دختری که کنار دستش نشسته بود ، در حال گوش دادن به دیالوگِ معروف اینستاگرام بود. همان خانم با قیافه زمخت و ابروهای پر از اخم ، در حالِ تکرارِ جمله‌ی : - عشق ؟ کدوم عشق ؟ جمله ای که واژه‌ی مباركِ دوست داشتن را با لحنِ تمسخر و تحقیر بی ارزش کرده بود. همین جمله‌ی کوتاه دیالوگ برای مرور کردنِ شعر کافی بود ! زیر لب گفت که ؛ قطعاً حق با ملک‌الشعرای بهار است ! "خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ‌.." ذهن‌ـش درگیر شده بود که چطور ممکن است ، آدم ها با این همه حسِ خوب و عشق لبخند نزنند ؟ چطور ممکن است این همه عشق را در عنبیه چشم هایشان لمس نکنند ؟ ذهنی پر از سوال های ممتد. سوال هایی که در آخر ِ قرار گرفتن علامت سوال، باز هم حق با او بود! آدمی عشق را نمی‌بیند ، چون صبور نیست ، نمی‌خواهد صبور شود. چون شجاع نیست و جربزه ندارد. آدمی که عاشق نشود حقیر است. حقیر ! @Rashtak : ِ برای 💙

رشتاكِ عزیز ؛

ولی این تقدیمی از اون طعم‌های آبنباتی بود ؛)

-

یه همسایهِ جدید و با معرفت :) - https://eitaa.com/Patogh_girl 🤍

-