پا بر زمین نکش، جگرم تیر می‌کشد ای نور دیده، پلک ترم تیر می‌کشد

گفتم عصای پیری من می‌شوی، نشد یاری رسان مرا، کمرم تیر می‌کشد

ای میوۀ دلم چقدر آه می‌کشی! این سینه از غمت پسرم، تیر می‌کشد

با خود نگفتی آخر از این دست و پا زدن قلب شکستۀ پدرم تیر می‌کشد!؟

پهلوی تو چه زود مرا تا مدینه برد زخمی کبود در نظرم تیر می‌کشد

من خیزران نخورده لبم درد می‌کند از بس دهان نوحه گرم تیر می‌کشد

ای پارۀ تنم چقدر پاره پاره‌ای با دیدنت علی جگرم تیر می‌کشد . .

آقای کوثری که سال‌ها در قم روضه‌خوان خاص امام بود نقل می‌کرد: پس از‌‎ ‎‌شهادت مرحوم حاج آقا مصطفی وارد نجف شدم، رفقا گفتند: خوب به موقع آمدی امام‌‎ ‎‌را دریاب که هرچه ما کردیم در مصیبت حاج آقا مصطفی گریه کند از عهده برنیامدیم، ‎‌مگر تو کاری بکنی. خدمت امام عرض کردم: اجازه می دهید ذکر مصیبتی بکنم؟‌‎ ‎‌اجازه فرمودند. هرچه نام مرحوم آقا مصطفی را بردم تا با آهنگ حزین امام را منقلب‌‎ ‎‌کنم، که در عزای پسر اشک بریزند، ولی امام تغییر حالی پیدا نکردند و هم‌چنان ساکت‌‎ ‎‌و آرام بودند ولی همین که نام حضرت علی‌اکبر علیه‌السلام را بردم هنگامه شد. امام چنان‌‎ ‎‌گریستند که قابل وصف نیست. - قال و مقال -

یا اباالفضل . .

چه نیازیه جدا بشه سرت . .

چشم مادرت روشن . .