و با شرایط، دل را با اراده و سستی را به پشتکار مبدّل می سازد. استخاره حکمی از احکام پنجگانه نیست. از این رو، نه حلالی را حرام و نه واجبی را غیر واجب می کند، بلکه فقط خیر و صلاح استخاره کننده را در انجام دادن کاری یا ترک آن می داند. استخاره به شیوه های مختلف انجام می شود. بهترین روش، استخاره دعایی و قلبی است. به این صورت که پس از وضو، دو رکعت نماز مانند نماز صبح بخواند و دعا کند. سپس آنچه بر قلبش، خطور کرد، همان را با توکل بر خدا انجام دهد. استخاره با قرآن کریم، گونه دیگری از استخاره است. لازم به یادآوری است که قرآن برای هدایت بشر آمده نه برای استخاره. اما استخاره با قرآن، درخواست راه حلّ از خداوند است. سیره علما در مورد استخاره متفاوت است. برخی از علما مانند آیت الله شیخ عبدالکریم حائری رضوان الله علیه با استخاره قرآن مخالف بودند، اما نگارنده خود ناظر بودم که آیت الله بهجت رحمت الله علیه، شب های جمعه، پس از نماز مغرب و عشاء، برای افرادی که در صف ایستاده بودند، استخاره می گرفت. روش دیگر، استخاره با تسبیح است که آداب آن را در مقالاتی معرفی شده در پایان نوشتار، می توان دید. حال سوال این است که چه کسی شایستگی استخاره کردن دارد؟ بهتر است هر کس خودش استخاره کند امّا به دلیل این که برخی با مفاهیم قرآن آشنایی لازم را ندارند، به ناچار به آشنایان با آن مراجعه می کنند. لازم به ذکر است که نباید نتیجه استخاره را به خدا نسبت داد؛ بلکه صرفا نوعی رفع دودلی و تحیّر و تصمیم برای انجام کار است. نتیجه این که نباید به صورت افراطی در هر کاری دست به استخاره بزنیم و نه مانند روشنفکرنمایان به طور کلی منکر آن شویم؛ بلکه تا می توانیم با آگاهی، دانش، عقل و مشورت زندگی خود را مدیریت کنیم. فقط در مواردی که دودلیم و دانش و عقل و مشورت کارگشا نیستند، می توان استخاره کرد. استخاره های بیجا و بدون شرایط لازم، آسیب های جدّی به زندگی انسان وارد می کند. همان گونه که تفریط و ناباوری به امور فراطبیعی، ناباوران را با بن بست مواجه کرده و در برخی افراد، منجر به ناامیدی، احساس پوچی و بی هدفی می گردد. در باره استخاره، کتاب ها و مقالات فراوانی نوشته شده که نگارنده نیز در نگارش این نوشتار از آنها بهره برده است. برخی از کتاب های کهن عبارتنداز: ۱.فتح الابواب نوشته سید بن طاووس. ۲.ارشاد المستبصر فی الاستخارات نوشته سید عبدالله شبّر ۳.الاشاره عن معانی الاستخاره نوشته فیض کاشانی . برخی تحقیقات معاصر عبارتنداز: ۱.شیوه های مختلف استخاره در فرهنگ اسلامی نوشته حامد خانی. ۲.بررسی مبانی و ماهیت استخاره نوشته مصطفی عباسی مقدم ۳.کند و کاوی در باره استخاره نوشته ابوالفضل طریقه دار. ۱۳۹۹/۱/۸ #علی_غلامی_دهقی_فریدنی https://t.me/rahevasat @rahevasat eitaa.Com/Rahevasat