بسم الله هر چند در مصادیق مطرح شده در نوشته جناب رنانی همراه نیستم اما تحلیل ویژه از امید اجتماعی و توجه به سوء هاضمه روانی جامعه ایران و نیز کرختی و اینرسی پدید آمده از آن قابل تقدیر است. از سویی دیگر توجه دکتر رنانی به خطای راهبردی خود مبنی بر ناامیدی پراکنی هر چند خود را حائز بالاترین مراتب امید فردی و اجتماعی میخواند نیز قابل ستایش است. اما صد اسف او نخواهد فهمید که این خطای راهبردی به خاطر پایگاه فکری او یعنی علوم انسانی غربیست! او چنان علوم انسانی را در آغوش کشیده همچون فرزندی که در آغوش مادر خویش آرمیده... علوم انسانی غربی چیزی جز ظلمات نمی زاید. صد اسف او نخواهد فهمید برای رفع خطای راهبردی خود بایستی از وجود خود توبه کند از همه پارادایم فکری خود بایستی توبه کند. صد اسف نخواهد فهمید فکری که ذیل پارادایم توحیدی تکون نیابد نه تنها امید اجتماعی نخواهد آفرید بلکه امیدهای فردی را نیز خواهد خشکانید. و الذی خبث لا یخرج الا نکدا... و صد اسف اینکه او خود نفهمیده که کارش چه اثری داشته است بلکه دیگرانی به او گفته اند و این بسیار جالب است که عقل عملی محسن رنانی از عقل نظری او پیروی نمی کرده است او هر چند به جایگاه استراتژیک و رئیسی امید اجتماعی آگاه بود اما در عمل او این سرمایه اصلی و اصالی را به آتش کشیده است. سید مصطفی مدرس آخرین یادداشت محسن رنانی با عنوان سکوت ملی امید ملی https://telegra.ph/%D8%B3%DA%A9%D9%88%D8%AA-%D9%85%D9%84%DB%8C-%D8%A7%D9%85%DB%8C%D8%AF-%D9%85%D9%84%DB%8C-11-30 #علوم_انسانی_ذاتا_مسموم #پارادایم_غربی #پارادایم_توحیدی .