می‌خواهمت و این خواستن قابل تحمل نیست... - بخشی از نامه فروغ فرخزاد به ابراهیم گلستان

-

با تو خوشبختم؛ مثل پيچكى كه به ديوار رسيده باشد، مثل پرنده‌اى كه از شوق پرواز بال درآورده باشد، مثل جوانه‌اى كه از دل برف به هواى بهار بيرون زده باشد. با تو آنقدر خوشبختم كه دارد باران مى‌بارد... - کامران رسول زاده

-

در سکوت شبانه، سکوت مطلق شبانه، وقتی که حواس انسان آرام گرفته است، روحی جاودان به زبانی بی‌نام با انسان از چیزهایی از اندیشه‌هایی سخن می گوید که می‌فهمی ولی نمی‌توانی وصف کنی. - تنهایی پر هیاهو؛ بهومیل هرابال

- تو ؛ تکه‌ای از کتابِ ارتداد

دختری که کنار دستش نشسته بود ، در حال گوش دادن به دیالوگِ معروف اینستاگرام بود. همان خانم با قیافه زمخت و ابروهای پر از اخم ، در حالِ تکرارِ جمله‌ی : - عشق ؟ کدوم عشق ؟ جمله ای که واژه‌ی مباركِ دوست داشتن را با لحنِ تمسخر و تحقیر بی ارزش کرده بود. همین جمله‌ی کوتاه دیالوگ برای مرور کردنِ شعر کافی بود ! زیر لب گفت که ؛ قطعاً حق با ملک‌الشعرای بهار است ! "خواهی که شوی باخبر از کشف و کرامات مردانگی و عشق بیاموز و دگر هیچ‌.." ذهن‌ـش درگیر شده بود که چطور ممکن است ، آدم ها با این همه حسِ خوب و عشق لبخند نزنند ؟ چطور ممکن است این همه عشق را در عنبیه چشم هایشان لمس نکنند ؟ ذهنی پر از سوال های ممتد. سوال هایی که در آخر ِ قرار گرفتن علامت سوال، باز هم حق با او بود! آدمی عشق را نمی‌بیند ، چون صبور نیست ، نمی‌خواهد صبور شود. چون شجاع نیست و جربزه ندارد. آدمی که عاشق نشود حقیر است. حقیر ! @Rashtak : ِ برای 💙

رشتاكِ عزیز ؛